Onze was heeft na de dauw nog wat zon nodig, de wind is gaan liggen, dus het is heerlijk ontbijten hier in onzen hof. Wel met een fleece'eke! Nala schuilt tegen onze benen, want in de buurt oefent een soortgenoot zijn wolvengehuil, dat vindt onze dappere meid maar niks!
Christiano, onze host, komt goedemorgen wensen - no hurry - en geeft nog tips in de buurt mee. Wij zijn flexibel, niet gehaast en Pompeï zal er morgen ook nog wel liggen.
Na onze inkopen voor het weekend in de Conad van Altamura, rijden we naar Matera, Unesco erfgoed, culturele hoofdstad geweest. De Sassi van Matera, letterlijk Stenen van Matera, zijn eigenlijk grotwoningen, die uitgehouwen werden in de rotsen aan de rand van een kloof. Reeds in de prehistorie was de buurt bewoond, maar de grotten werden intensief uitgehouwen vanaf de 8ste eeuw door kloosterlingen die het Byzantijnse rijk ontvluchten. Later gingen schaapherders met families er wonen. Iedereen woonde samen in donkere, kleine ruimtes, alle leeftijden, maar ook kippen, de ezel, schapen ... De levensverwachting lag uiteraard niet hoog! Tot in de jaren vijftig van vorige eeuw waren de grotwoningen bewoond en toen de overheid besliste dat iedereen de woningen moest verlaten, verzonken de Sassi tot een spookstad. Omwille van de historische en culturele waarde werd Unesco ingeschakeld en begon de renovatie van de site. In 2019 was Matera zelfs culturele hoofdstad. Het oude stadje omvat uiteraard kloosters, een kerk aan Sint-Franciscus gewijd en een kathedraal.
Carlo Levi, een Italiaanse schrijver, tekent het volgende op over Matera: ‘Niemand die Matera ziet, kan onaangedaan blijven, zo expressief en aandoenlijk is haar pijnlijke schoonheid.’ En dat omschrijft ons gevoel als we ons in het spinnenweb van steegjes laten verdwalen.
Matera is trouwens ook het decor van menig film: the Passion of Christ, 007, The Omen, Ben Hur ...
Na de obligatoire cappuccino zoeken we de weg uit dit labyrint en startten we de dagelijkse tocht naar een slaapplaats. We willen een plekje met services: er moet een en ander geloosd worden. In een nationaal park op 70 km zou een camperplaats zijn. De laatste 7 km kronkelen haarspeldgewijs naar ... een gesloten slagboom. We zien in het schemerdonker nog net wandelaars vertrekken en vinden de automaten die we nodig hebben. Dan stellen we ons maar op, net buiten de bareel! Om half acht is het stik-pikke-aardedonker! Het struikgewas ritselt ... De geluiden van het bos zijn NIET beangstigend, hooguit spannend. Er passeren op de weg 20 meter verder nauwelijks auto's, het wordt een eenzame nacht - hopelijk! Dit is met stip onze meest bizarre slaapplek!
Beelden van ons plekje zijn voor morgen!

Geschreven door PaulImelda