Vandaag is echt een hele erge stomme dag. Stom, stom, stom. Echt. Gisterenavond trouwens geen Thais gegeten, daar was niemand, maar wel lekker ingelegde tonijn. Vandaag begint goed: opstaan, broodje halen bij de bakker, de mevrouw nodigt me uit om bij haar aan tafel te ontbijten, met een lekker bakje koffie en een gezellige kat die ook hier over tafel loopt terwijl dat eigenlijk niet mag. Net als bij ons. We hebben een leuk gesprek en iets voor achten stap ik het huis uit en doe mijn schoenen aan. Kijk, het is vandaag markt. De kerkklok slaat acht als ik vertrek. De VF gaat naar west en omlaag, mijn boekje wijkt daarvan af, gaat naar oost en omlaag en is korter. Die neem ik, maar dan dus geen markeringen vandaag. In het begin moet ik nog wennen, maar ik kom wél langs de Nespresso- bron, die blijkt in Zwitserland te zijn, in Orbe. In het eerste dorpje daarna hebben ze iets moois gemaakt van het haardhout, moet je zien wat dat er gezellig uitziet. Met gordijntjes en een pomp voor de deur, ik durf te wedden dat 's avonds de lampjes aan gaan. Kijk, daar zijn de Alpen, vóór me. Dat witte op tweederde rechts, dat is dus maar een klein beetje wolk en verder heel veel sneeuw. Indrukwekkend, hoor, daar ben ik dan toch maar naartoe gelopen. Veel velden vandaag dus mooie bloemen, dat is leuk, maar ook veel asfalt, niet leuk. En mijn gewrichten vinden dat op den duur helemaal niet meer leuk. Ik loop verkeerd, zonder kaart is het moeilijk navigeren en het boekje schiet dan tekort. Ook de onzekerheid of ik wel op de goede weg zit kost veel energie. Dan loop ik een stukje op een heel raar, breed pad, dat heb ik eigenlijk nog nooit zo gezien, heel dik gruis, gravel bijna, rond een akker. Later wordt het duidelijk: er komt een paard met wagentje (noem je dat een lorry?) aangedraafd. Ik loop op een drafbaan! Snel eraf, als ik paard en menner voor de tweede keer tegen kom (ze lopen natuurlijk rondjes) maak ik een foto. Ik ben weer op de juiste weg maar heb wel een paar kilometer omgelopen. Dat klinkt weinig, maar dat is een klein half uur lopen in de zon. Later kom ik langs een golfbaan. Raar hoor, die mensen lopen en ik loop ook maar het is toch heel anders. Ik loop duidelijk in de wijk van de dure sporten, of zo. Weer loop ik verkeerd en nu is het erger: ik denk dat ik wel een uur omloop en ik moet corrigeren langs een drukke weg met auto's. Zoals ik al zei, een stomme dag. Als ik weer zeker weet dat ik goed zit, ga ik eerst maar eens even pauze nemen om iets te eten en het moreel op te vijzelen. Op een bankje in de schaduw kom ik een beetje tot rust en ga ik plannen maken en een selfie. Een mens kan niet altijd vrolijk zijn. In mijn boekje staat dat het laatste stuk moeilijk is om te navigeren en makkelijk om te verdwalen. Het zegt ook dat daarvóór, in het volgende dorp, een sneltram rijdt die mij in een kwartier naar Lausanne centrum rijdt. De keuze is makkelijk. Net als ik bij de halte aankom, rijdt er een sneltram voor. Zonder kaartje stap ik in, zo ver ben ik al heen. Knappe conducteur die mij eruit krijgt. In de airco van de tram kom ik weer binnen als een geurexplosie, maar hé, aftershave ruik je ook. Ik stap om twee uur uit in Lausanne, mooie stad maar ik ben niet echt in de stemming om ervan te genieten. Probeer in een winkel of op een stadsterras maar eens te manoeuvreren met een behoorlijke rugzak op en stokken in je handen. De bergwandelaars is in de stad toch een beetje out of place. Ik zoek de VVV en vraag naar de vertrektijden van de boot, morgen naar Villeneuve. En naar de jeugdherberg, die is nog een stukje lopen maar dat wist ik al. Ik neem een kijkje bij de kathedraal en vraag een stel Nederlanders