Na een trage start met winkelen en nog wat ronddolen, staan we tegen de middag bij het infocentrum van de gletsjers in deze regio. De borden leren dat je kan wandelen tot bij de Nigardsbreen/gletsjer (Breen = gletsjer) of delen met de auto of een bootje afleggen. Wij kiezen de goedkoopste manier, want de weg naar de hoge parking is een tolweg! De Jostedalsgletsjer is de grootste in Europa en de Nigardsbreen is daar een arm van...! In dit gebied bedekken gletsjers meer dan 500 vierkante kilometers! Het heet Breheimen National Parc, een beetje de bakermat van gletsjers.
Het eerste pad loopt bijna gelijk met de weg, maar de stenen liggen heel oncomfortabel. Bovendien geraken we bij gebrek aan blauwe paaltjes/strepen niet goed weg. De Noren leggen er niet veel eieren onder en als je verwend bent door Oostenrijkse, Zwitserse, zelfs Italiaanse bergwandelingen dan is deze signalisatie een lachertje.
Bij de parking eten we onszelf op krachten en dat blijkt nodig. Het deel naar de aanlegplaats van de bootjes is een pittige combinatie van klimmen over gladde stenen, waden door snelstromende riviertjes en trappen. Het laatste deel blaast je figuurlijk, maar ook letterlijk omver. Adembenemend indrukwekkend nadert de gletsjer en tegelijk snijdt de wind in je gezicht. Net als we een trotse selfie met de gletsjer als decor willen afdrukken, blaast de wind onze papa zijn 'Tilleyhead' de wilde stroming in... (zat nochtans met koordje onder de kin vast) De volgende foto’s zullen dus zonder de vertrouwde hoed zijn, snik snik! We zullen gletsjerrivieren nooit nog met dezelfde ogen bekijken!
We kruisen tientallen hikers die een nog straffere trail kozen: die met gids en ongeveer een uur met klimijzers op de gletsjer zelf. Als we boven staan, is het rustig: geen hikers en de bus wandelaars zijn ook net afgedaald! Ècht indrukwekkend, die metersdikke ijslaag voor je. De blauwe schijn komt door de druk in het eeuwenoude ijs.
Met iets minder tijd stonden we weer aan de start, dik 13 km gestapt... Onze stappenteller doet overuren!
Om te slapen draaien we nog verder de bergen in - op de parking van het museum hangt een bord dat overnachten ten strengste verbiedt - en bij een drievoudige waterval is een plekje! Met een Fransman die aan de andere kant van de brug staat, heroriënteren we de waterval tot frigo! Zij leggen een fles champagne koud, wij onze fles Monbazillac!
Als dit verslag pas zaterdag geleverd wordt; het was geschreven, maar 4G was verloren!

Geschreven door PaulImelda