Reikhalzend zit ik naast mijn tas te wachten tot ik reizen kan. Ik kus mijn lief. Vandaag de dag van reizen. Ik ga weer avonturen vinden, ook dichtbij moet wat te zoeken zijn. In Limburg, deze keer, mijn stek voor een paar dagen vond ik in een Kasteel. Met een hoofdletter: de historie gaat terug tot in de 13e eeuw.

Het poortgebouw waait koude langs mijn wang: vijf trapjes rechts omlaag opent zich de keel van de keldergewelven. Donker, gekarteld, gekerfd en kil. Bokkenrijders traden hier, hun lompen, laarzen klam van klei en zwaar en nat van gras. Eens rovend, rijdend de wolken voorbij op snerpende hoeven, hun Meester gelijk, grommend en graaiend ter helle en terug. Tenslotte moet de Goede Herder ingegrepen hebben: van hun vlerken beroofd werden ze ingerekend, ingeketend. In dit kasteel. Eén van hen wist hier zijn kerker te ontsnappen, in een nacht zonder maan. De Heerser der Duisternis had een storm over de landen geroepen. Het kasteel krampte en kreunde waarschuwend haar kreet, geen mens die het hoorde. Met een gewicht aan zijn been sleepte de Bok zich voort, zijn blok als ijzer snijdend door de tegels. Tot aan de kapel kwam hij. Bij zijn betreden woei de Godslamp uit. Toen hij gevonden werd klampte de Bok zich aan het altaar vast, riep de Heilige Maria en Christus zelve ter getuigenis van zijn berouw. En alle Engelen die zingen voor Gods troon. Vergeefs. De Godslamp bleef koud, de hemel bleef stom. Geen plaats voor hem die rijdt met De Gehoornde. De mens knakt als riet wanneer God in toorn ontsteekt. Ruwe handen rukten de klauwende vingers van het altaarkleed, het bloed van gescheurde nagels vlekte tranen van spijt. De beste zeep wist het niet weg te wassen, later zou de keukenmeid het kleed verbranden, de as begraven in gewijde aarde, het was tenslotte een altaarkleed.
Dat was 28 januari 1751, toevallig of niet tevens de sterfdag van de Bok.
Later pas zouden de verhalen komen: in stormachtige winternachten, in nachten zonder maan, krijst soms van de plavuizen het ijzer op de steen.

Een paar eeuwen later, en iets verder aan mijn rechterhand hangt drie trapjes omhoog een grote bronzen bel met een rood koord aan de klepel. Voor wie alvast wat verder kijkt opent zich de grote vierkante binnenplaats. De reiziger echter trapt de treetjes op en luidt de bel. De waard verschijnt. Echt. Hij leidt me verder, rechtsaf. Daar wachten in een hoge zaal twaalf stapelbedden op de vermoeide pelgrim. Maar dit is geen pelgrimage, en ik ben geen pelgrim deze keer. Misschien daarom krijg ik een gratis upgrade aangeboden, en ook omdat ik de enige gast zou zijn in deze grote slaapzaal. Een andere deur, onder de draagbalken door de trap op en de Rode Kamer Superior is voor mij. Ik aanvaard in dankbaarheid volgens de Tweede regel van de Pelgrim: wat je aangeboden wordt, is je van harte gegund, dat mag je rustig aannemen.

Om mijn beslommerde hoofd wat los te koppelen loop ik een klein stukje de velden in. Het wegkruis hier heeft een kerstkrans gekregen. Voor de deur start een wandelroute van vijftien kilometer, die is voor morgen.
Voor vandaag laat ik het erbij en plof neer in de Gasterij, ook in het Kasteel.
Twee binnendeuren door en ik ben er. Een warm verlichte zaal onder een laag balkenplafond, vol met mensen, stemmen en gezelligheid. Ik heb mijn gedichtenschrijfspullen meegenomen en schrijf wat van me af.

de wijn is bijna
port gelijk
warm walst hij
droesemdadig
zwaar en zoet
van leven

tot de laatste teug

Geschreven door Dove.e.roma