Vanochtend vroeg al een parkeerbon voor een foutparkeerder: 'c'è due minuti!' Maakt niet uit, een prent krijgt hij.
Mijn etappe schrijft meer dan 25 kilometer, met een flinke bult aan het begin, zie het kaartje. Niet dus. Ik pak de bus van 09.13 uur en stap rond kwart voor tien uit in Laag. Dat is 9 kilometer van de etappe af gesnoept en de bult comfortabel achter me.
Aan de schaduwkant van het dal loop ik lekker fris, over teerweggetjes tussen de druiven. Een soort van Moorse wijnboerderij ligt machtig de druivenvelden te beheersen. Een man aan het werk in een wijngaard heeft een transistortje aan zijn riem hangen, bij een mevrouw op de fiets klinkt een radio uit haar boodschappenmandje achterop. Later zullen werkers tussen de fruitbomen met hun radiootje mee zingen.

Het is niet mijn bedoeling steeds dode beestjes naar jullie toe te gooien, maar zo te voet zie je er nou eenmaal veel. Dit keer een mol, sowieso al mooie en leuke beestjes. Deze is mooi, maar molsdood.

Het landschap is drastisch veranderd: het is lager hier, geen besneeuwde toppen meer. De bergen blijven zelfs onder de boomgrens. Maar de wanden zijn loodrecht, geen grasje krijgt er vat op. Ik ben er nog niet uit of dat natuurlijk zo is gekomen, of dat het is afgegraven, of allebei een beetje. Maar loodrecht is het.
In Salorno is het markt en worden op de hoek bloemen verkocht. Hier steek ik het dal en de Adige weer over, en de grote weg. Bij het treinstation vind ik een bankje in de schaduw en eet ik een broodje. Het blijkt het Station van het jaar 2021 te zijn. En daar ben ik geweest!
Er komt een internationale trein doorgeraasd, misschien zit ik daar overmorgen wel in, vanuit Trento?

Ik kijk in mijn boekje voor de verdere route. Nou, het doet niet echt zijn motiverende best: 'Der Weg bis zum Etappenziel ist nicht sehr attraktiv. Alternativ können Sie hier in den Zug einsteigen.' Mooi niet, ik kom hier wel om te wandelen, natuurlijk. Een beetje gelijk heeft mijn boekje wel. Ik loop verder door wijngaarden zonder schaduw, over de fietsroute Del vino.

Heel vreemd: ik loop zo'n grote, verticale rotswand tegemoet en vanaf die wand komt geluid. Best angstaanjagend, want die wand imponeert en het geluid is moeilijk thuis te brengen: rommelen er rotsen omlaag, zijn ze met dynamiet bezig, aan het graven (maar dat kan toch niet op zo'n verticale wand), wat is het? Er valt niets te zien, ik besluit tot echo. Als later een auto toetert hoor ik dat nog een keer of acht vanuit allerlei hoeken terugkaatsen.

Ik snij een stukje af en als ik bijna weer op de route ben sta ik voor een enorme sloot. Ja, eigenwijs. Gelukkig is dichtbij een brug, maar het loopt niet altijd zo goed af met beterweters! Ik ben nu Zuid-Tirol uit, en Trentino in. Het is hier afgelopen met Duits: alles is Italiaans nu.
Het is echt warm. Over de bergkam komen donkere, donkere wolken zetten. Dat wordt regen en onweder.
Mijn lief belt, terwijl ik hem spreek krijg ik mijn bestemming Mezzocorona in het oog. Half uur nog, hooguit. Ik hoop dat ik het haal vóór de regen. Op de berg bliksemt het al en de huizen van Mezzocorona liggen niet meer in de zon. Ik kom droog en behouden in Mezzocorona aan, leuke kleurige huizen bouwen een feestje terwijl ik ze voorbij loop. Ook de kerk is een plaatje. In de stilte van de siësta klopt een mevrouw een matje uit vanaf haar balkonnetje. Een hond ligt bij de kerkdeur. Hij tilt zijn kop op.

