Vandaag kan ik uitslapen. Dat moet trouwens ook wel want de receptie gaat om negen uur pas open en ik wil mijn borg terug voor ik vertrek. Op naar de bakker. Nou, die maakt de mooiste croissants ter wereld. Tientallen laagjes bladerdeeg vlijmscherp van elkaar gescheiden te tellen. Ik heb een foto toegevoegd: de bakker in Gondrexange, daar moet je wezen.
Vandaag wordt een korte dag, 16 kilometer naar Saint-Quirin. Om half tien trap ik af. Weer veel asfalt in het begin, maar nu mooier: het glooiende is er wel af, dat is mooi want ik was de vergezichten wel weer zat. Meer hellinkjes en meer bochten in de weg. Tijd voor actie! Ik zet ook een hondje op de foto, want die kom ik veel tegen. Op het erf, achter een hek of aan de ketting. Meestal niet te kwaad, maar soms wel en dan schrik je wel. Die komen dan meestal heel stil aangestoven, zijn opeens vlakbij je, zijn heel groot en beginnen bij het hek zo echt gemeen te blaffen. Die zijn er niet voor de gezellig, zeg maar. Het regent eerst zachtjes, later harder. Mijn eerste rust houd ik onder het afdak van een school, met vrolijke kleurtjes. Mijn hemdje hangt te drogen op de vuilnisbak. Het afdak is tevens ophaalpunt voor brood, er hangt een lijstje met de bestellingen: mevrouw Simon krijgt twee baguettes. Dat daar geen geruzie over komt. Na de rust klaart het wat op. Ik kom langs grappige huizen, kijk: pistache-groen, dat wil ik ook in Groesbeek! Daarna mag ik het bos in, altijd weer leuk. Saint-Quirin is om half twee in zicht, één van de mooiste dorpjes in Frankrijk, zeggen ze. Daar is vast een commissie of drie aan te pas gekomen. Mooi, inderdaad, alleen al die dubbele ui-toren, maar er is voor mij geen plaats in de herberg. Er is sowieso in het geheel niks loos in Saint-Quirin. Wat te doen? Doorlopen naar Abreschviller, 6,5 kilometer verderop. Daar zal nog wel plaats zijn. Vooruit dan maar. In het bos mag ik meteen fel stijgen, kijk, dat vind ik nou leuk. Ik ga als een klein speertje. Opeens zie ik zelfs mijn schaduw voor me: een waterig zonnetje doet haar best. Welgemoed klauter ik verder: ik houd ontzettend van bergen, geef mij maar bergen. Dat vinden méér mensen, er lopen hier almaar meer wandelroutes, het wordt een beetje veel allemaal, vind ik. Dan hoor ik...een stoomfluit. Jawel, een stoomfluit. In Abreschviller rijdt een toeristisch treintje, dat zal het wel zijn. Inderdaad, na een uurtje vanaf Saint-Quirin heb ik Abreschviller in het oog. Ik stamp het eerste het beste hotel binnen, Hotel des Cigognes, tegenover de kerk, en blijf op de mat staan (vieze schoenen). De mevrouw achter de balie heeft zo'n geweldig lage stem van het roken en jawel: ze heeft plaats. Hier is tenminste wel wat loos, en niet te zuinig. In het hotel zijn drie Eerste Heilige Communiefeesten aan de gang: drie meisjes in witte jurkjes rennen rond, een paar jongetjes lopen al in hun onderhemd en de familie zit zich in het nette pak vol te gieten en te eten aan lange tafels. Vanavond is de keuken dicht. Dat snap ik wel, dan zit al het personeel hier hologig bij te komen van de communicantjes. Mevrouw vertelt dat er verderop een 'Friture améliorée' zeg maar: een sjieke frituur zit. Ondertussen leidt ze van achter de balie drie Communiefeesten in goede banen: lof!
Ik ga lekker douchen, dit is echt zo'n hotel dat ooit in het midden van het dorp als hotel gebouwd is, ook voor al uw feesten en partijen. En nu zit ik in de lobby met een bakkie hele lekkere koffie dit te tikken. Eén van de communicantjes ploft bij me op de luie bankjes. Ze heeft de haartjes mooi en zelfs make-up op. En haar arm in een vuil gips. Ze is een paar weken terug uitgegleden met haar electrische step, donderdag mag het gips eraf. Later blijkt dat ze de dochter van de eigenaresse is. De zus van de eigenaresse (die werkt natuurlijk ook in het hotel) vertelt me dat Nederland het songfestival gewonnen heeft. Dat had ik al gehoord via de Whatsapp tamtam. De zus vindt: als Nederland niet kan voetballen, dan mogen ze het songfestival wel winnen, dan winnen ze toch nog iets. En zo is dat. Later loop ik nog even het dorpje in, het is echt lekker weer geworden met nog een warm zonnetje. Er is een bakker-chocolatier, morgen vanaf half zes open. Fijn, kan ik iets lekkers halen. Mijn laatste supermarkt was in Pont-a-Mousson en ik heb nog wel brood en worst, maar lekkers is ook welkom. Ondertussen is het zes uur, ik zit op mijn kamer en hoor het knappen van brandend hout. Beneden op het binnenplaatsje gaat de barbecue aan voor de familie. Morgen loop ik Lorraine uit en de Elzas in. Naar de top van de berg Donon, 1008 meter. Echt!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma