Ik betaal een gepeperde rekening en kokkie helpt me op weg: achter de kermiswagen (la rulotte, volgens mij Italiaans voor caravan) langs, met de blauwe schuine kruisjes de skihelling over en dan op de pas de GR5 oppakken. Het is snel gevonden. Ook hier staan de bosbessen al klaar aan de struik, een stadium verder nu dan een paar weken geleden. Vanaf de helling links stromen voortdurend kleine beekjes naar beneden, gezellig gerinkel steeds en makkelijk over te steken. Na een uurtje duikt de beloofde waterval op, inderdaad mooi, ik schat toch wel een meter of acht hoog. Dat met zo'n selfie gaat nog enige oefening vragen. Er zijn zelfs ook mensen, een stelletje en een mevrouw met een hond. Vandaag ga ik sowieso veel mensen tegenkomen: te voet, op de mountainbike (soms schrik ik daar behoorlijk van), en beneden me als ik boven een weg loop wielrenners of mensen op de motor. En een handvol bejaarden op weg naar een picknick. Het is hier dan ook prachtig, het weer is mooi en ik loop prima. Even verderop de bron van de Adlau. Ik heb er ook nog nooit van gehoord, maar hier is-t-ie dan. Ik vraag me af hoe ze dat nou weten. Er springt hier overal water uit de grond, dat komt bij elkaar en uiteindelijk wordt het dan wat. Hoe weet je nou precies wat de bron is? Vooruit met het geitje. Verderop kom ik langs een stroompje dat veel mooier is, zonder bordje. Die gaat op de foto, reken maar. Kijk eens hoe mooi. Ik ga er even in staan, gewoon omdat het kan en ik houd mijn handen onder het stromende water. Het heeft altijd toch meer kracht dan je verwacht, hebben jullie dat gevoel ook altijd? Het voelt verder even helder en koud als ik het me herinner. Ik loop door het dorpje Le Hohwald, opvallend hoeveel rijker de streek hier is ten opzichte van het deel van Lorraine dat ik gezien heb. Lorraine: ontvolkt, geen voorzieningen, geen kinderen, alles valt bijna of gewoon al helemaal uit elkaar. Hier in de Elzas wordt gebouwd, zijn niet alleen de plaatsnamen Duits maar ook de huizen: netjes, grondig, niks rafeltjes, schone gordijntjes en de ramen worden nog eens opgewreven. Veel vakwerkhuizen, veel kinderen ook. Een poes komt langs mijn benen strijken, als ik haar aai gaat ze meteen op de grond liggen. Sorry, dat is te diep voor mij zo met de rugzak. Bij de kerk gonst een hommel in de korenbloemen van het plantsoen. Ik pak even rust op een bankje en twee mannen lopen me voorbij, ze lopen vandaag ook een stukje GR5.
Mijn volgende tussenstation vandaag is Mont Sainte Odile. Op een bordje erheen staat al 'Ora pro nobis'. Ik zie trouwens dat ik vlakbij Straatsburg ben: linksom 43 kilometer en rechtsom maar 39. Ik wist niet dat ik er zo dicht langs liep. Vlak voor Sinte Odile zijn rare rotsformaties. Als ik erheen loop, staat een man in een keurig donker pak met witte blouse en nette schoenen bovenop zo'n berg blokken. Daar moet hij toch op geklommen zijn. Hij staat selfies te maken en heeft me nog niet gezien. Ook maakt hij foto's van de grond vóór de blokken, waar met bloemen een prachtig patroon is uitgelegd. Dan ziet hij me, maar hij is niet te beroerd om met beide armen uitgestrekt een victorie-pose aan te nemen. Ik vraag hem of hij een huwelijksaanzoek gaat doen, maar dat is toch niet het geval. Ook bied ik aan een paar foto's van hem te maken, vanaf de grond. Ik ben namelijk inmiddels bekend met het selfie-probleem. Hij zegt: 'pourqoui pas', waarom niet. Nou, zeg ik, omdat ik er dadelijk heel hard vandoor kan rennen met uw mobieltje. Hij neemt het risico en gooit me zijn mobiel toe. Ik maak een paar foto's, de man opnieuw in victorie-positie, maar dan hebben we een probleem. Hoe krijgt hij nou zijn mobiel weer terug. Hij stelt voor dat ik hem gewoon weer teruggooi, maar dat lijkt me geen goed plan. Als hij zich verstapt om te vangen, dondert hij misschien van de rots af. Hebben we dat weer. We komen overeen dat ik de telefoon op een steen leg, daar kan hij hem pakken als hij weer beneden is.
