Om half zeven, zonder wekker, klaarwakker, na woelige nacht: 'Hoe zou het weer zijn? Zullen we geen tegenliggers hebben op de smalle weg omhoog? Is de refusio nog open?'...
De wandeling die we vandaag aansnijden, is niet de eerste de beste. Een pittige, met niet-wisselen-weg omhoog en een stevige geschiedenis!
We beslissen om eerst naar 'boven' te rijden, in het spoor van een vinnige tractor, in de tweede bocht is het al van datte: een tegenligger, gelukkig is er net een verbreding en het is een klein wagentje. Met twee campers no way!
Op de parking Collé Xomo parkeren we ons, ontbijten, fixen lunch, reservekleren, regenkledij, water en lampjes. Na een dik kwartier zijn we al bij de start van de Strada del 52 Galleria ofte tunnels. Nu is dit een avontuurlijke wandeling, tijdens de Eerste Wereldoorlog was een verdedigingszone tegen de aanvallen van de Oostenrijkers. Aan de noordzijde van het massief liep een route, een 'weg' die voor bevoorrading van troepen werd gebruikt, de Strada degli Scaruba. Er kon echter alleen 's nachts aan transport gedaan worden wegens de beschietingen door de Oostenrijkers.
In negen maanden houwden de Italianen een alternatieve route aan de zuidflank. Zo kon munitie ongezien naar boven gebracht worden. Voor de route volgde men de morfologie van de bergen: adembenemende ezelspaadjes langs de berg en waar nodig groef men tunnels, 52 in totaal, allemaal met een eigen naam. Zo werd dik 6 km overbrugd.
Voor ons dus een avontuurlijke dag, voor soldaten meer dan 100 jaar geleden een hachelijke onderneming, die weliswaar weerstand bood. Ingeval de weg ontdekt werd, had men betonnen bunkers met dynamiet voorzien, dan zou men het hele bolwerk opblazen.
We deden bijna 4 uur over de zuidelijke route door de 52 tunnels, niet aan te raden voor wie hoogtevrees of claustrofobie heeft. Er is geen verlichting in de tunnels, de ondergrond is ruw en de hoogte is op mijn maat: Paul heeft zijn hoofd gestoten!
Met Nala hadden we de handen vol: ze heeft geen schrik en loopt zo graag op de rand, maar ze 'volgde' flink! Leiband alleen helemaal boven, daar was de richel te smal. Verder won ze weer de sympathie van menig wandelaar 'bellissimo'.
Dat het geen walk in the park is, verraden de talrijke gedachtenisborden voor mensen die hier verongelukten.
Aan de (gesloten) refuge picknickten we en de terugweg ging langs de noordkant, over delen van de oude weg, met 'doorsteekjes' voor wandelaars. Zo wandelden we ongemerkt de herfst binnen, het is inderdaad half oktober,... Zelfs na 16 km was onze Nala nog haar enthousiaste, zotte zelf. Het laatste stukje kende ze blijkbaar nog van deze morgen, ze kreeg er zowaar de kolder van: rennen, spelen, dollen! Jong hé!
Op de parking kreeg deze prachtige dag toch nog een zuur randje. Terwijl wij nog een infobord lezen, wandelt Nala, curieus en onbevangen even op het terras van de (ook gesloten) refuge, maar de kettinghond des huizes, een husky, reageerde daar zonder enige verwittiging heel agressief op. Wij schieten op het gejank af, Paul schuift uit in de kiezels en zit met schaafwonden op been en handen, Nala heeft enkele krassen op haar zieltje, de psychologische schade lijkt wel mee te vallen.
In Schio resideren we op een gemeentelijke camperplaats: vlakke plekken, elektriciteit, water, afvalservice voor 10 euro! In het dorp gaan we eerst nog iets drinken, de refuges hadden maar open moeten zijn!

Geschreven door PaulImelda