Met de afstandsbediening kan ik de kleur van het licht kiezen: groen, of paars, of rood. Ik kan ze ook geleidelijk in elkaar laten overgaan. Als ik de damp van de spiegel wegspoel, zie ik dat het schuim van de shampoo op mijn voorhoofd vrolijk meekleurt. Verder weet ik niet zo goed of ik een spiegel ín de douchecabine wel zo'n goed idee vind. En ik heb na alle trapjes en hoekjes in dit pand geen idee waar ik me precies bevind.
Backpackers hostel, Oostende, Vlaanderen, 13 mei. Buiten draait een pomp die een fundering in een bouwput watervrij houdt. Hij zal de hele nacht pompen.

Vanochtend bracht mijn Lief me naar het station in Nijmegen. Met een beetje reiszin ga ik vandaag naar Oostende, om 'in wijzerzin' (dus niet 'integenwijzerzin') een stuk van de Wandelronde van Vlaanderen te lopen. In elk geval tot Antwerpen, daar heb ik dan een beslismoment. Mijn niet zo heel veel zin komt door de weersverwachting. Maar misschien valt het mee.

In België stations als titels van Suske-en-Wiskeboeken: Kalmthout, Kijkuit, Antwerpen-Luchtbal.
Ik suf wat weg en word wakker van de geur van ijzer met electriciteit en oude olie. En de droge lucht van hete steen: het spoor is onder de grond gegaan. De conducteur houdt zijn oren dicht als hij de deuren sluit.

Station Antwerpen is schitterend, ik eet een broodje en stap over naar Oostende. Onderweg een stop in Brugge, daar ben ik woensdag.

Vandaag bereik ik rond een uur of twee Oostende, inmiddels al zeven uur onderweg. Gepland was om nog de route naar De Haan te lopen. 13 kilometer, en met de kusttram terug, maar ik besluit andersom: een stukkie kusttram en teruglopen, uurtje, en dan weer kusttram. Mooi geweest. Douchen in de discodouche, nog even wat te eten scoren bij de Carrefour. Ik zoek een bankje bij de Thermen, een schitterend bouwwerk, in de ondergaande zon, en eet mijn prakkie. In de overdekte zuilengalerij zoeken zwervers hun plek voor de nacht, hun kreten kaatsen en kerven het steen.
Twee rijen strandhuisjes verder slechts sust de zee hun zeer.

Nu zit ik bij café Le Relais, met een wijntje. Men spreekt hier Vlaams en Frans, wat je wilt. De man van het echtpaar naast me zucht luid en omstandig terwijl hij met twee handen zijn gezicht wrijft. Hij lijkt op Jeroen van Koningsbrugge. Ik kijk hem blijkbaar uitnodigend aan, hij begint een praatje in het Frans. Hij praat en praat. Ik knik en zeg: c'est jolie, en: oui, non, d'accord. Dat is een truc van mijn vader: hij hoorde slecht en in gezelschap zei hij: 'ja, nee, da's waar', of 'ja, nee, daar hedde gelijk in'. Altijd goed!

Het maakt hier ook niks uit of ik wat zeg, eigenlijk. Meneer praat: dat ze logeren in het appartement van de zus van zijn vrouw, die dat verhuurt, maar zij mogen er gratis in. Dat ze vandaag zo ver gelopen hebben, en zo goedkoop gegeten: een visgerecht voor 7 euro. Dat ze niet vaak weg kunnen, vanwege het werk van zijn vrouw, maar nu konden ze een paar dagen vrij maken.
Zijn vrouw komt erbij. Ze heeft een rond gezicht en ze heeft een trui aan met een opdruk alsof er aan de voorkant een jonge poes uitbreekt. Als ze tegen me praat kijkt ze langs mijn rechter oor naar iets achter me. Ik schuif wat naar rechts, maar dat helpt niet. Ze babbelt dezelfde info als haar man, die haar zinnen aanvult. Ik begrijp inmiddels dat knikken en hummen voldoende is, verder wordt niets van mij verwacht. Dus ik knik. En ik hum. Als ze opstappen bedanken ze voor het fijne gesprek. Ze gaan vroeg naar bed, want ja...dat dat wandelen hè, daar zijn ze moe van.

Ik neem een kopje koffie, het wordt met een advocaatje geserveerd.
Tegenover me zit een man, een klein wit hondje onder de stoel naast hem. Als hij rondkijkt houdt hij de tafel goed vast.
Het wordt stilaan tijd om op te breken, denk ik. Als ik fooi geef zegt de madam 'Mercietjes, veel mercietjes' in het Vlaams, dat maakt veel goed.
Allé zenne, slaap wel, mannekes.

Geschreven door Dove.e.roma