Terug naar Sinte Odile, haar verhaal is als volgt: Odile is blind geboren (letterlijk blind of meer overdrachtelijk 'ziende blind en dolende in het donker', dat zegt het verhaal niet. Volgens mij deden ze toen nog niet zo aan beeldspraak). Maar ze kon als door een wonder opeens toch zien. Dat is mooi natuurlijk. Toen dacht Odile: weet je wat, ik sticht een convent, boven op een berg. Snap ik, dat is dan natuurlijk het eerste wat je denkt. Het was in het jaar 700. De bron in de buurt was al snel heilig en verricht wonderen voor mensen met oogziekten. Odile kan weliswaar weer zien, maar heeft natuurlijk niet het eeuwige leven. Ze ligt begraven in een protserige sarcofaag in de 12-eeuwse kapel. Ze wordt afgebeeld met een stok, een blindenstok denk ik dan, en met een open boek in haar hand met op elke pagina één oog, wat een beetje een luguber gezicht is. Alle gekheid op een stokje: ons pap z'n ogen gaan niet zo best, zijn netvlies frommelt op. Dus ik steek een kaarsje voor hem aan en voor nog een paar andere mensen die problemen met hun ogen hebben. Ik laat Sinte Odile even in het boek weten wat het probleem is, en of ze het een beetje kan gladstrijken. Lach er maar om. Wie het laatst lacht, lacht het best. Het rechtse kaarsje op de derde rij is voor jou, pap. Helpt het al? Natuurlijk haal ik ook een pelgrimsstempel. Ik vraag ernaar in het winkeltje, maar de mevrouw zegt dat ik naar het hotel moet gaan, daar hebben ze een veel mooiere. Hoe dan ook, de Sinte-Odilia stempel prijkt in mijn boekje. Ik zie dat Santiago de Compostella nog 2291 kilometer is. Gelukkig ga ik daar niet heen!
Heel raar, ik loop op de Oostelijke rand van de Vogezen. In het Oosten is het helemaal vlak, en opeens zijn daar de Vogezen en daar loop ik. Maar ik loop vandaag zo'n beetje de hele dag omlaag, dus dat zal morgen wel klimmen worden. Jullie denken natuurlijk: nou zijn er wel door de wonderen heen, maar nee hoor. Ik steek een beekje over en sta opeens oog in oog met een kerstboom. Nee, ik ben niet van het padje, kijk maar, met ballen. En verderop staat een bordje met 'opmerkelijke boom', 'arbre remarquable'. Ik schiet in de lach. Ik loop al dágen tussen de bomen en opeens is er één 'remarquable'? Ik gluur tussen de bomen door of ik iets remarquable-achtigs zie en jawel hoor, er staat een Redwood, Amerikaans, die zie je hier niet veel. Tussen de bomen door heb ik nog een mooi terugkijkje op het convent van Odile. Later kan ik als ik wil nog naar 'Truttenhausen Heiligenstein', maar ik heb wel genoeg heiligheid gezien voor vandaag. Op naar Barr, waar mijn slaapplek is, bij een Chambre d'hôte. Plotseling zijn er weer wijngaarden, ja, de Elzas, hè, en tussen de druiven door loop ik klokslag vier uur (letterlijk, de klok slaat) Barr binnen. Ook hier weer bedrijvigheid, vakwerkhuizen en een terras met behoorlijk wat -fietsende- toeristen. Onder de rood-gele luifel, daar zit ik ook. Om 18 uur is de mevrouw er, zoals afgesproken. Kijk, zo'n kamertje, daar word ik nou heel blij van. En dat uitzicht. Als ik ga douchen neem ik alles mee, behalve de handdoek dus ik schiet nat in mijn kleren en loop naar mijn kamer. Bèh. Ik had twee broodjes van Pretzel-deeg meegenomen van de patisserie, die vormen mijn avondeten en de mevrouw brengt me nog een glas appelsap. Proost! Morgen heb ik een hele lange dag, dus vroeg onder de wol vandaag. Het was een wonderbaarlijke dag.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma