Gisterenavond eten uit de streek: worst met gebakken aardappels. Heerlijk, en gezellig met z'n vieren om de tafel. Geen wifi, dus ons mam belde rond tien uur 's avonds of alles wel goed was. Ja hoor, prima, ik ga nu naar bed. Heerlijk geslapen, ook weer met z'n vieren ontbijt en dan weer in de sloffen: Rémi en ik vertrekken als eerste, ik met fris gewassen wandelkleertjes aan, Francis en Marie er achteraan, de twee Nederlandse mannen komen net uit hun tentje op het moment dat wij op pad gaan. Vandaag gaat het regenen, dus vroeg weg en hopen dat we de regen vóór blijven. Dit is mijn laatste dag op de GR5, ik ga in Pontarlier naar het oosten, naar Lausanne. Hoe, dat moet ik nog uitzoeken, daarom blijf ik twee nachten, dan heb ik tijd en dan is de regen hopelijk een beetje weg. Rémi loopt gelukkig niet meer zo hard als gisteren, nu loop ik daarom ook meer ontspannen. Wat een bloemen overal! Niet normaal. Echt heel veel en dus heel erg mooi. Wel bewolkt, geen zonnetje te bekennen vandaag. Rémi is zijn zwijgzame zelf, we lopen samen in stilte. Ik ben sneller als we stijgen, hij is sneller in de afdaling, we middelen aardig uit. De eerste rust is bij de waterbak in het eerste dorp, we hebben dan ruim twee uur gelopen. Verderop staat een ree aan de bosrand. Hij blijft gewoon naar ons staan kijken, dat kunnen we goed zien want Rémi heeft een verrekijker bij zich, die hij voor de gelegenheid erbij pakt. Dat rijtje houten paaltjes met die ijzeren paal erbij, dat zijn hindernissen die ik dagelijks wel een stuk of tien moet nemen: afscheidingen tussen weitjes waar geen koeien door kunnen maar wel mensen. In de meeste gevallen. Wel altijd uitkijken dat je rugzak niet aan een haakje blijft hangen of zo. Dat vóór de regen binnen zijn, dat gaat niet lukken. Het gaat waaien, en dat kondigt de regen aan. Het regent best hard maar het is niet al te koud dus goed te doen. Maar de kleertjes hebben hun frisheid daarmee alweer definitief verloren. We zijn ook de bossen een beetje uit en meer op wegen en weggetjes, dus dat is mooi, dat loopt wat makkelijker in de regen. Hee, een haas. En nog één. Veel hazen vandaag, en dan hebben we ook al die ree in de zak. En veel koeien natuurlijk, maar daar kijken we niet meer van op. Op het laatst lopen we nog verkeerd ook, zul je net zien, in de regen. Gelukkig hebben we dat snel door en is de route vlug weer gevonden. We lopen naar Pontarlier, hoofdstad van de Absinth. Dat was dat drankje van 'de groene fee', begin vorige eeuw, dat verboden werd omdat je ervan gaat hallucineren en omdat het schadelijk is voor het zenuwstelsel. De originele Absinth bevatte bovendien 80 procent alcohol, dat is natuurlijk ook niet heel erg gezond. Later kreeg Pontarlier als enige stad het recht om Absinth te maken, met alcohol percentages van maximaal 50 procent, dus nu zitten ze hier keurig op de 48 procent. Als je goed kijkt, zie je op de foto vóór de sticker van de Via Francigena Pontarlier liggen in de regen in het dal. Raar hoor, in de voorbereiding was Pontarlier drie onbekende klanken, een vlek op de kaart; een belangrijke vlek omdat ik hier de GR5 zou verlaten en de Via Francigena zou oppakken. En omdat ik tot hier een boekje had, maar vanaf Pontarlier tot de Grote Sint-Bernhardpas geen documentatie heb: geen kaart, geen routeboekje. En nu ben ik er gewoon. Gewoon, naartoe gelopen. In acht weken. Bi-zar. Ik besteed morgen (en overmorgen waarschijnlijk: morgen is Tweede Pinksterdag en alles dicht) aan het vinden van informatie, kijken of ik een minder stinkend doch net zo fijn hemdje met lange mouwen kan vinden, zoeken naar scherpe punten voor mijn stokken want de mijne zijn afgesleten en 'bijten' niet meer en er is hier een Intersport dus wie weet. Heroriënteren, dus, en spullen vinden om verder te lopen. Ik ga het zien.
Hee, als we Pontarlier in lopen, zien we Francis en Marie opeens vóór ons. Ze hebben vanwege de regen een flink stuk afgesneden. Samen lopen we in de stromende regen Pontarlier in. Rémi op zoek naar zijn drie sterren hotel, Francis, Marie en ik naar de jeugdherberg. Die blijkt echt gesloten tot half zes, dat is wel vaker bij jeugdherbergen. Wat wel hoopvol is: bij de deur een sticker van de Via Francigena, de pelgrimsroute naar Rome die ik hier op ga pakken. Hij is dus in elk geval bekend hier. We lopen gedrieën het stadje in, het is zondag dus alles is dicht, behalve hotel-restaurant-bistro La Poste. Daar mogen we, druipend van de regen, nog binnen ook. Rugzak af, jas uit, stokken weg. Alle natte goed in de gang en we betreden redelijk toonbaar de bistro. En we gaan héél lang doen over de omelet. Daar ben ik nu, met Francis en Marie. En kijk, Rémi loopt ook binnen, vanavond om zeven uur hier het afscheidsdiner. Hij trakteert me vanwege de afgelopen dagen samen. Daar zeg ik geen nee tegen. Het is nu tien over half vijf, minder dan een uurtje nog kort te slaan. Na vandaag ben ik weer alleen, dan moet ik het weer zelf opknappen. Gaat lukken, hoor!
PS: gezellig gegeten met Rémi, dank voor het samen lopen en de gezelligheid. Ook afscheid genomen van Francis en Marie en de Nederlandse mannen. Adieu!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma