Tip aan de lezer: lees mijn verslag van gisteren opnieuw, er is nog heel wat gebeurd gisteren. Plus foto's natuurlijk.
En dan vandaag. Wat een dag. Het beloofde een 'walk in the park' te worden, een uurtje of drie. Lees en huiver. Het begint goed met een lekker en een beetje laat ontbijt in de berghut. Schoenen uit de Trockenraum, rugzak op, om negen uur loop ik weg. Het regent nog niet en ik loop lekker. Voor me sterkt opeens een groep van zeven, acht rendieren over. Die zijn hier succesvol uitgezet. Eerst één, dan steeds weer één. Ze komen links uit het bos, kijken netjes even links en rechts het pad af en steken dan over. Wat grappig. In een paar uurtjes naar de Col de la Schlucht. Een Schlucht is in het Duits een lange pijp waar het erg waait, dat klopt dus wel. Vlak vóór de Col een oproep aan een paal met foto's: een Nederlandse jongen is hier sinds december 2015 vermist. Wie iets weet, alsjeblieft melden...Ik weet dat ik vroeger dit soort memento mori's schouderophalend voorbij liep, maar zo is het nu niet meer. Ik ben een passant en loop weer verder, maar zo gaat het niet altijd. Ho, telefoon. Ons mam. Die was al ongerust: eerst slecht bericht, en dan helemaal geen bericht, hoe zit dat? Gelukkig loop ik nog steeds in de bergen, daar zijn ze heel blij mee, ons pap en ons mam. Terwijl ik met ons mam praat, let ik niet zo op wat er in me heen gebeurt, staan er opeens allemaal militairen om me heen. Ik snel foto's maken, maar dat is verboden, pour la sécurité. Ik plak er nu toch stiekem een foto in. Als morgen de derde wereldoorlog uitbreekt, kan niemand zeggen dat ik niet gewaarschuwd heb. De achterhoede van de soldatenclub klimt binnensmonds vloekend omhoog, maar er zeggen er toch veel netjes goedendag. Kort daarna bereik ik de Col. Dat is één grote bouwput, kijk: daar verrijst iets groots! Nu moet ik kiezen: de GR5 loopt nu naar een top, maar het gaat regenen en die top ligt nu sowieso in de mist dus ik ga onderlangs. Op een bospad kijk ik nog even goed op de kaart, schrik ik me rot want opeens zegt een stem in mijn oor 'bonjour'. Zo'n bergrenner haalt me in, ik had hem helemaal niet gehoord. Hij stopt zelfs even omdat hij ziet dat ik zo geschrokken ben. Nee joh, loop verder, ik kom wel goed. Ik loop nu op het onderlangspad, er staan borden dat het in de winter gesloten is omdat het te gevaarlijk is. Ik ga het zien. Die jogger loopt er ook, toch? Hm, het wordt wel erg luchtig allemaal. Met van die buizen om je vast te houden, goed onderhouden: ze zitten goed vast (altijd eerst even proberen). Prachtig, dat wel. Ik kom drie oude mannetjes tegen, de middelste draagt een houweel. Zij onderhouden het pad en de vasthouddingen. Ik vraag of ik ze op de foto mag zetten, dat vinden ze goed: als u dat wilt....en als u goed betaalt. En we kunnen ook nog een Schnaps nemen, gezellig. Nou, ik bedank voor de Schnaps en ook voor het onderhoud aan het pad. Dat weet niet iedereen, maar al die paden worden overal na de winter nagelopen en schade door sneeuw, water en steenslag wordt hersteld. We lopen allemaal onze weg verder. Het gaat regenen. En. Nu. Zou. Ik. Hier. Niet. Moeten. Zijn. Shit, echt te gevaarlijk. Maar terug is ook gevaarlijk, misschien gevaarlijker. En blijven staan ook. Dus door. Ik heb al mijn concentratie en techniek nodig, ook om mezelf in mijn hoofd te 'managen', want dit is niet leuk: Lang zoeken is goed, Bertine, maar aarzelen is funest. Nee, je kunt niet je regenjas aan. In beweging blijven. Bang zijn maakt onzeker, is niet functioneel. En meer van dit soort aanmoedigingen. Gelukkig houdt ook dit soort wegen op en lig ik niet in een ravijn. Daar ben ik oprecht dankbaar voor. Ook de regen stopt en ik bereik het Frankental. Kijk, die sneeuw, daar kan ik nu zo heen lopen om sneeuwballen te gaan gooien. Ik zie op de kam, met sneeuw dus, iemand lopen. Is misschien makkelijker lopen maar wat zal het daar koud zijn. Enfin, gedane zaken nemen geen keer. In het Frankental staat een hut, naar die is dicht. Er komen twee mannen en een vrouw omhoog gelopen, die gaan de kant van het gevaarlijke pad uit. Moet ik ze waarschuwen? Ik doe het niet en dat spijt me al snel. Ik loop zelf verder, ik moet naar het Schaefertal, dat is één dal verderop. Iets verder staan weer waarschuwingsborden dat het een moeilijk pad is. Ik heb geleerd en draai om. Dat ga ik niet nog eens proberen. De grootste overwinning is het pad waar je van af ziet. En het begint weer keihard te regenen. Maak me zorgen om die drie mensen, maar kan nu niets meer doen. Ik loop terug naar de hut en ga onder het afdak zitten. Droog, uit de wind en eerst maar eens iets eten. Ben vanaf negen uur op weg en het is nu half twee. Eerder zat er gewoon geen pauze in. Een oud stuk brood met kaas smaakt wel op zo'n moment. Een paadje door de weiden brengt me veilig (hoewel, veilig, dat bruggetje over de waterval is allesbehalve veilig) omlaag het Fankental in. Steeds regent het weer en dan droogt mijn jekkie weer op in de warme zon. Blij dat ik veilig ben. Ik passeer nog een ezel, ezels lijken altijd net een beetje een te grote kop te hebben, vinden jullie niet? En ik vraag inlanders naar een overnachtingsplek. Ja hoor, in Munster, nog een kilometer of vier, vijf, langs een hele rechte weg het dal uit. Iets voorbij de U-Express. Het is inmiddels vier uur en jullie weten hoe het is met inlanders en het schatten van afstanden, maar deze was zelf een wandelaar en had het bij het rechte eind. Nog één bordje met 'Munster 0:15uur' en dan ben ik bij het aangeraden hotel Des Vosges, dat gezellig genoeg is met een levendige bar en nog plaats heeft ook. Goddank.
Ik bel het gereserveerde hotel af, ze snapt het wel, het was ook gevaarlijk vandaag. Ik kom een beetje tot rust, laatste afspraken met de meiden, we treffen ons morgen bij een Intermarché waar ik eindeloos kan koffiedrinken...
Drie lessen van de pelgrim vandaag: 1. De grootste overwinning is het pad waar je van afziet;
2. Zorg dat je tijd brood hebt;
3. Maak dat je altijd nog verder kunt.
Het was weer mooi vandaag, en leerzaam, en gelukkig liep het goed af.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma