Vroeg op vandaag en een heerlijk ontbijt met alles zelfgemaakt: de jammetjes van vruchten en fruit uit eigen tuin, zelf gebakken brood, appelsap uit eigen gaard. Ik krijg nog drie chocolade-eitjes voor onderweg (niet zelfgemaakt), daar wil iedereen nu van af, van die chocolade-eitjes.
De route komt ongeveer langs mijn slaapplek, dus ik ben snel op het goede pad. Achter een raam zit, in zijn eigen stoeltje, Unice. Dat kan hij zelf niet vertellen, daar is hij veel te klein voor, maar dat vertelt zijn trotse opa, die het goed vindt dat ik een foto maak. Zal hij nooit weten, die Unice, als hij straks groot is, dat hij op mijn blog heeft gestaan!
Wat ook opvalt: de hele weg kom ik plekken tegen waar mensen gestorven zijn, maar je ziet eigenlijk nooit een steen waarop staat dat daar iemand geboren is. Is toch ook belangrijk, zou je zeggen. En kijk: kubisme viert hoogtij in de bouw op het moment.
Alla, er is regen voorspeld en ik moet vandaag een heel eind dus ik zet de sloffen erin.
Ai, echt stijgen en dalen, en steil ook. Ik moet mijn bergwandeltechnieken uit de kast halen, gelukkig gaat dat nog prima: een stap per keer, en vertrouw op je zolen. Het is soms zelfs zo steil dat er trappen zijn. Ik HAAT trappen. Van alle kanten loopt hier water, dat komt vast uit al die heuvels gestroomd. Mooi hoor, en zo'n mooi geluid ook. Vrolijk.
Mijn eerste pauze pas na drie uur lopen, eindelijk een bankje. Leuk: ik haal in de pauze mijn mobieltje uit de 'vliegtuigstand' (zet ik aan om batterij en internet te sparen) en dan lees ik jullie reacties en appies. Dan kan ik er weer tegen. De seringen bloeien en geuren, vaak ruik je ze voor je ze ziet.
Rond de middag ben ik in Banneux, een bedevaartsoord sinds een meiske Maria daar zag. Nou, die Maria, die ziet een blinde nog wel. Manshoog en wit. Daar is geen wonder voor nodig. Het heeft een hoog Disney-gehalte, dus ik heb een stempel gehaald bij de mijnheer van de informatie en ben doorgelopen. Dan stuit ik op een groep mannen in pij met koord met knopen. En sneakers. Franciscanen. Inderdaad. Toch bijzonder, mijn favoriete schrijfster, Helene Nolthenius, heeft veel over Franciscus en zijn geliefde Toscane geschreven, één van de redenen waarom mijn reis naar Italië gaat. Ik wens de Franciscanen 'Pax et bonum', vrede en goeds, dat is zeg maar hun clubgroet.
Opeens heel veel en koude wind. En regen. Rugzak af, jas aan, rugzak op. En weer zon. Rugzak af, jas uit, rugzak op. Wat een gedoe. Dat gaat vandaag nog een paar keer gebeuren.
Mijn boekje had vast en zeker nog een prachtige omweg in de hoge hoed, maar ik heb er genoeg van. Ik trek op de kaart een rechte streep naar Spa, en zo ben ik die vrijwel ook gelopen. Niet over de autoweg, maar de afsnijpaden door het bos. Wat ben ik blij als eindelijk Spa verschijnt!
Rond vieren ben ik, na 30 kilometer, op mijn slaapplek, midden in het centrum. Douchen en in bed bijwarmen en rusten. In het bovenvak van mijn rugzak kom ik de chocolade-eitjes tegen. Lekker. Het regent gestaag en mijn kamer is gerieflijk, mij krijg je niet meer weg. Tomatensoep, oud brood, worst, gedroogde abrikozen, koffie.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma