Aan het eind van deze dag hebben we alle vijf de plaatsjes van cinque terra gezien, blijf erbij!
Gisteravond is het geplande restaurant gesloten, dus strijken we ergens anders neer. Het interieur is erg blauw, het eten voortreffelijk! Ik eet spaghetti carbonara, en in Italië is die dan natuurlijk zoals hij hoort te smaken: vol, romig, met veel ei maar zonder de eismaak, goede kaas en top-ham erin. In een veel te grote portie, maar dat geeft niks want Régine wil ook 'een beetje proeven'. Jaja. Wijntje erbij, niks meer aan doen. Mijn broer belt nog, die is bij ons mam die ik ook even spreek, gezellig en lief dat mijn broer daaraan denkt, is zij ook weer gerust.
Deze nacht veel herrie in de stad en op het station of zo, alsof ze daar containers aan het laden zijn! Waarom duurt het dan toch altijd nog tot half twee voordat ik bedenk dat ik gewoon het raam dicht kan doen? Daarna slaap ik als een chrysant.

Deur uit, honderdvijftig stappen naar het bakkertje, honderdvijftig stappen terug en even opzij voor een man met zijn armen vol bossen bloemen. Vandaag lopen verhuizers bij het appartement het trappenhuis in en uit en de trappen op en af, goedgezind. Zeven marmeren treden op en dan een héle smalle lift, die met een sleuteltje open gaat. Liftdeur open, twee hele smalle klapdeurtjes naar binnen zwaaien, zijwaarts het liftje in want gewoon vooruit gaat niet. Boven alles in omgekeerde volgorde, nog zeven marmeren treden en dan sta ik met mijn verse broodjes voor de deur.

Ontbijtje, naar de trein en daar gaan we. Régine probeert een foto van de zee te maken, we komen de tunnel uit, ze zit al helemaal klaar, stelt scherp en weg, alles op zwart. Volgende tunnel. Ik had het nog gezegd!
We stappen uit in een plaatsje, waar marktkraampjes zich in de schuine straatjes aan de gevels vastklampen. Meteen een stukje kaas gekocht, de kaasmeneer snijdt het voor ons alvast in drieën. Heuvel af naar het haventje. Ondanks de hier-en-daar regen kleurrijk met parasolletjes, bootjes op de kade bedekt met allerlei kleuren doek en de huizen in tinten van crèmige ijsjes.
Het kerkje, dertiende eeuw, valt nog net niet in het water. Het is gebouwd op de plaats waar een middenhandsbeentje van de Heilige Marghrita van Antiochië helemaal vanuit Turkije is aangespoeld. Als dat geen wonder is.

Koffie op een terrasje aan het water. De deur naar het toilet is net zo smal als onze lift. Dan lopen we door schouderbrede steegjes en veel trappetjes naar het bastion, en weer terug. Tijd voor onze meesterproef: over een bergpad van het ene naar het volgende plaatsje lopen. Een barre bergtocht, echt, met véél stijgen (en later natuurlijk weer dalen naar zeeniveau) over minder of meer aangelegde trappen met klei-aarde in mijn schoenprofiel die glibberig was want nattig. Het viel echt niet mee. Régine was in haar element, ik was ook in mijn nopjes, wel omhoog maar niet omlaag: ik miste mijn bergschoenen en natuurlijk mijn stokken. En knieën houden niet van trappen. Op een gegeven moment werd mijn lopen onzeker en da's niet fijn. Maar we hebben het allemaal gered! Walda verdient een speciale vermelding voor heldhaftigheid: zij loopt in haar vakanties echt niet in de bergen, maar hield vol en toen iedereen onderhand moe was begon zij te zingen over een meisje dat een prins zocht. A propos zingen: een schoolmeester vóór ons zet tijdens de afdaling hele operettes in, met gloedvolle trillers, dramatische uithalen en snikken van emotie. Bravo, bravo!

Eindelijk beneden eten we een romig Italiaans ijsje als beloning. De geplande uitgebreide lunch laten we zitten, het is drie uur en redelijk mooi geweest. Treintje terug met even een tussenstop in een plaatsje van de cinque terra waar we nog niet geweest waren, dan hebben we alles gehad. Vanuit het station gaat een busje omhoog naar het dorpje, waar wat toeristenwinkeltjes hun best doen maar aan ons geen klandizie hebben. Er is een prachtig uitzichtpunt over de zee, de voorlaatste foto is daar gemaakt. Eigenlijk zijn hier geen slechte foto's te maken: overal Mediterrane hoekjes, steegjes en gaatjes. Dan toch echt het laatste treintje naar La Spezia. Walda en Régine halen boodschappen en we eten wrappies met zalm en chips en vooruit: een beetje sla.
We kletsen nog wat zoals dat gaat en gaan dan onze spullen pakken: morgen verhuizen we naar Pisa, maar we stappen eerst uit in Lucca, waarover Régine helemaal niks heeft voorbereid!
Oh ja! Régine doet de groeten aan Ernst, Walda aan haar moeder, hoi mam zegt ze. Want die lezen dit.

Morgen meer, Arrivederci!

Geschreven door Dove.e.roma