Oef, wat is mijn rugzak zwaar! Opeens 2,5 liter water erbij en alle warme kleding op mijn rug, want het wordt mooi weer vandaag. Dat is even wennen. Ook vandaag heten de bloemen me weer welkom, en nu zijn ook de krekels van de partij. Ze geven elkaar de boodschap door: Bertine passeert, roep haar toe! En zo loop ik met al mijn geziene en niet-geziene vriendjes door de weiden van het Gurgltal. Wat later duik ik het bos in. Hoefsporen in de modder verhalen me van reeën die hier wonen, maar te zien krijg ik ze niet.

De B189 loopt hier, een grote verkeersader -voor auto's in elk geval- en soms loop ik daar vlakbij. Campers, vrachtwagens, caravans, motoren en auto's blijven brommend bochten draaien, gelukkig kan ik met een tunneltje onderdoor. Dan een heel lang en ellenrecht stuk met links bos en rechts weiden, lekker in de schaduw met een zee aan zonnevlokken zacht over mijn huid.

Een jogger passeert me, later zal ik hem zien bij een 'Kneippanlage': een bron met voetenbaden erbij. Hij zit daar lekker te voetenbadderen, ik loop bovenlangs. Hij geeft een armzwaai, ik een wandelstokboog. Opeens besef ik: een groet is een gift, een geschenk aan de ander, zomaar, om de dag en het moment te delen, om te laten zien dat je gezien bent. Dat is mooi.

In Tarrenz is ongeveer om de vijftig meter een waterpunt, ik laat in één ervan mijn petje zinken en zet het druipnat weer op. Lekker fris, zo kan ik de klim naar Schloss Starkenberg met koel hoofd beginnen. In dat Schloss zit een bierbrouwerij, maar ik heb mijn horecadiploma Bier I op zak, dus ik weet er al alles van. Even had ik getwijfeld of ik wel de route zou volgen, want ik had ondertussen al tien keer kunnen afslaan voor een directere route naar Imst. En ik zie de fietsers beneden me in het dal vooruit zoeven. Maar dan wordt me weer zo veel moois in mijn gezicht gegooid, niet normaal: een kastanjelaan, hoog boven het dal, een meertje waar ik op een bankje mijn Semmelbroodje eet, met Alpenkaas, die blijft heel in de rugzak. Geen last van muggen ook, vanaf het moment dat je die kaas open maakt.

Om twee uur ben ik in Imst, hier eindigt mijn etappe. Een charmant bergdorpje met hotels: Hotel Sonne, Gasthof In der goldene Löwe, Pension Sankt Christoffer. Met stucwerk in marsepeinkleuren en guirlandes om deuren en ramen geschilderd. Met een ruisende beek en bloembakken met bedauwde geraniums. Met op elke straathoek een Conditorei waarvan de baklucht van Torten und Kuchen je tegemoet geurt, gemengd met het volle aroma van koffie en in de hoek een vitrine met Italiaans ijs: we zitten hier vlak bij de grens.

Ik vraag de weg naar Hotel Neuner. Dat is een half uur verder, in subdorp Brennbichl, op een industrieterrein, met autowegen links en rechts. De mevrouw is er superaardig, maar ze moet dan ook veel goed maken: als ik op het balkonnetje van mijn eenpersoonsdepressiekamer mijn hand uitsteek, heb ik de vangrail van de autoweg vast. Motoren geven nog eens gas, dieselvrachtwagens trappen het pedaal tot op de bodem, camperbestuurders vragen zich af of ze de helling zullen halen. De charme van het reizen, zullen we maar zeggen. Ik ga douchen en loop een paar honderd meter terug om bij een tankstation een zak chips te kopen. Ik zie net hierboven in Pindat dat het kapelletje dat bij het hotel hoort gewijd is aan 'Maria Elend'. Zij heeft het dus ook gezien.

Het komt weer goed hoor. De douche is lekker, het bed is goed en als ik slaap heb ik toch mijn ogen dicht. De kaas heb ik op het balkon gelegd, beter voor de nachtrust. Volgens mij zit het hier straks hartstikke vol met doorreizers en vrachtwagenchauffeurs. Er is een weekmenu met soep en een hoofdgerecht voor 10 euro.
De waard draagt Lederhosen.
Ik spreek mijn lief. Ik zit in de hoteltuin en eet iets met Marillen en vanillesaus. Over koolhydraten hoef je ze hier niks te leren.
Morgen naar Landeck.

Geschreven door Dove.e.roma