Ochtendritueel afgesloten met betaling van onze overnachting. 18 euro voor sober, maar proper sanitair en de meest bizarre afwasbak ever, met afloop zo terug in de natuur! Om de gastvrijheid te vieren bieden we een potje confituur van thuis aan; hij gaat het delen met zijn dochter! De eigenaar toont zijn gezwollen hand: de wespen hadden de pulp op zijn handen iets te gretig willen opeten. Pijnlijke zaak, brandewijn stoken. We filosoferen nog over de regelitis in Servië en stellen hem gerust dat Europa op dat vlak alleen maar een opbod van wetjes wordt! Hij weerlegt dat bij hen vooral de willekeurigheid van toepassing van regels een probleem is, ons kent ons, ook dat ...
We plannen de Bulgaarse grens over te geraken. De kilometers malen maar traag weg en nadat we het mooie, toeristische westen verlaten hebben, wacht ons een minder bergachtig deel vol industrie en troosteloze steden. Als we dan nog ambras krijgen met de gps, daalt de goesting naar hetzelfde grijze niveau als de stoffige steengroeves op onze route. Een park 'de fights and peace' ter herinnering aan WO2 brengt een beetje beweging en zuurstof.
Eindelijk bereiken we een echte snelweg! Dan duikt de dagelijkse zorg voor een slaapplaats op. Ofwel steken we de grens over en komen we maar net voor donker aan, ofwel leveren we 40 km in en kiezen voor een plekje in Servië ...
En dan wordt weer bevestigd: je maakt keuzes, maar het leven geeft vaak wat je op dat moment nodig hebt, als je maar durft plannen wijzigen ...
We rijden de snelweg af, door een dorpje - minder troosteloos dan we in onze vooroordelen verwachten - rijden links over een heel heel smal bruggeske en komen in een andere wereld. We staan voor een monastery, een klooster met winkeltje en aanpalende boerderij.
We spreken een medewerker uit het dorp aan, we moeten de abt zoeken en toelating vragen om hier te staan. In afwachting mogen we wandelen, rondkijken!
In het winkeltje komen we in de ban van de heerlijke geur die er rondwaart. Ze hebben de geur ook in een medicijn, helpt tegen alle pijntjes! Kaas hebben ze ook. Uiteindelijk betalen we 18 euro voor geurtjes, wonderolie, een homp kaas en cappuccino en warme chocolademelk!
In het abdijkerkje pikken we een deel van het namiddag gebed mee.
Als we weer bij het hoofdgebouw komen, luiden ze de klok voor het eten. De dame van de winkel heeft de naam van de hoofdmonk opgeschreven, zodat we toelating kunnen vragen om hier te overnachten. In het voorbijgaan kunnen we hem aanspreken en bedanken in één zin, want hij lijkt honger te hebben. We lijken even verzeild in 'In de naam van de roos' (Umberto Eco) ...
We wandelen naar de rivier waar ons Nala met puppieogen naar het water kijkt 'Mag ik dan echt niet zwemmen?' en tja, dan zit je weer met natte hond!
Bij de camper zetten we ons op ons terras, dinner is served, biertje, wijntje, het leven is mooi! De dame uit het winkeltje komt nog langs om Nala te strelen, ze ontdooit tot een spraakzame vrouw en we geven haar een potje homemade marmelade (confituur) mee. Ze is zo blij en geeft me een knuffel. Dat vinden wij nu hoogtepunten van de vakantie! We genieten nog van de zachte avond. Hier staan straatlantaarns! Jammer van de donkerte en de sterren, maar we kunnen lezen en de muggen hangen vier meter boven ons! Hoe zei Johan Cruijff het ook alweer?

Geschreven door PaulImelda