Zoals voorgenomen zit ik om half zeven aan het ontbijt. Het meisje vraagt me wat ik wil drinken. Ik wil graag thee, en dan daarna een beetje koffie. Oké. Ik begin mijn ontbijt maar er verschijnt geen thee. Ik vraag erom, en het meisje zegt dat alles bij het buffet staat, ook koffie en thee. ?!? Waarom vraagt ze dan wat ik wil drinken? Snap ik niet. Goed, om zeven uur sta ik, nog glimmend van de zonnebrandolie, buiten de deur. Het is nog een beetje fris, fijn. Ik neem de weg terug naar waar ik gisteren bij de fontein zat, daar ga ik de route weer oppakken. Die weg gaat door een wei, gisteren stond daar niks, vandaag een kudde kalveren. Net van de uier af, ze hebben zo'n ring in hun neus met punten zodat ze worden weggetrapt als ze onverhoopt een uier zoeken. Ze staan natuurlijk precies bij mijn poortje. Nou ben ik best een held, maar niet met koeien. Dat zouden, net als paarden vluchtdieren zijn, maar daar merk ik maar weinig van. Ze drommen op me af. Wacht: roepen, dan schrikken ze. Niks hoor, nu komen ze opeens op me af als vliegen op de strooppot. Mijn stokken tegen elkaar slaan helpt ook niks: één grote bult koeien, precies waar ik moet zijn. Ze snuiven enthousiast. Er is niks anders op: ik ga omlopen. Ik laat de koeien de koeien en volg het pad buiten de wei, dat natuurlijk helemaal de verkeerde kant uit loopt. Ik kom uit bij de Lidl in...Héricourt, het dorp waaruit ik vertrokken ben. Ik vind toch weer de goede weg en vanaf acht uur betreed ik weer nieuwe paden. Weer een leuke brievenbus en vandaag gaat mijn weg veel door velden, dat levert altijd veel bloemen op en mooie plaatjes, hier groeit een graan. Volgens mij is dit tarwe, maar ik ben geen granoloog, ik geef het voor elke andere suggestie. Wel weer mooi, zeker in dat tegenlicht. Als ik onder hoogspanningsmasten doorloop hoor ik de electriciteit boven me droog knetteren, alsof duizend langpootmuggen uit je kunststof buitentent willen ontsnappen. Ik weet niet of dat nou zo hoort, het klinkt een beetje onheilspellend, maar ik zie nergens dode dieren liggen, dus ik waag het erop. (Tip uit mijn lijkschouwersverleden: als alles om je heen dood is, moet je je afvragen waarom jij nog leeft.) Met veel respect voor de glazen isolatoren loop ik verder. In het volgende dorpje verbaas ik me over de keurige groentetuintjes. Ze liggen er overal tiptop bij, netjes op een rijtje en fris gewassen. Daar wordt tijd en liefde in gestoken. In het veld worden de struiken gesluierd door rupsen, best een feeëriek gezicht, eigenlijk. De rupsen weven zelfs hun draden om de houten paaltjes langs de weg. Plotseling loop ik door een heel ander landschap: een soort polder, die bij hoogwater een overloop gebied voor de rivier vormt. Er is zelfs een recreatieplas, daar leeft een schoolklas zich uit in kano's, het geroep en gegil is niet van de lucht. Het politiekorps heeft een soort heidag en loopt rondjes om de plas te joggen. Er is zelfs een strand met een heuse palmboom. Als ik dit achter me laat loop ik een tijdje langs een kanaal, veel mensen hier, meest op de fiets. Twee zwanen glijden geruisloos een stukje met me mee. Na vier uur lopen neem ik pauze op een bankje in de schaduw naast het kanaal. Dat had ik me voorgenomen, zo heb ik van zeven tot elf, dus vóór de hitte, al een groot stuk erop zitten. Als ik weer loop kom ik bij een sluis, ik ben verder dan ik dacht, waar net een schip geschut wordt (zo heet dat toch?). Mijn route gaat over een 'pont barrée', maar ik kon er toch nog wel door. Nog tweeëneenhalf uur te gaan. Dacht ik. Maar dan: 'déviation', omleiding. Verdorie. Het begint behoorlijk te waaien ook nog, en dreigende wolken pakken zich samen. Dat wordt rennen tegen de regen. De route-aanduiding van de omleiding is niet heel subtiel, met een roze spuitbus op de bomen, maar ook moeilijk te missen en daar gaat het tenslotte om. Met zo'n omleiding weet je ook niet meer hoe je gaat uitkomen met je tijd, vervelend. Ik kom na een tijdje weer op de route, de omleiding is afgelopen en ik bereik mijn voorlaatste dorpje voor vandaag. Ook hier vers water op het kerkhof, ik moet het toch even proberen, maar heb het niet gedronken want ik heb nog water. Nog een half uur naar het volgende dorp, waar ik moet zijn. Ik kijk naar de lucht en neem de gok. Vanavond slaap ik in een gemeentelijke gîte, daar moet je voor jezelf zorgen. Ik had gelezen dat in het dorp een restaurant is en een winkel. De winkel is per eergisteren definitief gesloten. En het restaurant is alleen in het weekend open. Mijn voedselvoorraad houdt, na gisteren zonder voorzieningen, niet echt over. Hm. Om half drie ben ik bij de gîte, veel vroeger dan ik had gedacht. Ik bel de mevrouw en spreek haar voicemail in, maar veel fiducie heb ik er niet in. Geen nood, het is nog steeds warm en droog en ik installeer me op de houten banken van het terras. Schoenen en sokken drogen alvast in de zon, ik haal mijn e-reader uit de rugzak. Om vijf uur komt een wegwerkers auto aanrijden, een man stapt uit (later maken we kennis, het is Thierry) en hij gaat ook wachten. Ik heb inmiddels een houteren kont en weet niet meer hoe ik zitten moet. Op de houten bank, op de houten tafel, op de houten vloer, op de houten trap...Om half zeven komt de mevrouw, het regent trouwens nog steeds niet. Ik vind dat ze me inmiddels wel wat verschuldigd is en vraag haar om wat brood. Dat gaat ze bij haar thuis halen, ik krijg ook nog een appel en een banaan, zo kom ik vanavond wel door, ik heb nog tomatensoepjes en kaas en worst en koffie en chocolade, en morgen moet ook wel lukken. Morgenavond ben ik in een grote en toeristische plaats, dan ga ik weer goed eten. Het is nu niet anders. Ook geen wifi hier, dus waarschijnlijk lezen jullie dit morgen pas, of komen de foto's later. Ik zie nu net: ik ben Duitsland voorbij, als ik linksaf ga, kom ik in...Zwitserland!!!

Geschreven door Dove.e.roma