De slaapbank heeft een bult in het midden, waar het scharnier zit dat het matras dubbelvouwt. Op mijn rug liggen is daarmee uit den boze, want de hobbel is hoger dan de holte in mijn rug diep is. Op mijn zij is ook niks, ook niet als ik wat naar links of rechts probeer, of naar boven of beneden. Probleem. Diagonaal werkt niet, maar dwars is toppie. Iets te kort, mijn hakken gaan over de rand maar hé, zo rusten mijn kuiten beter uit. Ik slaap als een roos, in de frisse Alpennachtkoelte.
Vanochtend heb ik Edelweiss-boter. Marie-Luise heeft andere dingen te doen, ik ga met de tram naar Bern, waar het markt is en waar we elkaar om twee uur zullen treffen. Maar ik heb de voordeur nog niet achter me gesloten of daar springt een liggende gele ruit in mijn ooghoek: Wanderweg! Toedeledokie tram, ik ga lekker te voet! Weer volle zon op het bolletje, ik heb werkelijk geluk: eerder was het niet zo'n mooi weer, komende week zal er een meter sneeuw vallen. Ik loop lang op prachtige Höhenwege, die zijn er altijd in de bergen: de hoofdweg loopt door het dal en op de hellingen ligt links en rechts parallel een 'hoge weg', vaak ook vroeger, vóór er afwatering was, de oude weg meer op het droge. Op het laatst verlies ik de juiste route, en omdat ik inmiddels 2,5 uur onderweg ben vind ik het wel mooi: ik neem de bus, een paar haltes en ik ben in het centrum. De markt heeft een eetafdeling, maar ik wil even zitten met een kopje koffie en natuurlijk Kuchen voor de lunch, dus ik loop langs de bloemenafdeling, met viooltjes, verder naar een koffiebarretje. Lunch is Johannisberenkuchen, rode bessen: weer het perfecte samengaan van zoet met een frisse toon van zuur erbij: heerlijk! Over drie kwartier is Marie-Luise hier, we hebben afgesproken op de 'Loeb-ecke'. Loeb is hier een heel groot warenhuis dat een halve straat inneemt. Op de kop van het gebouw is de ingang naar het treinstation, de halte van de tram en van de bussen. Zoals wij vroeger bij de V&D op de hoek afspraken, zo spreken mensen hier af op de Loeb-ecke. Daar dus. Er hebben zo veel mensen afgesproken, ik zie dat anderen soms moeite hebben de winkel in te komen.
We stappen in een tram naar een kabelbaan, omhoog maar de heuvel van Bern, met boven een restaurant, roetsjbaan, heel klein peuterspeelweitje en verder alles wat een familie met drie dreumesen zo nodig heeft. Er zit zelfs een gezinnetje een vuurtje te maken voor een barbecue: anything goes! We beklimmen de uitkijktoren en praten lang over de voor- en nadelen van het verven van je haar; komen tot de slotsom dat niet verven goedkoper en geloofwaardiger is, zo rond je vijftigste. Zo lopen we over geteerde wegen omlaag, een paar haltes met de tram en we zijn weer op honk. Bij het avondeten (rösti, echt waar!) ontbreekt Kater. Een snelle zoekactie is nu in volle gang: Marie-Luise en haar dochter lopen door de buurt hier beneden en in het bos hierboven te roepen, ik blijf met een wijntje bij de brandende haard en op honk om via de mobiele telefonie bericht te geven mocht Kater spontaan weer thuis komen. Een ongelijke verdeling, maar ja, van mij schrikt Kater alleen maar, dat heeft geen zin. Ik voel met ze mee: als zo'n beestje niet thuis komt, maak je je zorgen. Als we Kater nog vinden, geef ik bericht...
Morgen met de trein weer naar huis.

Geschreven door Dove.e.roma