of ze een foto van me willen maken, omdat ik nu helemaal naar de Alpen gelopen ben, dat willen ze. In het winkeltje achter in de kathedraal krijg ik weer een pelgrimsstempel, daar kunnen ze natuurlijk niet omheen als ik zo vol bepakking binnenstap. De laatste stempel is alweer een tijdje terug, dat was bij Sint Odilia volgens mij, nog in de Vogezen. Het is een mooie stempel, dat moet gezegd, met een gestileerde afbeelding van het rozetraam. Ik kom langs een sportzaak en ga binnen om te kijken of ze mijn stokken kunnen repareren. Dat kunnen ze niet, ze moeten ze opsturen. Daar heb ik geen tijd voor. Wel super vriendelijk: de meneer tekent op mijn kaartje uit waar nog twee sportzaken zitten waar ik kan proberen: Yosemite en Bächli, die laatste is van oudsher de beste. Ik ga op weg maar kom er niet helemaal uit. Een wielrenner spreekt me aan, of hij me helpen kan? Alle vooroordelen over onvriendelijke Zwitsers het raam uit! De wielrenner wijst me de weg en even later sta ik bij Bächli, uitsluitend voor bergsport. Moet je zien, al die rekken, alleen maar schoenen! Achterin is een werkplaats voor reparaties dus ik heb goede hoop. Helaas, zelfde verhaal: mijn stokken zijn van een oud model en die kunnen ze daarom niet fixen, wel opsturen naar de fabriek, maar dat kost natuurlijk tijd. Het is niet anders, ik moet nieuwe stokken kopen. Mijn oude hebben ronde punten, die bijten niet meer vast op een rots. Dag, oude stokken, bedankt voor alle avonturen, de kilometers en de hulp. Je gaat eraan hechten, aan goede en vertrouwde spullen. Maar nu kan ik er niet meer op vertrouwen dus ze hebben hun dienst bewezen. Moet je zien wat een verschil met de nieuwe punten. Ik word er echt een beetje sentimenteel van. Ik kijk bij Bächli nog bij de merino-shirtjes, die gaan niet stinken, maar ze hebben alleen shirts met korte mouw en ik vind, juist als het warm is, die driekwart mouw zo fijn. Ik blijf voorlopig nog bij mijn luchtige katoenen C&A blouse, hoe stinkend ook. Een goede wandelkaart vind ik ook maar niet, ook stom. Dan ga ik op zoek naar de jeugdherberg en die is heel, heel ver weg. Ik loop er nog ruim een uur op, langs drukke autowegen, wel aan de uitvalswegen van de stad hoor, dus met stoep, maar niet prettig als je er gewoon wilt zijn. Uiteindelijk ben ik er dan toch, om een uur of kwart over vijf. Een betonnen geval, groot. En de hormonen gieren door de gangen, allemaal groepen jongelui. Tja, daar is het een jeugdherberg voor. Ik heb een eenpersoons betonnen bakje, dus mij maakt het verder niet zo veel uit. Lekker beddengoed (dankzij het risico op bedwantsen is eigen beddengoed niet meer toegestaan) en zelfs met een lekkere handdoek, dat is dan eens niet stom. En kijk eens, wat kokkie nog voor me heeft klaargemaakt: dat maakt alweer veel goed.
Morgen ga ik met de boot naar iets vóór Villeneuve (de boot legt niet aan in Villeneuve), dan loop ik naar Villeneuve, daar ontmoet ik Peter, een oud-klasgenoot die nu in Zwitserland woont en een vakantiehuisje heeft in Wallis. Het plan is dat we morgenavond samen eten, overnachten in hun vakantiehuis en dat Peter zaterdag vanaf Villeneuve met me mee loopt. Bijzonder, hè?! De laatste keer dat we ons zagen was zo'n beetje bij ons eindexamen. Zijn moeder, Nel, is een vriendin van ons pap en ons mam en één van mijn grootste blogfans. Van onverwachte ontmoetingen gesproken!
Er is hier supersnelle wifi, ondanks al die lagen beton, dus ik kan uitgebreid bellen met mijn lief, dat is natuurlijk helemaal niet stom.
Oh, laatste foto nog: uitzicht uit mijn raam vanochtend: grappig hè, die schoorsteentjes zijn net huisjes.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma