Om vier uur begint Daniel te rommelen, om half vijf krijgt hij ontbijt, om vijf uur sta ik zelf op, om half zes ontbijt, hitteprotocol, ingerukt, mars! De routine van de pelgrim is zo ingewikkeld niet. De lucht is te snijden, zo vochtig. Dat levert uitzichten op zoals ik eigenlijk alleen uit Vietnam ken, zie bijvoorbeeld de vierde foto. En het levert tussen zes en acht héél véél muggen op. Daarna wordt het ze te heet, dan zijn ze weg. Het wenkbrauwverzadigingsmoment vandaag is vijf over acht. Dat rijtje huisjes op de vijfde foto is de contour van een kerkhof, grappig hè, net grachtenhuizen. Verder door nat land met rijst, maïs en massa's populieren. Ik loop weer met Bennie. We maken een ganzenboerderij wakker, wat een lawaai, in de caravan woont de ganzenhoeder. Leuk, het verroeste karkas van een auto doet dienst als richtingaanwijzer, dat heb ik tot nu toe nog niet gezien. Om negen uur zijn we in Tromello, eerste pauze. We lopen naar het dorpsplein, waar het een gezellige drukte is: zo vóór de hitte is iedereen in de weer. We treffen er twee Amerikanen, Bennie kent ze al, ik maak kennis. De Amerikanen kennen mij al van zien: blijkbaar hebben ze gisteren aan het begin van de dag achter me gelopen. Ze lopen weer verder, wij rusten nog even uit, zeker tot ziens. Moet je kijken hoe stoffig mijn schoenen zijn en hoe vuil mijn benen: overal droogte en stof. Ik bel Ivo, hij heeft deze week late dienst en we hadden ons nog niet gesproken, zo goed om hem weer even te horen en te zien. Kijk, een mannetje komt aanlopen. Of wij pelgrims zijn? Welzeker. Dan wil hij graag onze stempelkaarten, dan gaat hij ze stempelen. Eeeeeh, okee. Hij stapt kwiek weg en komt even later terug. Met de stempelkaarten met stempel, een soort getuigschrift én een button. Zo leuk. We eten een appeltje, op het pleintje wordt het steeds drukker. Hee, daar is het mannetje weer. Met een fiets in de Italiaans tricolore, met daarop stickers van de CycloVia Francigena. Trots poseert hij voor de foto. We babbelen nog wat (doen tenminste een poging daartoe) en dan fietst hij er vandoor, op zijn VF fiets. Rond half tien lopen we weer verder, nog vijf kilometer te gaan, dus een uurtje later lopen we Gerlasco binnen. Een behoorlijk grote plaats. Bennie heeft hier een hotel geboekt, we lopen er aan de rand van het centrum vrijwel tegenaan, ik loop verder het centrum in. Ik sla af op het centrale plein en ga een grote kerk binnen om koel en uit de zon uit te zoeken waar ik zijn moet. Nou, precies achter deze kerk, dat is handig. Zo gevonden. Gelukkig mag ik al binnen, het zou vervelend zijn om met dit weer lang te moeten wachten. Wanneer ik mijn schoenen en sokken uittrek, heb ik van die wielrennersvoeten.Tot nu deel ik de kamer alleen met De Heilige Familie, als er nog anderen komen vandaag, wordt het gewoon drukker.
Het is nu twee uur, ik denk niet dat het drukker wordt want wie nu nog loopt is niet goed bij zijn hoofd. Alles houdt hier siësta in deze hitte, rond half vijf komt er weer leven in de brouwerij. Ik sluit me aan en ga even liggen. Heerlijk op een bed met schoon beddengoed. Straks ga ik op zoek naar een kapper, ik heb veel te veel haar voor veertig graden. Morgen Pavia, ze spreken het hier uit met de klemtoon op de 'i'.
Nou, die kapper, die heb ik gevonden. Eerst supermarkt, yoghurt je, appeltjes, broodjes. Mooi, als er hier straattegeltjes missen, dan smeren ze het dicht met cement, maar dan trekken ze daarna wel het patroontje door. Dat noem ik oog voor detail, dat een stratenmaker, als hij bijna klaar is, er netjes streepjes in gaat trekken. Dan loop ik binnen bij Il Barbiere, met zo'n mooie leren achteroverligstoel. Maar hij knipt alleen heren, geen dames. Ik vraag hem waar ik terecht kan. Die vorige zin klinkt mooi, maar eigenlijk zeg ik alleen maar 'dove?'. Hij zegt, en ik kan het toch vrij goed verstaan: bij het stoplicht links en dan na twintig meter aan je rechterhand. Ik loop erheen, maar het ziet er vrij dicht uit. Maar eigenlijk ziet alles er vrij dicht uit vandaag. Ik probeer de deur, verrek, hij gaat open. Er is airco! Ik blijf. Ik wijs op mijn haar, dat moet genoeg zijn. De kapster is iemand met heel lang haar aan het helpen, ze zegt dat ik wel moet wachten. Ik wacht wel, geen probleem. Dus nu zit ik lekker koel bij de kapper, blaadjes door te bladeren. Ben benieuwd, ik denk dat ik mijn eigen haarkleur ga terugzien, dat is lang geleden en waarschijnlijk helemaal grijs. Ja: de pelgrim wordt er niet jonger op. Ik doe ik er strakkies wel een selfie bij.
Nou, dat is heerlijk, zeg, gewoon ook even weer een beetje een verzorgd koppie. Kijk eens, niet slecht, toch? Volgens de kapster komt grijs helemaal in de mode!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma