Gisteravond even langs bij de coop, voor wat spullen voor het ontbijt en vanzelfsprekend de broodnodige nutellacupjes. Dan zakken we af richting de haven naar een visrestaurant, meer een soort afhaalkantine. Buiten hangt de uitgebreide, uit-ge-brei-de kaart, binnen bij de toonbank blijkt dat er eigenlijk nog maar vier gerechten te krijgen zijn. En dat zijn ook de laatste. Want de vis is vers van vandaag, en bijna op, morgen nieuwe vangst. De vis is zijdezacht. Teruglopend naar ons appartementje zijn boven de straat in licht versregels gespannen, die van de avondwandeling een Italiaans poëziestukje maken.

Vanochtend uitgerust wakker, het bakkertje is om de hoek, ik tel honderdvijftig passen van bakker naar onze voordeur. Met heerlijke broodjes in een papieren zak die geurt van verwachting. We hebben groepstaken: Walda en Regine zijn de reisplanners, ik haal de broodjes en vind alles mooi. En dat is ook zo.

We lopen bij het kleine stationnetje van La Spezia een volledige 'cinque-terre-chaos' in. Met carabinieri om alles met zachte hand in goede banen te leiden. Overal mensen, overal: vriendengroepjes met backpack rugzakken, Japanners die gidsen met vlaggetjes volgen, drie Nederlandse meiden die ook mee willen. En alle loketjes zijn met uiterste zorg verborgen, verscholen dan wel aan het oog onttrokken. Walda weet aan kaartjes te komen en we gaan met de trein naar een verderop-plaatsje.

Even een bakkie in zo'n steil straatje. Het plaatselijke busje weet aan het doodlopende eind van de straat met tien centimeter voor en achter in twee keer steken te draaien. Naast ons terras begint een bouwvakker met een pneumatische boor het wegdek te bewerken en iets naar boven laat een mevrouw een tas met bierflesjes op de straatsteentjes kletteren. Tussen de scherven door loopt het bier in een goudblonde stroom een putje in. Tijd om op te breken. Dan lopen we een prachtig aangelegd en gladgestreken wandelpad, de 'Via d'amore' dat aan en in de klippen hangt. We dachten dat het druk zou zijn, maar er is eigenlijk bijna niemand. De zon plaagt ons en de truien wisselen van schouders naar tas. Onder ons slaan de golven tegen de klippen, weer, en weer. Bloemen bloeien ons schuchter tegemoet en als we een broodje met kaas eten op een houten bankje in de zon zouden we er rozemarijn op kunnen doen, die groeit naast het pad. Later vandaag zal blijken dat de herinnering aan het kaasje toch langer aan onze vingers blijft kleven dan de geurige rozemarijn. In een stationnetje in het volgende plaatsje wachten we in de zon op het volgende kusttreintje.

We hebben hop-on-hop-off kaartjes en hoppen on naar een derde plaatsje. Dat heeft een hele andere sfeer, zachter, met een riviertje dat in een groene bedding rustig naar de zee stroomt, oude en nieuwere bruggetjes als afdalende traptreden erover. Omdat we wel weer toe zijn aan een toilet doen we een cappuccino (thee hebben ze niet) met een dolce. Wie wel eens in Italië was kent het: niet-zoet zanddeeg met vruchtenpuree, ook niet te zoet. En de verhoudingen precies goed.
Een toilet hebben ze trouwens ook niet. We kunnen naar de buren, een restaurantje dat de keuken met ons tentje deelt. De wc heeft naast het toilet zelf, en een wastafeltje, ook nog een tafel en een stoel, altijd handig. Ik denk dat ze er 's avonds een stretcher in schuiven en het verhuren als kamer: alles wat je nodig hebt is er.

Hier een klein stukje geen kliffenkust: we kunnen zowaar een strandje op, zand van hele fijne zwarte korreltjes. Natuurlijk haal ik natte schoenen en broekspijpen: ik neem de Middellandse zee in mijn zomen mee! We lopen omhoog naar het stationnetje, wachten op de trein naar 'huis' in La Spezia. Terwijl ik dit nu schrijf luiden de kerkklokken een feestelijk deuntje, tinkelen over de daken en tegen de geschilderde gevels. Hun melodie lijkt de zon nog een laatste keer dank te zwaaien voor ze wegzakt achter de kam. Italië is een feestje!

Geschreven door Dove.e.roma