Gisterenavond maakten we net voor zonsondergang nog een wandeling over weggetjes nog met hele schollen sneeuw bedekt. Je hoorde er echter het smeltwater onderdoor gutsen. Nala weer door het dolle heen, spurten tussen de sneeuwhopen om te rollen en te dollen. In maanden niet meer zoveel de 'spelboog' gezien als de laatste dagen! Er lag weer een stuwmeertje en weer stelden we een extreem lage waterstand vast. De Fransen met wie we de parking deelden, wisten te vertellen dat men zich zelfs hier in Noorwegen zorgen maakt over het peil van het zoet water, onvoorstelbaar. En dat men erg bevreesd is voor bosbranden...
We ontbijten in volle zon en vanaf het vertrek zien we het uitzicht weer bliksemsnel omzwaaien naar weides en bossen.
In Vik bezoeken we de eerste staafkerk op onze route vandaag; eigenlijk is het juiste Nederlands: 'een paalkerk', want stav is paal.
Het is een van de oudste staafkerken, gebouwd rond 1140 en vooral de buitenkant vonden we schitterend. Ze is nog in zeer goede staat, dankzij de grondvesten in steen. Er waren heel veel vikingelementen gebruikt in de versiering, op de wanden waren heel subtiel boodschappen in runetekens gekerfd - een beetje de graffiti van de middeleeuwen - ook waren familietekens gekerfd om te beklemtonen hoe devoot de familie was en in het dak waren vikingschepen verwerkt. De dakconstructie zelf heeft de vorm van een omgekeerd schip. Het interieur was donker, in de oorspronkelijke versies waren geen ramen voorzien. Later werden wel wat openingen uitgewerkt! Binnen bevond zich een schildering waarin een pastoor zijn eigen lof beschreef! Zelfs de sterfdatum werd ingevuld en naderhand bijgewerkt! Uniek was ook dat de oorspronkelijke, zeer smalle doorgang tussen het schip en het koor nog intact was. De buitengaanderij werd in latere jaren bijgebouwd.
Vervolgens zetten we onze weg verder over de 13: plots sta je in de rij en gaat de weg over water verder; het op-en afrijden van de overzet gaat bijzonder efficiënt.
De uitzichten zijn weer adembenemend...
Ondertussen rijden we langs de Sognefjord die zeer diep in het land is ingesneden en nog menige vertakking heeft. Of eigenlijk omgekeerd want de fjords ontstonden doordat gletsjers zich een weg bergaf baanden en alzo groeven in de rotsen wegschuurden.
In Solvorn bereiken we de Lustrafjord die we als wandelaar zullen oversteken met de overzet. Die formule is goedkoper dan de auto te nemen, aan de andere kant in Urnes moet je sowieso even stappen naar de staafkerk, je moet achteruit de overzet oprijden (dat leverde menig chauffeur klamme handjes op!) en doorrijden aan de andere oever zou een fikse omweg zijn!
De staafkerk van Urnes wordt als de oudst bewaarde beschouwd. Vier keer werd op dezelfde plek, met hetzelfde materiaal, de kerk heropgebouwd. Hier bleven Nala en Paul buiten wachten, één van de twee mocht niet binnen! Een gids vertelde heel sappig de bijzonderheden van het kerkje en staafkerken in het algemeen! De rondbogen worden uit één stuk gemaakt van 'knieën', hout uit de natuurlijke buiging tussen wortels en stam. Ook hier troffen we buiten de kerk nog versieringen uit de vikingtijd aan. Voor het kruisbeeld en een schilderij waren lapis lazuli en goudverf gebruikt, dure materialen waar allicht een milde schenker voor zorgde. De smalle doorgang tussen het schip en het koor van de kerk werd hier verbreed, maar de klusser van dienst was gezakt voor zijn examen architectuur: 2 binnenpalen weg zagen, moet nog kunnen, maar een hoekpaal? En de oplapper had al evenmin kaas gegeten van esthetische oplossingen, want de nieuwe structuur is met hoekige verbindingen ineen geklopt. Meermaals werd gewaarschuwd voor het grote brandgevaar: zeker bij dit warme weer is men met al de teer uit het hout, zeer beducht voor vonkjes ...
Na het bezoek daalden we weer af naar de aanlegplaats, waar de boot ook net aanmeerde. Met veel passen en meten en stuurmanskunst, konden alle wachtende auto's mee.
Slapen doen we vandaag in Gaupne, aan de voet van het grootste gletsjernatuurpark van Noorwegen en aan de oever van de Lustrafjord... We staan op een parking bij het water, tussen het industrieterrein, de hobbyscheepswerf en de plezierhaven. De parking draagt de sporen van 'sportief accelereren', een 'nationale' sport hier. Her en der zijn wegen en parkeerplaatsen getooid met rubberslibsporen. Het lijkt een contradictie dat in een land dat zo inzet op ecologisch rijden, een deel van de bevolking gebeten is door de passie voor snelle, luide, zware auto's en motoren. Bovendien etaleren ze daarbij graag de kunst van het snel optrekken en vinnig draaien en keren.
We sluiten onze dag af met een sessie ijsberen! Zwemmen in het ijskoude water van de Fjord dus...

Geschreven door PaulImelda