Vanochtend grote schrik: mijn telefoon heeft aan de oplader gelegen, maar heeft zichzelf niet opgeladen. Nog 25 procent. Hm. Ding open (is nog niet zo makkelijk!), batterij eruit, batterij opnieuw erin (wel makkelijk) en dan gaat het goed, gelukkig. Toch raar, hoe je van je telefoon afhankelijk bent geraakt. Vroeger had ik er geen en toen kwam ik toch ook overal. Maar minder snel, en eenzamer. Gelukkig dus gefixed.
Vanwege mijn voet gisteren schuif ik voor het ontbijt paracetamol, diclofenac en een maagbeschermer (vanwege de diclofenac) naar binnen.
Ik start langs een beetje een drukke weg, de N10. Daar zijn de markeringen aangebracht op overvolle vuilnisbakken, maar hé, het leven is niet altijd een krentenbolletje.
Mijn boekje waarschuwt: vandaag een super lange etappe die ook nog eens heel zwaar is. Maar dat dacht ik toch niet. De GR5 is mooi, maar schiet soms de functionaliteit voorbij voor 'mooiloperij'. Zie mijn tekeningetjes ter verklaring. Tekening 1 laat onderaan de Our zien, daarboven de weg met auto, daarboven de bergen en de GR5 die over al die bergen loopt. Op het tweede plaatje zie je mij, vrolijk met rugzak en stokken, op de autoweg. Begin N10 is druk, dat kun je ook zien aan het gloednieuwe wegpaaltje, maar na 2 kilometer neemt iedereen een rechtsaf en is er vrijwel niemand meer, zeg drie auto's per uur. En dat zie je ook meteen aan het wegpaaltje.
Luxemburgs leer je trouwens makkelijk: de hoofdstraat heet hier 'haaptstrooss', nou dat is toch zo moeilijk niet. Veel motorrijders hier, dat is te snappen met die mooie wegen.
Ik loop pal op de grens en zit zonder moeite weer in Duitsland. Dat is goed te horen aan de kippen, die tokken opeens in het Duits. En kijk, daar ga ik de grens met Luxemburg alweer over. Weer zo'n mooie brievenbus. Op zes kilometer van Vianden, dik uurtje lopen, neem ik een uitgebreide lunchpauze met yoghurtje. Vanaf hier ga ik de GR5 weer lopen, beetje klimmen, beetje dalen, Mariakapelletje en dan van bovenaf Vianden inlopen, langs het slot en dan ben ik meteen in de jeugdherberg.
FOUT! Kapitale fout, dus. Na uitgebreid gezwoeg in een bos - ik loop een Nederlandse man voorbij, hij wenst me een behouden reis en als je zo op een verre reis bent krijgt zo'n wens opeens extra gewicht - omhoog, omlaag, omhoog, kom ik na 1,5 uur op een andere weg waar Vianden nog steeds zes kilometer weg is. Anderhalf uur zwoegen en niks opgeschoten. Zo zie je maar: je bent er pas als je je bed kunt aanraken. Mooie paden, dat dan weer wel. Op de foto met het verre uitzicht zie je in het midden hoog een wit stipje. Dat is de toren van Dasburg, daar ben ik vanochtend vertrokken. Ik houd de moed er maar in, en rond vier uur is dan het slot van Vianden in zicht. Een gebakje op een terrasje, dat heb ik wel verdiend. Ik pak wel een leeg terras, want als je zo op weg bent gaan de mensen in je omgeving steeds frisser ruiken.
Bij de jeugdherberg ben ik nog te vroeg zelfs, opent om vijf uur dus ik wacht op het terras en klets met een mevrouw uit Luik die er ook logeert maar waaraan volgens mij een klein draadje los is. Zo vraagt ze niet mijn leeftijd, maar mijn geboortejaar en rekent dan uit dat ze 11 jaar ouder is. Maakt niet uit, toch gezellig.
En nou zit ik dan weer in een jeugdherberg. In zo'n slaapzaal. Dat is lang geleden. En ik kan mijn bedje aanraken. Mijn routeboekje wordt steeds dunner, want waar ik geweest ben, dat scheur ik eruit. Scheelt gewicht! En het aller-aller-allermooiste is: mijn kleren worden GEWASSEN!!!!!!! HOERA!!!!!!!!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma