Tjonge, wat een mooie dag. Vijf uur op, ontbijt, zes uur scherp weg. De ochtendzon geeft de Appenijnen een oranjeroze gloed, prachtig. Eerst een stukje asfalt, maar later steentjespaden, steil omhoog. Knap, daar springt een stukje tand los, van mijn eerste (voorste) kies linksboven. Sta ik daar met een los stukje kies in mijn hand in de Appenijnen. Ik heb het maar weggegooid. Het doet geen pijn en tegen de tijd dat ik eens naar de tandarts kan heeft hij er toch niks meer aan. Wat een uitzichten rondom. We doen vandaag anderhalve etappe, met op driekwart de Passo Della Cissa, een pas op ruim 1000 meter hoogte. Na tweeënhalf uur houden we even pauze, net vóór Berceto. Omdat dit de laatste redelijk grote plaats is voor de komende dagen doen we er boodschappen in een klein supermarktke en trek ik geld uit de muur, waarbij ik ongenadig hard mijn linker knie tegen de muur stoot. Er is een soort festival aan de gang en de straten zijn versierd met kleurige paraplu's. Bij een soort van schooltje is een uitvoering aan de gang van kinderen, ouders en grootouders als enthousiast publiek. We steken een weg over en dan begint de grote klim naar de Cissa-top en daarna de Cissa-pas. Het weer is vandaag geweldig: niet te heet, eind, en schaduw op de route. Zo mooi, die klim, en boven op de top waai ik zowat uit mijn vestje. Wat een geweld van de wind, geweldig. Op de hellingen lopen groepen paarden los rond (noem je dat ook een kudde?), ze zouden wild zijn maar met een bel om hun nek geloof ik dat niet zo. Daarna komen we bij de pas, 1041 Meyer hoog. Net als de Grote Sint-Bernardpas is het een weg met links en rechts gebouwen, in één ervan een café en veel motoren en wielrenfietsen op een parkeerstrook. En een kerkje. Volgens de route zijn de taartjes in het café heerlijk, dat gaan we proberen natuurlijk. Kijk, zien jullie Bennie ook een keer van voren. Omdat het lunchtijd is en omdat het eerste taartje zo goed smaakte, nemen we er nog één, maar dat moet je nooit doen natuurlijk. Die tweede smaakt nooit zo lekker als de eerste. Dan lopen we verder, nemen een kijkje in het kerkje waar gesigneerde wielrenshirts hangen. Na het kerkje staat een poort, daar lopen we Toscane binnen. Meteen ná de poort staat vrijwel op elke boom een merkteken, zelfs aan beide kanten van het pad en dan ook nog op stenen, hekjes en overal geweon. Echt lachwekkend. Hier raak je de weg dus niet kwijt. Gelukkig wordt het later wat minder, dit is echt veel te veel. Bij het over een hekje klimmen moet ik een te grote stap omlaag zetten. Daarbij tik ik kalkafzettingen aan (exostosen voor de medisch geschoolden) in mijn rechter knie, dat doet even flink zeer en ik maak acrobatische toeren om de pijn te ontlopen. In mijn revalidatietraject voor multi-artroseklachten heb ik geleerd om op zo'n moment vrolijk te zeggen: 'hallo, artrose, ben je daar weer', en niet te veel van streek te raken, maar pijn doet het. Voor de rest loop ik ontzettend fijn vandaag, de route is geweldig, met veel variatie in paden en omgeving, het tempo is precies goed en ik heb het gevoel dat ik nog dágen door kan lopen, helemaal zo in evenwicht met mezelf en de wereld, in sync. Op een gegeven moment zitten we verkeerd: we zijn ons overnachtingsadres voorbij aan het lopen. Terug, dus, maar dat maakt niet uit want ik was toch al in sync. Een best wel grote blauwe slang heeft het niet overleefd en ligt te stinken op de weg. Wel een signaal: er zitten hier dus best wel grote blauwe slangen. Het pad daalt nu sterk en op een bordje staat: voor een pelgrimsstempel hier rechts, 50 meter. Dat doen we en dan zijn we pardoes ook meteen in Montelungo, de overnachtingsplek. Een (afgesloten) kerk met letterlijk een handvol huizen, bijna allemaal met restaurant/slaapplek. Één ervan heeft plaats, dus die wordt het. In de kamer zet ik mijn zonnebril af en is het rechter pootje opeens los. Er moet ergens een héél klein schroefje op de vloer liggen. Op de knieën en met strijklicht, niets te vinden. Dat gaat dan de eerste opticien worden. Als ik wil gaan douchen voel ik iets onder mijn voet: het schroefje. Dat is weer zo'n wondertje. Zo is het pootje snel weer aan de bril gezet.
Nu zit ik met chippies en een wit wijntje onder het druivendak. Kijk, mijn uitzicht. Niet slecht, zeg nou zelf!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma