In de gite was ook nog een dame- wandelaar met een andere dame niet-zo'n-wandelaar. Ze liepen gisteren heel erg ver en de tweede dame heeft de hele avond gekreund van alles wat zeer deed. Ook smeerde ze zich van top tot teen in met tijgerbalsem, maar het raam moest dicht blijven vannacht. Geen goed plan, met al die sokken die moeten drogen. Vanochtend blijkt het raam dan ook weer miraculeus open. Zachtjes opstaan, thee maken, eten aan tafel, koffie er achteraan. Het wandelstel vertrekt al, de dames nog niet. Ik heb met Rémi bij de kerk afgesproken, een slechte keuze want op een berg. Als ik boven ben, staat Rémi natuurlijk beneden te zwaaien. Ik daal weer af en we gaan samen op weg, om tien over acht hebben we de goede weg te pakken. Vandaag schijnt de zon, maar een best wel koud windje houdt het prima. We stijgen meteen twee uur het dal uit, wondermooi. Boven komen we op een uitkijkpunt het leuke stel tegen, Francis en Marie, we halen ze daar in en zullen ze straks weer zien in de gite. Rémi heeft vandaag zijn magische pantoffels aan, ik kan hem net bijhouden maar eigenlijk loop ik boven mijn tempo. Ik besluit daarmee te stoppen en dan gaat het beter. We lopen weer over de Frans-Zwitserse grens, er is hier zelfs een klein oud muurtje, kniehoog, om invasies tegen te houden. Veel mooie bloemen weer vandaag, mooi in de zon. Ongemerkt ben ik overgegaan op 'tu' voor Rémi, dat vindt hij ook beter ook. De boerderijen lijken hier al echt zo bergachtig, Alps, zeg maar. En de koeien hebben bellen, gezellig. We houden middagpauze op een terras met vier fietsers op leeftijd. Die doen hier mountainbiken op e-bikes, dat ze gelijk hebben. Ze volgen vaak ook ons pad, maar moeten wel steeds hun fiets over overstapjes tillen. Dat hoeven wij dan weer niet. Om een uur of twee zijn we bij de (enige) slaapplek op deze etappe, een gite equestre, met en ook voor paarden betekent dat. Hartstikke mooi, ik heb een eigen kamer en alles is mooi en degelijk. Lekker douchen, maar het water loopt niet zo goed weg. Later blijkt de hele badkamer blank te staan. Hm. Ik zoek en vind een emmer en iets om te dweilen en ben even zoet met het weer toonbaar maken van de badkamer. De mevrouw van hier is echt zo'n paarden mens: ze heeft een lederen voorschoot voor en staat met een slijptol iets te doen met de hoeven van een paard, dan zet ze het vuur hoger en gaat ze hoefijzers verhitten en passend maken en tenslotte onder de hoeven slaan natuurlijk. Er lopen nog wat honden tussendoor en ook andere paarden, een paar marmotten in een kooi en wij natuurlijk, maar alles en iedereen luistert. Ze gaat vanavond ook nog voor ons vieren koken (Rémi en ik, Francis en Marie). En haar man knutselt ondertussen aan een natuurstenen muurtje bij het zwembad. Francis en Marie komen een uurtje na ons aan, zij gaan de was doen en ik gooi er ook spullen bij, dan delen we de kosten. Ik doe alleen mijn wandelkleren in de wasmachine, dan blijft er plaats in de -kleine- machine voor hun spullen. Goed geregeld, met de zon en de wind van vandaag is alles zo droog. Ik voel opeens op mijn linker scheen een enorme schijf bloeduitstorting, van eergisteren, toen schoot ik door op een laddersport. Nu is het vier uur, ik zit in de zon op het terras met in mijn oren geklingel van koeienbellen en getik van een hamer die hoefijzers onder slaat. Mijn handdoeken en onderbroek hangen op het hek te drogen, mijn schoenen in de zon. De wind is soms eigenlijk net wat koud, maar niet zó dat ik er iets aan ga doen, geloof ik. Beetje lezen, beetje ervan genieten dat ik deel ben van een gelegenheids'familie'van vier. Beetje soezen, beetje op bed boekje lezen, buiten speelt ergens een radio en die koeien, die blijven maar klingelen...Later slaan de twee Nederlandse mannen hun tentje op op een veldje hier, iedereen bij elkaar en iedereen zichzelf op de gastvrije pleisterplaats.

Geschreven door Dove.e.roma