Remich heeft mijn hart niet gestolen, ik loop eruit, langs het huis van een Oostenrijker die héél véél heimwee heeft. Al snel loop ik weer gerieflijk door de wijnvelden, hee, gaat daar nou alweer een vos? Nee, twee hazen deze keer, en waar hazen zijn, zijn niet veel vossen denk ik zo. En omgekeerd. Ik passeer een sokkeltje met een kruistafereeltje en een mooi cherubijnenkoppie aan de zijkant. Op de sokkel staat dat dit geplaatst is in 1769. Daar kan ik dan weer helemaal op verder denken. Heeft in 1768 of zo een steenhouwer zijn beitel en hamer gepakt en een steen uitgezocht en die heeft dit gebeiteld. Waarschijnlijk in opdracht, in die tijd deed je dat soort dingen niet alleen maar voor je lol. Hij heeft zijn ambacht geleerd bij een meester en mocht pas zelfstandig gaan werken na zijn meesterproef, en pas toen hij toegelaten was in het gilde. Had hij eindelijk geld om te trouwen. Hij heeft er samen met de opdrachtgever, een wijnboer?, op toe gezien dat het beeld mooi geplaatst werd, langs de weg door de wijnvelden. En daar kijk ik nu naar, met mijn rugzak op en mijn bergschoenen aan op weg naar Rome. Dat bestaat toch bijna niet, om te huilen zo mooi, dit soort momenten, ouwe romanticus die ik daar ben.
Het valt me op dat aan het begin van de druivenrankenrij (mooi woord) vaak een rozenstruik staat. Ik dacht eerst: als teken van waardering of als offer voor de druiven, zo'n delicate roos. Maar als ik goed kijk denk ik bij nader inzien dat het een bladluizenval is. Die zitten net iets liever op rozen dan op druiven, lijkt het. En zo blijven de druiven schoon. Een door klimop overgroeid hutje biedt plaats aan twee stoelen en als je wilt, kun je ook nog blijven slapen op de stretcher. Zouden die wijngaarden in de zomer bewaakt worden of zo?
Nou zeg, daar schiet alweer een haas weg. En de zon spint een spinnenweb van de druivendraden. De wijnboeren zijn druk vandaag: overal staan mannen met een geleerd gezicht naar de wijngaard te kijken, of ze lopen met een emmer aan de arm langs de ranken. Verderop knort een traktortje op een helling. De man kijkt naar me op, ik zwaai met mijn stok, ik krijg een armzwaai terug en een 'toettoet' van zijn claxon. Leuk, dit soort momenten. Later stopt een zandwagen, gewoon omdat de chauffeur even een praatje met me wil maken. In het Frans of in het Duits, hier aan de grens mag je zelf kiezen.
Bij een voordeur vatten vier tegels het wijnproductie proces samen: tonnetje maken, wijn erin doen, dan in flessen, klaar ben je.
Het is warm in de zon en ik hoor steeds hagedissen wegritselen, één keer ben ik snel genoeg om hem in het oog te krijgen.
Daar staat een enorm beeld op een nog veel grotere sokkel: Donatus, schutspatroon van de wijnboeren. Hij beschermt tegen storm en ontij. Dat weet ik omdat onze parochie in het dorp waar ik opgroeide ook Donatus gekozen had als schutspatroon, toen er in één jaar vier mensen werden doodgebliksemd. Sinds Donatus is het er rustig gebleven, zo zie je maar. Onder het beeld is nog ruimte voor plateaus en op één ervan, bij de doop van Jezus, staat bijgeschreven: 'lees de Bijbel'. Dat kan nooit kwaad, natuurlijk. Langs Donatus af moet ik heel veel treden naar beneden, volgens mijn boekje zijn het er 594!
De kastanjes bloeien, wit en rood en prachtig. Ik neem uitgebreid pauze bij een antenne (selfie). Beneden is een enorme Delhaize, maar beneden, daar ben ik niet. Ik loop onder de N8 door en ben rond een uur of één al vlak bij mijn bestemming. In Schengen (van het Verdrag) staan de flessen klaar om gebotteld te worden, ik loop over de brug Duitsland in naar Perl - er is een Lidl!!!! - waar ik vannacht te gast ben in Central Hotel Grevelingen, zo'n lekker Duits familiehotel. Daar zijn er veel van en dat moet vooral zo blijven. De man van het aardbeienstalletje weet hoe ik er kom.
Bij de kerk weer wat leuks: een Sint-Jacobsschelp met de tekst: stempel achter het muurtje. Ik kijken en jawel: een zelf-service stempelstationnetje. Zeg nooit dat de Duitsers het niet goed voor elkaar hebben.
Vanavond eet ik hier mee, er waren mensen aan het lunchen en dat rook goed. Niks ingewikkelds, altijd goed en voor een prima prijs. Waarom liep ik ook weer de route door Frankrijk? Lang leve Duitsland!
Mijn lief gebeld en een hele waslijst opgegeven om mee te geven aan Sigrid, die komt donderdag.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma