Helemaal niet onze stijl, maar om 8 uur stonden we met onze rugzakken en tickets aan ingang 2 van het nationaal park van de Plitvice meren. Route E en F combineren met treintje en boot bleek een goeie mix om veel te zien en de inspanningen te verdelen. De napijn van Paul zijn zona dwingt ons nog tot matigheid.
5 km rustig klimmen langs en door het water en de watervallen, zonder mensen om ons heen. De kleuren van het water veranderen om elke hoek en bij elke lichtinval komt er een schakering blauw-groen bij! Die kleur komt door de mineralen in het water. Vooral het calciumcarbonaat zorgt via chemische reacties voor witte afzetting op alles wat in het water ligt. Door de tijd ontstonden er riffen van travertijn, een grillig landschap is het resultaat. Sprookjesachtig, spookachtig, wonderlijk, fascinerende vergezichten. En dan bedenken dat dit prachtige park, deze kwetsbare natuur in 1991 inzet was van de strijd tussen Kroaten en Serven, omwille van de strategische wegen die langs het park lopen en de toeristische en economische belangen van het park voor de regio en Kroatië ...
Op één van de overzetten maken we kennis met een klein hondje, een reu, eerste 'chien perdu sans collier'. Hij valt als een blok voor de charmes van ons Nala! Hij vaart twee boottrips met ons mee en aan de picknickplaats doemt hij steeds weer op, ondanks ne sjot van Paul. Hier hadden ze warme chocomelk mét slagroom, joepie! Het kartonnen bekertje zien we door de vingers!
We zetten de wandeling verder over kilometers vlonderpaden en vlak voor we in een zinkgat omhoogklimmen, doemt Fikske weer op! Echt een stalker! De bijna 300 treden om 80 meter te overbruggen, zijn er voor het hondje teveel aan, jammer voor de keffer, maar zijn pootjes waren echt te kort!
Bij de grote waterval treffen we nog een loslopende hond, gelukkig zonder interesse voor Nala, deze keer. Hij had het duidelijk niet gemakkelijk gehad: in zijn nek had hij een gapende wond ... Dit soort beelden zullen we de volgende dagen nog meer zien.
In de vroege namiddag keren we terug naar de camping: genoeg kilometers in de benen, mooie beelden op ons netvlies gebrand, heerlijke indrukken verzameld!
Als we geïnstalleerd zijn - op het grindveldje van gisteren - is de bedoeling om te lezen, sport te kijken, te rusten en ook de camper een beetje op te ruimen. Opeens kleurt de lucht zo donker als onze bus! Net op tijd staat alles weer opgeborgen, want na een korte inleiding met bliksem en donder, krijgen we een hagelbui met wind op ons dak. Ècht beangstigend. We zien geen 10 meter ver en het gekletter is oorverdovend. Een klein schrikske, toch wel, voor de koepels en onze carrosserie. Na afloop stromen beken over de camping en ligt overal nog een laag ijs!
De stukken zijn gelukkig nog heel en de ratatouille is ook gelukt. Tijdens de afwas nadien grabbel ik in het keukenmes, ik typ nu dus met mijn middenvinger!
We gaan weer deugd hebben van ons bedje!

Geschreven door PaulImelda