Vanochtend zelf thee en koffie zetten in de gite, opruimen en om half acht weg. Ruim twee liter water in de drinkzak en nog een kleine liter extra, laat de hitte maar komen. Nou, die komt inderdaad. Ik begin met een mooie klim in het bos naar een rotsboog, de 'Pont Sarrazin'. Nog een stukje bos en dan weer de velden in, gelukkig is het nog geen half negen en niet al te heet. In het eerste dorpje hangen weer de gebruikelijke verkiezingsposters, zijn die verkiezingen nou nog niet voorbij? Hoe veel tijd heb je nodig? Ik loop hier al wéken! Ik loop vandaag door kloven. Dat is qua warmte prima, vaak is het er bijna koel, maar je moet natuurlijk op een gegeven moment ook weer uit zo'n kloof, en dat betekent klimmen. Geen probleem, maar zwéten! Op de selfie loopt het zo van mijn gezicht af, het drupt vanaf mijn neus op de neus van mijn linker schoen. Gelukkig kan ik blijven drinken en loop ik in de schaduw, dan is het eigenlijk allemaal zo erg nog niet.
Een bordje kondigt de Frans-Zwitserse grens aan. Met grenspaaltjes, dat is leuk. Kijk, ik ben in Zwitserland. Ik loop op wolken, Zwitserland, Zwitserland! De bloemen zien er aan beide kanten hetzelfde uit, al is de Zwitserse bloem beter belicht. Raar toch, zonder die paaltjes merk je er niks van. Als een paaltje midden op het pad staat en ik mag kiezen, ga ik in Zwitserland lopen, dat voelt toch speciaal na weken Frankrijk. Verderop staat zelfs de beer van Bern op de paaltjes, ja daar ben ik nu gewoon! Ik mag ook meteen door hoge bloemenweiden lopen: vanavond extra tekencontrole, maar geweldig mooi is het wel. Om twaalf uur pauze in een dorpje waar net de school uitgaat. Een jongetje vertelt, maar blijft hangen op 'en toen, en toen, en toen...' als hij mij ziet zitten. Ik klim weer een heuvelrug op, loop er een tijdje en dan: een laatste blik over het dal achter me, bezaaid met dorpjes, en op de Vogezen daarachter. Dan daal ik af en heb ik de Jura vóór me (of loop ik daar inmiddels al in?). Vandaag kom ik op vier plekken lege vogeleitjes tegen, eind mei zijn alle vogeltjes uit hun ei, dat is duidelijk. Hoe klein en teer en wat een mooie kleuren. Ik krijg nog ingewikkeld klimwerk voor de kiezen, met een laddertje een koeienwei
in (met koeien, maar ver weg en liggend dus pas over enige tijd gevaarlijk) en weer uit. De GR5 heeft hier moderne roestvrijstalen bordjes, ik vind de oude natuurlijk gezelliger, en er staat zelfs een 'registrated trademark' boven de R. Ja, de Grande Randonnée wordt commercieel. Ik daal weer af en in het dorp vangen de vrolijke wasknijpers mijn oog. Nog een uur te gaan. De warmte begint te wegen, er is dan wel een mooie wasplaats net buiten het dorp, maar ik loop in de volle zon op een teerweg te puffen. Op het einde, bovenaan, mag ik gelukkig weer het bos en de schaduw in. Na een uur is Saint- Hippolyte inderdaad in zicht, gelukkig, ik had net de laatste slok van mijn ruim twee liter genomen. Ik kom langs een supermarkt, -VERSE dingen!- en vraag naar mijn hotel. Onbekend. Huh? Er zijn hier wel drie straten, de straat is ook onbekend. Ik heb via booking.com geboekt. Ik kijk op google-maps, met de auto is het een uur en achtendertig minuten rijden...ik heb geboekt in de verkeerde plaats. Er zijn meerdere Sainti-Hippolyti! Gelukkig is er een VVV, op het plein bij de kerk en het gemeentehuis. Dicht. Eerst maar wat drinken dan. Op het drukste terras, naast het gemeentehuis (en de VVV en de kerk) neem ik een sirop au menthe. En nog één. Nou zeg, bij het terras hoort ook een hotel, dat kan geen toeval zijn. Er is zeker nog een kamer vrij, ze hebben een mooi aanbod met avondeten en ontbijt. Perfect. Inmiddels leggen motorrijders, fietsers, wandelaars en het hele verdere dorp gezellig aan voor een drankje. Ik bel het ver-weg hotel af, ze kunnen me eerst niet eens vinden maar bellen later dat ze me gevonden hebben en dat ze, helaas, helaas, het volle bedrag zullen rekenen. Tja, beetje flauw. Er is plaats zat en ze hebben echt niet vijf gasten afgewezen omdat mijn kamer gereserveerd was. Maar wat is, dat is. Ze doen maar.
Ik regel overnachtingen voor de komende dagen, altijd een heel karwei, maar het is aardig gelukt volgens mij.
Het is nu tien over acht, dat zie ik op de klok van het gemeentehuis, en van de kerk, ik zit op een bijna vol terras en mag van de kaart drie gangen bestellen. Dat is nou service voor den reizigert. Kijk: salade met warme geitenkaasjes, gefrituurde visdingen en patatten. En met citroentjes, die heb ik opgegeten. Tegen de scheurbuik. Heerlijk. Proost.

Geschreven door Dove.e.roma