Een vroege ochtendwandeling om de zon te zien opkomen boven de Douro... Hier valt de plantenbeurs vroeg: onder de brug hebben een aantal verkopers zich opgesteld om plantjes, bloemen en boompjes aan de man te brengen. Jammer dat we geen citroen- of appelsienboompje konden meenemen!
Na een fijne babbel met Martin and Jacky, de Engelse buren van vannacht vertrekken we naar het zuidoosten, in de richting van Sella da Estrella. Dit is een bergketen die van noord naar zuid loopt en een beetje de grens met Spanje vormt. Zover rijden we niet!
In Gouveia rijden we het natuurgebied in om na een zestal kilometer kronkelen twee oranje gebouwtjes te treffen, camping Curral do Negro.
Ondanks de middagpauze ontvangt Lionel ons met een brochure om meteen de streek te ontdekken. Nala maakt kennis met de campinghond Mafarrico, wat eigenlijk 'troublemaker, little devil' betekent! Maar het is een graag gezien hondje!
Rugzakken inladen, tekens inprenten en als oefening lopen we om de camping heen. Als we goed en wel aan het klimmen zijn, duikt uit het struikgewas een grote, bruine hond op. Alle hens aan dek, want geen mens in de buurt. Nala reageert geïnteresseerd, de hond draagt een halsband, dus hij is niet wild! Eigenlijk is het een heel lief dier, niet oud, een gecastreerde reu! Omdat wegjagen niet werkt, wandelen we verder met onze twee honden... Kilometers gaat dat goed, we maken ons wel zorgen over een deel van de wandeling dat door een wijk loopt... Als hij bij ons blijft, zal de camping baas wel raad weten of we brengen hem naar de plek waar we hem oppikten.
Het leidt wat af van het padje, de wandeling biedt ons prachtige vergezichten, we lopen langs bergbeekjes, we merken dat overal 'onkruid' gemaaid wordt, een soort naaldstruiken die woekeren en een ondoordringbare laag vormen.
De zon schept een warme, heldere dag en onze jassen verdwijnen in de rugzak. Als we ongeveer halfweg zijn, zien we in het dal een boerderijtje, een persoon roept, fluit... Allicht het baasje van onze gezel, hij hoort wel dat hij gemist wordt, maar de weg is versperd en de motivatie om dat teefje te verlaten is nog te groot. We wandelen verder en enkele honderden meters verder zijn we op een lager gelegen weg, bij minder dicht struikgewas. Een vrouw roept nog op haar hond, een andere hond blaft en onze stalker is gemotiveerd om te vertrekken, maar hij bedenkt zich. We roepen en doen teken, waarop de vrouw onze richting uitkomt met een touw, de andere hond in haar kielzog!
Even later kunnen we twee wezens gelukkig maken en wij zijn ook content! Ons vriendje blijkt Léo te heten, de andere hond is Chico!
Opgelucht zetten we onze tocht verder, niet in het minst Nala die ons toch liever voor haar alleen heeft!
De pret duurt niet lang, want we moeten drie keer een riviertje kruisen... Er hangen touwen, maar door de regen van de afgelopen dagen is het peil zo hoog dat stenen stappen geen optie is. Daarom komt Paul op het idee om Bever te spelen - stenen verleggen in de rivier is te zwaar!
Met enkele takken en een berkenstammetje lukt het ons om via bramen toch droog de overkant te bereiken!
Langs een schapenwei bereiken we de wijk, waar we... ook Chico opnieuw ontmoeten!
Door een parkje en via enkele dorpsstraatjes komen we opnieuw in een heel ander natuurlandschap. Terug klimmen. We ontmoeten vier studenten diergeneeskunde die ons waarschuwen om Nala zeker geen 'caterpillars' te laten opeten. Er zitten hier nu een dennenprocessierupsen die gevaarlijk, zelfs dodelijk zijn voor honden. Fantastisch hoe die meisjes hun job nu al au sérieux nemen! Gelukkig kent Nala het bevel 'los' en is ze niet te vraatzuchtig naar andere diertjes.
Opzoekingswerk leert ons dat deze processierupsen 1 miljoen prikkelhaartjes hebben, dat is zo'n 200 000 meer dan onze eikenprocessierupsen. Wie telt dat allemaal? Dat die irritant, vervelend en zelfs gevaarlijk zijn, daar kunnen we heel goed bijkomen!
Nog twee laatste klimmen en we zijn er... Tot Nala halt houdt bij iets wits onder de struiken... Een lammetje, nog met de restanten van de geboorte op het kopje, ligt de bibberen in de kant. Geen ander schaap in de buurt... We raken het beestje eerst niet aan en met de gedachte: 'De moeder zal het wel zoeken...' wandelen we aarzelend verder. In een stalletje even verderop horen we stemmen, het lam is ons ondertussen blatend aan het volgen... Paul keert terug om het lammetje te halen, ik ga met Nala de aandacht van de mannen trekken... 'Hello, hello,... Mèè mè!' aangevuld met grote gebaren om een klein schaapje uit te beelden. Ik weet het: nu liggen onze kinderen in een deuk, maar schaaps klappen, helpt dus! De boer zette de pas erin en kwam onze kant op! Ondertussen arriveerde Paul met het schaapje in de armen en de eigenaar van zo'n 500 lammetjes was dankbaar met zijn verloren schaap!
Nog een kilometer van dankbaarheid voor zo'n mooie dag waren we van de camping verwijderd.
Daar leidde Lionel ons rond, we kregen allebei onze naam op een deur van de toiletten en douches en we mochten een plek kiezen! Die gepersonaliseerde sanitaire voorzieningen had hij overgehouden na de covid-periode! Als mensen een plekje krijgen toegewezen, dragen ze er meer zorg voor, want ze kunnen er op aangesproken worden... Iedereen tevreden! Wij hebben geluk, we moeten niet delen, in het hoogseizoen zijn er meerdere personen verantwoordelijk.
Verder moesten we zeker naar de zonsondergang gaan kijken...
En of dat de moeite was... Zo magisch om van op een top bij de Portugese vlag, de zon te zien ondergaan in een land dat stilaan aan ons vel begint te plakken!
De douche en lekker eten waren meer dan welkom en dan zakten (we staan immers op het hoogste plekje van de camping) we af naar het chalet bij de stoof om een porto'ke te drinken. Lionel kwam nog vertellen over de liefde voor zijn land, vooral het binnenland, de aard van de Portugezen, kortom het leven. Onder een schitterende sterrenhemel klommen we terug naar ons plekje!
Voor ons was dit een onvergetelijke dag!

Geschreven door PaulImelda