Om acht uur stap ik de deur uit en het is al 24 graden, ik loop meteen de schaduw te zoeken. Ik had gisteren een detailkaart gekocht dus ik kan nu om mijn weg te vinden gewoon de huizen op de kaart tellen. Een man op leeftijd met een fietskarretje rijdt me voorbij, fit en bruin van de zon. Iets verderop staat hij bij de bakker. Ik maak foto's van zijn fiets, trots legt hij me uit dat hij alles zelf heeft gemaakt, en alles zit erop en eraan: een plastic bagage karretje met slot, stoeltje erin, twee parasollen met houders, alles. Ik zeg hem dat dat vrijheid is, hij zegt dat je nooit helemaal vrij bent. Maar hij komt toch een heel eind in de buurt, denk ik. Zo doe je dat dus, gezond ouder worden: auto eruit en blijven fietsen in de zon. Iemand is ook zijn kat kwijt, altijd hartverscheurend, dat soort briefjes. Minoes is 17 jaar oud, ik vrees toch dat ze een plekje in de poezenhemel heeft gezocht. Ik loop toch nog verkeerd, maar dan heb ik de route weer gevonden. Ik lift vandaag weer grotendeels mee op de route naar Santiago. In het bos loopt een mens te sluipen ( man of vrouw kan ik niet zien, maar als je verder leest denk je toch: man), in een soort donkere tentjas met flappers. Op jacht? Verkleedpartijtje? In het bos? Ik tast in het duister, maar maak wel even stiekem een foto. Kijk, een parkeerplaats. Daar staan mannen in militair kostuum zich klaar te maken voor...ja, voor wat eigenlijk? Één van de mannen loopt naar me toe, helm op, doek voor zijn gezicht, ik zie alleen zijn ogen, automatisch wapen in de hand. 'Gaat u daarheen?'. Eeeeeh, ja? 'Dan begeleid ik u'. Hij gooit een fel hesje over zijn schouder en loopt met me mee. De vorige soldaten indachtig ben ik voorzichtig en vraag ik hem héél vriendelijk of ik mag vragen wat ze aan het doen zijn? Ja hoor, ze beschieten elkaar hier met balletjes. Echt! Voor de lol: c'est pour rigoler...Hij laat me de munitie zien, kleine witte balletjes, kleiner dan erwten. Hij schreeuwt wat, staan er opeens allemaal mannen op in camouflage kleding, die hun wapen boven hun hoofd houden en een fel hesje over hun schouder gooien. Zullen zij gebaald hebben: hun hele dekking weg. Ongelofelijk toch, wat ik zo onderweg tegenkom? De man poseert met enthousiasme voor de foto, kom daar bij het echte leger eens om. Als ik het strijdtoneel gepasseerd ben gaat de man weer zijn ding doen en ik ook. Ik nader een dorp en kom langs het kerkhof, ik check even of het klopt dat daar altijd water is: jawel, het kraantje geeft water. Belangrijk: het wordt vandaag 31 graden heet, kijk, de teer smelt ervan. Ik heb weer een mooie brievenbus en een slak, gemaakt van slakkenhuizen, een slakken-memento-mori van de betere doe-het-zelver. Een jogger loopt een stukje verder, ik zwaai met mijn stok, krijg een armzwaai terug, gezellig. Verder door de bossen, de koeien zoeken ook een plaatsje uit de zon. In het dorp zoek ik elke snipper schaduw, desnoods kruip ik ín de heg. Veel huizen hebben een zwembad, daar kan ik zó inspringen, met rugzak en al. Grappig: een motorkap met modderige poezenpootjes, leuk toch? In Brevillers is het nog maar een half uurtje naar mijn bestemming, ik neem een pauze bij de oude dorpswasplaats. Er is drinkwater en de stenen zijn in de zon geweest, dus niet koud, maar nu uit de zon, dus schaduw. Ik zit heerlijk met een fonteintje voor mijn neus, achter het oorlogsmonument en alles wat er in dit dorp gebeurt speelt zich voor mijn neus af. Man komt thuis, hond enthousiast, aai-en-knuffelsessie hond; Landrover stopt, bestuurder stapt uit en vult waterjerrycan met het drinkwater, ondertussen praatje met mij. Ik eet een boterham met hagelslag, had Régine voor me meegenomen in een ik-hou-van-Holland-pakketje voor onderweg. Lekker, Régine, bedankt! Ik smeer nog maar eens zonnebrandcrème, nog een dik half uur. In Héricourt gebeurt niet zo veel op een warme zondagmiddag, maar pas op: op het terras van Café des Sports is leven. Het is mij opgevallen dat het inmiddels wel gedaan is met de vakwerkhuizen. In mijn boekje lees ik dat ik nu in de Franche-Comté loop, de streek tussen Belfort en de Jura, en dat de ui-vormige torenspitsen met brede basis karakteristiek zijn; sommige, zoals hier, met prachtig geglazuurde tegels. Mijn familiehotelletje La Filature (vroeger was dit een spinnerij, mooie foto's van in de gangen) is snel gevonden, om kwart voor één check ik in, vóór de middaghitte. Douchen, beetje appen, dit schrijven. Ik ga zo het dorp in om een terrasje te pakken. Dat dacht ik, maar rond half vier is zelfs Café des Sports dicht. Ik ga het nu, zes uur nog eens proberen. Normaal gesproken is het van vijf tot zeven borreltijd, tijd om de dag door te nemen na het werk en voor het avondeten, dat rond een uur of half acht begint. Geen restaurant open. Ja, een pizzeria, daar heb ik geen zin in. Ik neem 2 Ricard op een terrasje waar de eigenaar iedereen kent, hij roept iedereen na. Als ik wil afrekenen brengt hij me mijn wisselgeld en een derde Ricard, à votre santé! Ja, zo wordt het vanzelf laat. Wanneer ik behoorlijk aangeschoten het terras verlaat, biedt iemand me nog een drankje aan: mademoiselle, madame, je vous offre un verre. Hoe sla je dat elegant af in het Frans? Non, non, je m'en vais, merci...Morgen een verre en warme dag, ontbijten kan ik hier al om half zeven, dat is fijn: zo vroeg mogelijk weg.

Geschreven door Dove.e.roma