Ondanks onze late arrival op de camping - weer half zeven - doen we ons best om voor de late opblijvers een slaapwelverhaal te posten. Het is voor ons ook fijn om de reacties te lezen!
Vlot vertrekken is niet onze sterkste kant, weer dik half tien voor we afscheid hadden genomen van onze Nederlandse buren en de superlieve boerin. Over de buren van gisteren bleek de waarheid iets minder romantisch: het ging om jonge mannen die van maandag tot vrijdag op de hoeve slapen en wonen om op de hoeve en bij bedrijven als seizoensarbeiders aan de kost te komen. Ze komen uit Noord-Frankrijk, gastarbeider in eigen land dus. Maar ze waren hoogst aimabel en gezelliger in de omgang dan de zatte Fransman een paar dagen geleden daar in le nord ...
Terug op de route staken we weer maar eens L'Aisne over en daarmee reden we de champagnestreek binnen. Wijngaarden beginnen de velden te vervangen. Via het jaagpad langs le Canal de L'Aisne à la Marne was het zalig om langs Reims te fietsen. Industrie en natuur, vrachtvervoer en pleziervaartuigen vloeien naadloos in elkaar over. Reims werd net als Ieper tijdens WO I voor het grootste deel vernield, maar werd niet in zijn oorspronkelijke stijl heropgebouwd. Alleen enkele historische gebouwen werden gerestaureerd, de rest werd eigentijdser opnieuw gebouwd.
We bezochten de Notre Dame van Reims, omkaderden ons bezoek met thee en een ijsje en we konden weer verder.
Na meer dan tien km jaagpad bogen we weg van het water om naar het Fort de la Pompelle te rijden. Een fort uit de Frans-Duitse oorlog, geen noemenswaardige betekenis tijdens WO I en eigenlijk onbereikbaar voor fietsers ... Maar met een goede gids en een grenzeloos vertrouwen in de gps vind je de doorgangen. Het fort is nu museum, maar het wordt nog steeds belaagd, door onkruid deze keer en die strijd is het aan het verliezen.
Om van het fort weg te rijden per fiets kan je alleen door de "voetgangerstunnel" onder de autoweg, eigenlijk rioolbuizen waar we met onze fietsen maar net in pasten ...
Voor de camping moesten we ofwel een stuk terug en langs het jaagpad van de Vesle verder ofwel de gewone route en afslag nemen naar camping. Die laatste keuze bleek niet alleen de langste maar zeker ook de zwaarste. De wind liet zich ook weer van de verkeerde kant voelen. Dat maakte de rit toch wel weer zwaar vandaag. We realiseren ons steeds meer dat we nog véél te veel bagage bij hebben, goed voor de spieren zullen we maar denken!
Morgen plannen we een kortere rit en een vroeg vertrek: we moeten dringend ergens onze was doen. Of dat de reden is van onze aantrekkingskracht op muggen en dazeriken laten we in het midden, maar we zijn geen vrienden.

Geschreven door PaulImelda