Zoek de kerk op en er is een café. Hier heet het Bar Franco. Ik drink een koffie en een vlierbloesemsiroop: echt heel lekker. Als ik met mijn rechter arm op het tafeltje leun doet dat pijn: een muggenbult of tien zorgen voor een ontstoken rode schijf bij mijn elleboog.
Gemeentewerkers zijn een klimplant aan het wegsnoeien bij verkeersborden. Dat doen ze met drie man. Eén staat op het dak van het gemeentekarretje te snoeien, de andere twee houden het verkeer weg uit het heel smalle straatje met poortje ook nog. Maar pas op: een witte auto moet er toch langs, de bestuurder zit wild gebarend achter het stuur, stapt zelfs uit. Stapt dan weer in en geeft gas tot zijn bumper op tien centimeter van een gemeentewerkerscheenbeen stopt. De gemeentewerker wijkt niet. Wel gaan de twee man grondpersoneel de witte auto nu loodsen: ja....ja, ho! Spiegels inklappen (daar hebben ze een gebaar voor)...ja, ja, recht vooruit nu. Bene!! Nu ze de smaak te pakken hebben loodsen ze de ene na de andere auto langsheen, met dichtgeflapte spiegels. Een dame durft toch niet, daar verzetten ze het karretje dan weer wel voor, het was trouwens toch klaar.

Ik krijg bericht van Booking.com. Mijn pensionnetje zou pas om vijf uur open gaan, maar nu vraagt de waardin: Good morning, towards what time comes to B&B? Als ik zeg dat ik al bij Bar Franco zit, is het antwoord 'Ok I go hier to 20 minutes'. Ietwat cryptisch, maar we komen samen uit op vier uur.
Ik ontmoet de hele aardige waardin, die mooi langzaam Italiaans spreekt en ook nog kijkt of ik het begrijp. Wanneer het al te moeilijk wordt gaan we over op Engels, maar we komen een heel eind. En kijk eens wat een mooi onderkomen! Die foto ná de wastafel, dat is mijn uitzicht. Dat is het wonderlijke van zo rondtrekken: je bent op een nare plek, maar de volgende dag ben je weg. En je bent dan zomaar weer op een hele mooie plek. En daar ben je de volgende dag ook weer weg. Steeds passant in de Franse zin van het woord: passerende.
Mijn Zuid-Tirol OV-kaart kan ik weggooien, want dit is Trentino, en daar is iets wat nog veel beter is. Ik krijg een digitale kaart van de waardin die gratis toegang geeft tot OV plús alles wat ook maar toeristisch is: kerken, musea, veel voorstellingen, noem maar op. Als eerste raadt ze me de kabelbaan aan: hier de straat uit, honderd meter lopen max. Het baantje had ik onderweg al gezien: een héél klein smal gondeltje, zonder tussenondersteuning in één keer omhoog over een horizontale afstand van niks. Tegen zo'n loodrechte wand op, 900 meter omhoog, vertelt ze.
Voor inwoners hier is dit ook transport: een man deed boodschappen en neemt die mee naar boven, een oude dame kocht plantjes en die moeten ook mee. Als we stijgen sta ik met mijn neus in een jong basilicumplantje met daarnaast jonge tomatenplanten. Halverwege begint ze in het Italiaans tegen haar buurman te vertellen dat het allemaal niet meer veilig is, tegenwoordig. HUH!?!? Nee, het gondeltje wel, maar er worden te veel bomen gekapt voor toeristendingen en daarom worden de hellingen instabiel. En kijk, wijst ze, daar staat een geit op de helling, die komt niet meer thuis. Gemzen, die komen nog wel weg, maar een huisgeit? Vergeet het maar. Enfin, boven help ik haar de plantjes uit te laden, haar man staat te wachten met een plat karretje. Kijk, daar gaan ze.

Ik wil rond kwart over zeven gaan eten. Veel te vroeg, natuurlijk. Het wordt een gin-tonic bij mijn boekje op een terras, en over een uur nog maar eens kijken. Tussentijd van dag naar avond.
Ik vind een plaatsje in een superdruk restaurant, Da Demetrio. Buiten roepen kinderen een bal rond het plein. Ik voel me een eilandje van stilte, zo met mijn boekje aan een tafeltje. Als ik naar buiten loop klinkt een koor uit een gemeenschapszaaltje.

stemmen
vullen ruimte
met warmte

Geschreven door Dove.e.roma