Gisterenavond heb ik zo lang mogelijk gerekt, met Walda en Régine op het terras. Het voelde zo geborgen en huiselijk, na weken als een zwerver overal passeren. Bedankt, meiden.Vanochtend vroeg opstaan, de meiden zorgden voor het ontbijt, ik pak mijn rugzak weer in en ik smeer zonnebrand. Vandaag 26 graden. Omdat ik de was heb gedaan is er een open pak wasmiddel in mijn retourtas. Walda had hem keurig rechtop in de tas gezet, Régine zag dat die tas liggend veel praktischer was. Wasmiddel all over, en gelukkig zat mijn bontjas ook in die tas ... Zeep in de tas, zeep in de jas, zeep op de parkeerplaats, ze kunnen niet zeggen dat we de boel niet netjes achterlaten. Om een uur of acht stappen we in de auto, we zoeken nog een bakker op de 1,5 kilometer naar Bretten, maar vinden er geen. Gelukkig heb ik nog een broodje (van vier dagen oud), dus ik kan toch verder. De meiden zetten me af, dan is het zover. Laatste knuffels en ik laat hen achter en ga een smal paadje tussen de weiden in. Het is moeilijk, maar gisterenavond en vanochtend had ik nog kunnen beslissen mee terug te rijden, dat heeft heus wel door mijn hoofd gespeeld. Dat kan nu niet meer en dat geeft dan weer rust. Zonder wandelkaart volg ik vandaag de Jacobsroute. Na 50 meter komt het paadje uit op een T-splitsing en meteen ontbreekt markering. Ik probeer niet ontmoedigd te raken, loop eerst rechts en dan, met logisch nadenken, links en daar zie ik weer bordjes het bos in. Het is meteen weer mooi. In het bos loop ik verkeerd, maar ik zie een vader met zoon (met rood haar) en twee honden. Ze schrikken van mijn 'bonjour', ja, dat hadden ze niet verwacht, maar ze zetten me snel weer op het goede spoor. Engelen komen in vele gedaantes, dat heb ik inmiddels wel door. Het is lekker weer, warm, maar ik zit veel in de bossen dus ik heb er weinig last van. Soms is er nog een klein doorkijkje naar het laatste restje Vogezen, daaaag! In een dorpje kom ik langs een convent met een speciale Jacobspelgrimsingang, sjiek hoor. Even verder zet een boer zijn koeien de weg over, er wordt iets net bijen gedaan en ik ga de autoweg over. In houd pauze bij een paar meertjes, de kikkers doen hun uiterste best om heel veel herrie te maken en er zijn eendjes met jongen. Als er een auto over het pad komt (wat komt die nou doen?) is alles meteen stil, geen kikker meer te horen. Grappig, nu is het net of ze er helemaal niet zijn. Een mug neemt de gelegenheid te baat om me in mijn kuit te steken, de gluipaard. Ik loop weer verder, links van me heb ik de hele dag de A36. Nu ga ik het bos uit om een rits dorpjes af te lopen en het wordt heel warm, zonder schaduw en op de verharde weg. Mijn stokken maken putjes in het teer, dat geeft een klein beetje extra weerstand omdat ik ze heel licht blijven plakken, zo voelde ik het. Er is een heel klein zuchtje wind, dat helpt een klein beetje. Telefoon! Walda en Régine zitten bij een troosteloos wegrestaurant. Ook zij kwamen geen boulangerie meer tegen...
Ook Ivo appt me, ik besluit om met nog een dik uur te gaan even middagpauze te nemen met lunch. Ja: ook een broodje van vier dagen oud kan nog smaken. Omdat mijn schoenen aan mijn voeten zwabberen heb ik sokken gekocht (ze hadden alleen witte...), die draag ik nu onder mijn bergsokken. Die krijgen zo een wit randje, dat ziet er best gekleed uit. Op een gegeven moment loop ik langs een enorme muur...Bel-Fort, inderdaad het fort van Belfort. Ik zoek mijn hotel, dat is door Walda geboekt, zij leidt toeristen rond en boekt vaak hotels, dus veel voordeel. De mevrouw aan de Bie zegt: voor die prijs, dat kan niet, u bent bij het verkeerde hotel, maar het blijkt toch te kloppen. Walda, bedankt. Douchen, stadje in, is leuk en behoorlijk sjiek, het lijkt een beetje Parijs, hoewel niet iedereen van goede smaak beschuldigd kan worden. Ik wil een riem kopen. Als ik de rugzak draag houdt de buikriem van de rugzak mijn broek omhoog, maar zonder rugzak valt het niet mee. Ze hebben alleen hele dure, dus ik denk nog even na. Is ook weer gewicht. Ik besluit het probleem vanaf de andere kant aan te pakken en koop een ijsje bij een winkeltje waar de mensen tot op de straat in de rij staan. Dat moet goed zijn en dat is het ook. Nog even avondeten inslaan bij de Carrefour en terug naar het hotel. Plannen maken voor maandag (zondag is al rond), ik mail een gite of er plek is. Er is plek, maar er zijn al twee mannen die ook in de gite zitten, of ik dat erg vind? Pas de problème, maandag is ook alweer geregeld. Nu ik uit de bergen ben komt er weer tempo in, fijn. Bellen met Ivo, dat was lang geleden. Hij ziet er ontspannen uit, altijd met mooi weer.
Het was een mooie dag. Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma