Dat van die dronkenmansliederen, dat klopte, met wat schelle kijfstemmen er tussendoor, en een gebralde verjaardag. Desalniettemin heb ik heerlijk geslapen. Mijn roomy blijkt ongeveer van mijn leeftijd, uit Berlijn. Ze is om zeven uur uit de veertjes om te gaan joggen langs de Rijn. Ik sta een kwartiertje later naast mijn bed, spullen pakken, ontbijtje doen. In mijn interrail-app loopt de vertraging voor mijn trein op: deur dichttrekken: 22 minuten, vruchtensapje 26 minuten, na de thee 30 minuten. Als ik het treinstation tegenover de jeugdherberg pak, kan ik over Frankfurt naar Basel. Vertrek over een half uur, dus ik pas mijn plannen aan: die wordt het. Als ik op een bankje op het perron ga zitten rijdt diezelfde trein (van een half uur eerder) net weg. Reizen is wachten op gemiste kansen. Een zwerver praat aan mijn linkerzij tegen het afval in een vuilnisbak, waaruit blijkbaar niks te halen valt. Wachten op gemiste kansen, ook hij.

Ik ga nu echt wel Duitsland in, hoewel mijn oren en mijn tong nog niet hebben kunnen wennen: ik versta mensen slecht, en het lijkt omgekeerd wel of niemand in Keulen mij kon verstaan. Enfin. In het uitzicht met de ronde hoeken zijn alle muren inmiddels gepleisterd, de kerken hebben torens met zo'n ui erop en hier en daar gluurt een vakwerkhuis achter een boom vandaan. Het plastic over de asperges glanst zilver in de zon, terwijl de wind het als parachutezijde tot golven bolt. Dan lijkt de aarde even vloeibaar. Aan een bosrand kijken vijf reeën op als we passeren, grazen dan weer rustig door.

Op Frankfurt Flughafen heb ik een overstap naar Basel. Weer mis ik info, en terwijl ik wacht op perron vijf vertrekt mijn trein achter mijn rug van spoor vier. Ik had wat kleine lettertjes gemist op het bestemmingsbord. Liep ik nog te roepen en zwaaien naar conducteurs die me toch niet meer hoorden, terwijl een perronopzichter ook nog moeite voor me deed. Gaan roepen en zwaaien, dan wordt het pas echt genant. Ik heb mijn reisscherpte nog lang niet bereikt. Gelukkig heeft mijn noodzakelijke dosis reisberusting een plekje in mijn rugzak, en een uur later gaat het wel goed. Daarna heb ik geen vertraging meer.

Als ik in Mannheim eindelijk in de trein naar Basel zit, schijnt de zon op mijn bolletje. Ik zet de wekker en laat me wegsuffen.

Daar is de grens met Zwitserland al, de stationsjuf in Basel heet me bij de overstap in Basel Haarzelisch Wilkommen en haar Zwitserduits laat me lachen. Wat een prachtig land toch, met schitterende meren tussen steile sneeuwgetopte bergen. Supermooi.
Dan wordt het lang, lang donker in de Gottard-tunnel en daarna hangt de bewolking opeens laag en zijn de trottoirs nat. Geen geweldig weer aan deze kant van de Alpen.

Een treinreisonderzoeker stelt me zijn vragen, maar hij kan 'Nederland' niet vinden in zijn tabelletje. Wel monte Negro en Nigeria. Misschien heeft Trump Nederland gekocht, opper ik, maar het zit hem duidelijk dwars. Hij maakt uiteindelijk maar een Belg van me, met mijn toestemming. Belgen zijn zo kwaad nog niet.

Rond half zeven stap ik het perron op van Milano Centrale. Nou, Mook-Molenhoek mag er zijn, maar dit is wel even andere koek! Prachtig en een beetje megalomaan toch ook wel. Als ik het station uit loop zie ik mijn hotel al: Bernina. Recht achter de glazen voordeur zit een tot in zijn snorpunten gestylede heer op leeftijd achter de balie. Als hij met me meeloopt naar de lift draait hij op zijn hakken als hij me de weg wijst. Achter hem hangt op een kleerhanger zijn driekwartlengte mantel. Klasse tot aan zijn schoenzolen. Ik heb een groot zwak voor goed geklede mannen. Het is dat ik mijn Lief al heb, anders werd Hotel Bernina binnen de kortste keren Hotel Bertina!

Geen zin in restaurant, ik neem een douche en haal rozemarijncrostini's bij een supermarkt in de kelder van het station. Dat wordt samen met mijn biologische Keulse kaas van gisteren mijn avondeten. Een 'dolce' toe, zo zoet dat ik er bijna misselijk van word. Het crostinipak heb ik nu onder het raam geduwd, dat anders te wijd open waait. Fijn, een hotelraam dat open kan, en de regen tikt op de metalen holle vensterbank buiten. Dat wordt lekker slapen.

Ciao tutti, morgen reis ik verder naar mijn bestemming La Spezia (in de buurt van Pisa), en daar zie ik mijn vriendinnen. Weet niet of er dan nog veel tijd is om te schrijven, dat gaan jullie wel zien, of juist niet dus. Buona notte.

Geschreven door Dove.e.roma