Een cadeautje voor mijn lief, dat mist nog. Gisteren heb ik het ultieme souvenir uit Trento gezien, maar niet gekocht natuurlijk. Dus vandaag sta ik om half negen bij de mini-market. Gaat om negen uur open. Reizen is wachten. Ik zoek een bankje in de schaduw van de Santa Maria Maggiore. Twee apostelen kijken licht vermanend op me neer. Geen Maria te zien, die is binnen natuurlijk. De klokken luiden dus ze zal zo weer aan het werk moeten, er komen al kerkgangers aan.

Een paar duiven, het worden er steeds meer, pikken graantjes tussen de stenen op het plein. Zwaluwen tsjieren laag over. Mensen lopen naar hun werk, mannen strak in het pak. Studenten slenteren studiewaarts.
Wat opvalt: als je hier in welke stad dan ook gaat zitten en je snuffelt eens goed ruikt het altijd, ergens onder de warmte van het stof en de boter van de versgebakken croissantjes, een beetje naar pis. Daar moet je echt met een klein boogje omheen ruiken, anders smaakt je koffie niet meer.

Maria luidt negen uur, ik zoek mijn mini-market weer op. Hopelijk is die ene mooie nog niet verkocht, gisteren was er nog maar één van. Nope, om negen uur niet open. Om kwart over ook niet. Ik ga bij de buurman. Hij slaat 3,50 aan en vraagt 4 euro. Zo regelt hij zijn eigen fooi. Dat vind ik dan wel weer grappig, dus ik laat het zo. Zul je zien: op het station een nog veel leukere, die ook maar dan. Straks heeft mijn lief een hele berg souvenirs. Het stopt hier!

Zo zit ik dan weer in de trein, en spoor mijn wandelweg terug. Het is superdruk, sommige mensen kunnen niet eens zitten. Ik heb een gereserveerde plaats, niet dat ik dat geregeld had, maar het staat toch op mijn ticket: rijtuig 258, stoel 44. Ik ben er blij mee, met zoveel mensen en zoveel bagage is de trein meer dan mudvol.
Naast me twee fietsers, tegenover me een bergwandelaar met ook kletteren en zo. Stoere verhalen van de wandelaar over vallen in een Klettersteig en dat je dan niet dood valt, maar wel flink gewond kunt raken. Hij praat zo een beetje zenuwachtig, met veel tekst en veel nerveus lachen. Hij heeft deze reis blijkbaar al vaak gemaakt, hij weet waarom we net over de grens met Oostenrijk een kwartier stil staan, voor de douane. Hopelijk gaan we zo weer rijden. Nu we stilstaan is ook de airco uit. Later blijkt de nerveuze prater een werktuigbouwkundige. Ik dacht het al. Mijn buurman doet ook zoiets en opeens is er een geanimeerd gesprek. Over hefvermogen en asbelasting. Ik sluit ogen en oren en zoek naar slaap. Ik hoef niet lang te zoeken.

Bij de overstap in München vindt een incident plaats: een man tilt een heel zware koffer naar het perron. En zelf valt hij tussen perron en trein. Dat ziet er pijnlijk uit. Er zijn meteen potige kerels om hem op het droge te helpen, als ik omkijk is hij alweer boven. Dat lijkt al met al behoorlijk goed af te lopen. Schrikken hoor!

Mijn eerste trein is vertraagd, de geplande overstap in München haal ik niet, maar ik kan al snel weer een volgende trein naar Mannheim pakken. In deze ICE zit ik naast twee dames die een dieptegesprek voeren, in Amerikaans, over hun scheiding, hoe ze hun kinderen opvoeden, wat hun moeder daar dan van vindt, over hun diepste angsten en vooral over zichzelf. Razend interessant allemaal, maar ik kan me er moeilijk voor afsluiten en verhuis met plezier een wagonnetje verder.

Wat ik deze reis te veel bij me had:

• zakmes van mijn lief want mijn eigen zakmes bleek toch ook in de rugzak te zitten;
• lichtgewicht sneldrogende handdoek want elk pension had handdoeken en het hostel ook.

Verder niks, dus dat pakken, dat gaat wel goed. Natuurlijk waren er spullen die ik niet gebruikt heb, maar dat kwam alleen omdat het altijd mooi weer was, en zonder ongelukken:

• regenjas;
• ehbo-setje;
• bivakzak en warmtedeken;
• derde onderbroek voor als je vorige in één nacht niet droog geworden is.

Gelukkig niet nodig gehad, maar ook nooit thuislaten!
Extra aandacht voor de stoffen bloementas: wat heb ik die gemist toen ik naar Rome liep! Ik vond hem toen te zwaar en had een nylon ding bij me, maar de bloementas is zo ideaal dat hij zijn extra gewicht dubbel waard is. Die gaat volgende keer weer mee.

Zo, het zit er weer op. Gelukkig heb ik op de laatste foto mijn ogen dicht.

bijna thuis
is nog altijd
veel te ver

Tot de volgende stappen!

Geschreven door Dove.e.roma