Vandaag is thuiskomdag. In de jeugdherberg gisteravond na de Thai zitten kletsen met de Australische en de Zwitserse, in de bovenbedden blijken een Canadese en een Roemeense ingechecked. Voor het naar bed gaan heb ik alles al klaargemaakt voor een geruisloze aftocht vanochtend.
Om zeven uur sluip ik op fluistervoeten de kamer uit. De geur van afgebakken broodjes doet het trappenhuis watertanden. Maar een ontbijtje kost veertien Zwitserse francs, dus ik loop op weg naar het station binnen bij de COOP. Mijn ontbijtje is een Zwetschenkuchen (zuurzoete pruimen op bladerdeegschuitje), en een koffie-to-go van een stationstentje. Wat zal ik zeggen van Zwitserse koffie uit een kartonnen beker? Het is wennen. Ik reken af met een vijf franc munt en wacht op wisselgeld dat niet komt. Zwitserland is even duur als het mooi is.
Ik heb nog tijd en drentel even door het station. Als mijn trein op het vertrekbord staat loop ik het perron op. Ik zie nu: als ik gewoon in deze eerste trein blijf zitten, ben ik straks in Berlijn. Gaaf hoor, die Interrail, maar vandaag kies ik toch gewoon voor een overstap naar Arnhem en Nijmegen. Mijn laatste overstap is dan naar mijn Lief die me op het station ophaalt.
Omdat ik nu toch tijd heb, kan ik jullie mooi vertellen dat ik over een paar weken een bundel zal uitbrengen met geschreven schetsen over mensen die ik zag in mijn werk als forensisch arts. Met dat onderwerp zijn ze natuurlijk minder vrolijk dan deze reisberichten, maar misschien toch aardig om te weten. Mijn hart, ziel en zorg voor deze mensen zijn erin gelegd. Ik zal hier dan ook een berichtje zetten, voor mensen die misschien interesse hebben.
Nog meer nieuws in het laatste verslag van deze reis: het is nog niet helemaal zeker, maar het zou kunnen zijn dat ik midden mei voor vijf weken naar Aruba vertrek om daar te werken als forensisch arts. Ook daar wil ik schrijven, dan kunnen jullie weer een beetje mee. Ik zal hier berichten, nu en dan, of vaker, ik moet natuurlijk zien hoe het dan gaat lopen. Hopelijk komt alles rond, ik ben benieuwd.
Mijn trein zet zijn wielen staal op staal aan de gang. Buiten hebben de auto's hun ruitenwissers aangezet. Drie uur te gaan naar Frankfurt.
Daar vlekkeloze overstap (of moet dat nu ook met tussen-n, vlekkenloze? Nah) en in trein zonder verdere overstap naar Arnhem. Uit mijn mooie kikkergroene rugzakke haal ik een Pretzl als lunch. Die vind ik heel lekker en in Duitsland bakken ze natuurlijk de beste.
Ik lees mijn boekje uit, Helene Nolthenius, één van mijn favoriete schrijvers. Haar boeken zijn mijn trouwe vakantie- en reisgenoten, ik heb deze zeker al twintig keer gelezen. Het verhaal ken ik van buiten, de schoonheid van haar taal verveelt me nooit.
Inmiddels komt de zon er zo nu en dan bij. Half drie in Arnhem.
Ik ga afkoppelen. Leuk dat jullie weer meegelezen en meegeleefd hebben, en ook jullie reacties vind ik altijd superfijn om te lezen!
Alla prossima, Bertine
Geschreven door Dove.e.roma