Deze morgen hebben we voor het eerst terug ontbeten met croissants en 'un vrai pain français'. Avec les 'arbres' nus on va faire une ballade vers le village Aigues-Mortes. Ik kon even niet op 'bras' komen en arm/bras... Een boom van een vent en vrouw zeker?!
Mijn Franse collega's of was het collega's Frans (!) kunnen nu even hun nieuwe grijze haren tellen! We doen ons best! Het is immers weer aanpassen aan de nieuwe geplogenheden en de taal, maar Frankrijk zit in ons hart! Op het terras verliep de bestelling al feilloos, dus de taal van Molière zit er nog in!
We doorkruisen het volledig ommuurde stadje en genieten van de relatieve rust buiten het toeristische hoogseizoen. Dat er dan nog bezienswaardigheden gesloten zijn, nemen we voor lief. Opmerkelijk hoe mooi alles hier gerenoveerd en onderhouden is.
Ergens op het plein was het weer zover: een jonge vrouw passeert ons en vraagt of ze een foto mag nemen van Nala... En dan zetten wij ons welwillend uit beeld en vergeten commissieloon te vragen of... een foto van de dame in kwestie (Paul)! Reacties altijd te traag!
Onderweg staan er heel wat Camarguepaardjes in de wei, ze zitten semi-vrij, afgesloten van de openbare weg. Net als de Lipizaners zijn de veulens donker grijs, vos of bruin bij de geboorte. Bij het ruien worden ze steeds lichter. Tot ze wit of zeer licht grijs zijn, het zijn 'schimmels'.
Bij het buitenlopen van het stadje plannen we om vanavond niet te koken, een ware rustdag straks, want een plat du jour lo(n)kt ons naar een fraai binnenterras!
Voor de terugweg kiezen we de langere weg langs de meertjes, zo kunnen we nog enkele vogelsoorten 'dichterbijtrekken', want de camera is weer opgeladen!
Op het laatste stuk merken we opeens een zwartharige in ons kielzog... We zitten met een stalker! Nala is al een paar dagen uitdrukkelijk haar wandelroutes aan het markeren, loopsheid op komst en de zwarte heeft een spoor opgepikt. Tot op de camperplaats volgt hij. Gelukkig heeft hij een belletje aan zijn halsband, zo kunnen we tijdig 'kkksssjjjt' roepen!
En zo is onze eerste schaduw-, lees-, rust-, voeten-omhoog-namiddag een feit! Het is 27 graden, 16 uur in de namiddag... En dat festijn heeft dik tweeënhalf uur geduurd, in gezelschap van Isabel Allende en 'Daar waar de rivierkreeften zingen' vliegt de tijd tot de muggen (oh jawel!) zich van hun meest agressieve kant tonen en ons naar binnen jagen!
Thee, yoghurt, plots donker, oeps de zonsondergang gemist en seffens nieuws kijken en verder lezen. Ken je dat: de fase van 'nu moet ik het weten'?
Morgen zoeken we nieuwe horizonten en met de tips van onze lezers wordt dat nog een echte puzzel!

Geschreven door PaulImelda