Met zwanen die op het meer landen tijdens ons ontbijt en de zon die na een zestal uren al terug het goede weer maakt, begint de dag goed.
Onze planning zegt dat we naar Stavanger rijden. Tussenstop in Flekkefjord, waar vooral met de Hollanders handel werd gedreven in hout. De verdere voorspoed van het stadje komt van de haringvangst. We genieten van een wandeling door zeer mooi onderhouden steegjes. Welkombordjes aan de deuren en een variatie van kleuren en bloemen om de witte houten huisjes op te fleuren. Op infoborden lezen we dat de gelijkenis van Noorse en Nederlandse woorden wel eens aan de samenwerking hier zou kunnen gezocht worden. Er werden ook veel gemengde huwelijken gesloten, meisjes gingen in Amsterdam werken en mannen die in Nederland gingen werken, kwamen als welgestelde burgers terug. Om hun welstand tentoon te spreiden droegen ze meerdere broeken over elkaar!
We verlaten de E39 en kiezen de 44, de Noordzeeweg. Op een infobord zagen we 45 ideeën voor stops! Eén ervan wilden we wel even bezoeken... Hiervoor moesten we een doodlopende eenbaansweg inslaan die eindigde bij een klein vissersdorpje met één parking waar we een van de laatste plekjes inpikten. Een wandeling met verschillende moeilijkheidsgraden leidt naar een grot op meters boven zeeniveau. Ze leggen hier niet veel eieren onder toeristen die willen wandelen... Wegwijzers, kleurtjes, paaltjes zijn schaars en zeer discreet aangebracht! We lopen dus enkele ommetjes, die het alleen maar pittiger maken. Bij het laatste deel van de afdaling naar de grot kan Nala niet mee: een via ferrata kan ze niet! Op aanraden van een Duitse dame gaan we beurtelings naar beneden... Ik zie ondertussen bezwete toeristen aankomen, mensen afhaken, enkele jongeren vertellen dat het veel kracht vergt, moeilijk is, maar wel de moeite. En dat die 'oudere' man wel erg snel gaat! Na een dik halfuur komt een uitermate trotse Soe weer boven, bezweet, maar enthousiast over de schone tocht en bestemming. Ik moet ook naar beneden, maar ik moet oppassen, zoals ik altijd voorzichtig ben.
En dus start ik onder gejammer van Nala die voor de tweede keer een baasje ziet verdwijnen! Niks gelogen van de beschrijving... Blijkbaar ben ik op een bepaald moment als enige nog beneden en hoewel ik alle instructies - na de ijzers tegen de rots blijven, voorbij de reddingsband verder en dan omhoog, dan is het evenwijdig met de zee gewoon verdergaan, maar niet te dicht tegen de rand, want het is diep - heb gevolgd, twijfel ik. Ik wacht op een koppel (Oostenrijkers, dus klimervaring!) dat er zelfzeker uitziet en samen klauteren we verder. Wat een beloning! De Brufjellhålene - zo heet deze creatie van de natuurelementen, gepimpt door een paar aardbevingen - is gewoon magisch! Zo trots hier te staan, zo dankbaar dat onze knoken en spieren dit nog kunnen. De terugweg verloopt vlot en met deze stunt zijn mijn nieuwe bottinekes ingewijd en volledig goedgekeurd!
Nala is door het dolle heen dat ze opnieuw mag meedoen en op de terugweg moeten we haar serieus intomen, want ze wil schapen gaan hoeden! De ram en de matrone van de groep laten echter duidelijk merken dat ze daar niet van gediend zijn. Weer een pijl gemist, levert ons een bijzonder 'steukse' afdaling op, maar het keienstrand ligt zonder andere bezoekers op ons te wachten. Na een aantal nee's, een paar keer poten in het water, zwemt onze deugniet rondjes in het ijskoude zeewater. En ge ziet ze dan genieten!
Slapen doen we op een picknickplek bij een uitzichtpunt boven de Jøssingfjord. Ook hier werd Wereldoorlog 2-geschiedenis geschreven.
Lekker gegeten en de 'Belgisk' chocoladecake was een gepaste beloning voor deze dag!
Hiermee gaan we onze 5de nacht in met ergens gratis én goed te staan...

Geschreven door PaulImelda