Vanochtend uitgeslapen, tot half zes. Dan is Jan alweer vertrokken. Thee en koffie gezet, broodje, zeven uur op weg. Vandaag een rustdag met vijftien kilometer. Gisterenavond nog appcontact gehad met Sigrid, zij gaat op vakantie in de buurt van Rome en is heel dichtbij. Vandaag gaan we even koffie doen, gewoon, omdat het kan. Gezellig, en hoe bijzonder. Buiten is het om zeven uur zowaar een beetje fris, windje en een beetje koele lucht. De route gaat vandaag over kiezelpaden en deels over de weg. De rijst is veel minder prominent dan de afgelopen dagen, de grond is ook droger, geen muggen gelukkig. We passeren een mooi zelfgemaakt bord met de VF gnoom, en een enorm en mooi kasteel. Na dik twee uur lopen, rond half tien, wordt het opeens merkbaar warmer. Ik houd pauze bij een kerk, samen met Bennie loop ik weer vandaag. We ontmoeten geen andere pelgrims, waar zijn die toch, wij lopen toch gewoon op de route? Wacht, daar komen twee bepakte fietsers aan, die gaan in elk geval ook naar Rome. Wij lopen weg, nog dik vier kilometer te gaan en de fietsers nemen onze rustplek bij de kerk over. Later fietsen ze ons weer voorbij, bon camino! Hier zijn zelfs marmeren platen in de grontweg ingelegd met het VF logo; de plaatselijke VVV heeft er hier een feestje van gemaakt. In de velden pompen traktoren het water weer van de sloot naar de akker, met maïs in dit geval. Eerst is het nog veraf, maar later midden op onze weg, we moeten over de dikke waterslang heen stappen. Een appje van Sigrid: zij is met haar zoon Casper aangekomen in Ottio Litto, mijn bestemming van vandaag. Bij de kerk. Die kerk, die heb ik al een tijdje in het oog, over een kwartiertje ben ik daar ook. Wat leuk toch. Als we bij de kerk komen klinkt gezang: het is immers zondag, de mis is nog bezig. Dan zie ik Sigrid en Casper, afgezanten uit een verre Hollandse wereld. Op een klein en overzonnig pleintje ergens in Noord-Italië. Wat geweldig. Bennie neemt de afslag naar de Ostello, ik ga met Sigrid en Casper naar een café, met airco, waar de rest van het dorp ook een heenkomen heeft gezocht. We kletsen ons bij met een kop koffie, grappig zo midden in mijn reis. Ik lever mijn Berghaus slechtweerjas in, die ga ik denk ik niet meer nodig hebben, weegt toch 690 gram, en mijn GPS, ook niet meer nodig, kleine 400 gram. Dat maakt mij alweer een kilo lichter en mijn rugzak een stuk compacter, zonder die jas. Na de koffie gaan Sigrid en Casper weer verder, op weg maar hun vakantie-adres, ik gris nog snel een paar Engelse dropjes mee. Jullie kennen inmiddels het recept: rustig de hitte afwachten, de ostello heeft een soort van plastic tussenwanden steeds tussen drie bedden, en er staan veel ventilatoren die aan kunnen, fijn. In de kelder een heerlijke douche.
Om een uur of twee loopt een Fransman op leeftijd binnen
Hij was volledig de weg kwijt geraakt, letterlijk dan, en had ver omgelopen en had dat moeten corrigeren over autostraten.
Rond drie uur komt een mevrouw binnenlopen, ze vertelt dat ze uit Triëst komt. Ze wil eigenlijk nog een dorp verder lopen maar was bij de traktorwaterpompen gekomen en moest daar enkeldiep door het water. Ze gaat haar voeten verzorgen en dan verder zien, later besluit ze hier te blijven, dat lijkt me een goede keuze.
Rond een uur of vijf komt nog een handvol Italiaanse wielrenners aanwaaien. De ostello is straks nog vol.




Nu komt er wat leuks: aanstaande donderdag, 4juli, is een speciale dag. Dan ben ik jarig en word ik 47 jaar. Nou heb ik het volgende bedacht: als je mijn blog leest en als je het leuk vindt daarvoor iets terug te doen, maak dan als verjaardagscadeau je bijdrage over op rekeningnummer NL55 RABO 0137 8111 36 ten name van mij, L.M. Spooren. Jullie bijdragen maak ik over aan twee kleine erkende organisaties, die goed werk doen in Afrika. Ik ken de mensen van de organisaties persoonlijk en garandeer jullie dat er bij hen geen strijkstok aan de muur hangt.
Als je geniet van mijn blog en je wilt me verrassen voor mijn verjaardag: hier is je kans!

Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma