Als ik wakker word hoor ik regen, en niet zo'n beetje ook. Ik krijg een app-bericht van een oud-klasgenoot die nu in Zwitserland woont en die heel misschien dit weekend een dagje mee loopt. Hij zegt: vanaf negen uur is het droog bij jou. Ik draai me nog een keer om en doe rustig aan. Het hotel is vandaag gesloten, dus ik ontbijt als een echte Française in een barretje met een kop koffie en een croissantje. En niet alles is authentiek in Frankrijk, kijk maar: in het linkse ding, La Bricotte, daar zat ik. Als ik vertrek kom ik nog langs het hotel en die hele drukke weg, die naar Zwitserland gaat, en daar ga ik vandaag ook heen. Om kwart over acht trekken de wolken uit de bergen omhoog en ga ik op pad. Een meisje met de fiets komt me tegemoet, zij duwt naast haar fiets lopend dapper naar boven. Ja, zo kom je wel aan je conditie. Ik zeg: dat is zwaar, zij zegt: gaat wel. Beneden in het dal kan de beek al dat water nauwelijks aan en ook het onderste deel van de weiden is in een beek veranderd. Water, overal. Dat is natuurlijk wel goed voor de tuintjes, kijk eens hoe keurig. Ik zag die steentjes in de tuin en ik dacht: zó komen ze dus aan al die bergen, ze zaaien ze gewoon in de tuin. En dat hebben ze heel goed geheim weten te houden, tot nu dan. Zeg maar eens dat het niet waar is. Ik denk aan mijn vak, forensische geneeskunde, en hoe je juist de stomste beweringen het minst kunt weerleggen. Grappig. Ik verheug me op de grens: ik ga een douanier om een stempel vragen voor in mijn boekje, ik ga nu immers de EU uit. Je moet wel altijd een beetje uitkijken, want Zwitsers, die zijn niet zo van de grapjes. 'Mijn' grensovergang blijkt een gruispaadje met paaltjes. Niks douaniers. Aan de douane borden zie je wel meteen in welk land je bent: het eerste bord Frankrijk uit, het tweede bord Zwitserland in. Voilà het verschil tussen de landen. Ik ben weer een beetje aangedaan: na weken laat ik Frankrijk nu definitief achter me: ik ben in Zwitserland! Ook hier is het makkelijk mooie plaatjes schieten, alles is keurig en kleurig, maar kijk: er is ook een snelweg, hoor. Ik loop weer schitterend, door een 'gorge', een beekkloof. In de Jura was het de rivier de Doubs, hier is het de Orbe. In mijn boekje staat dat de route bij slecht weer deels gesloten is, ik ben benieuwd, met zo veel water overal. Een Eerbiedwaerdigen Grijschaerd komt me tegemoet, in korte broek en op gymschoenen, die loopt te joggen. Ik vraag hem of het pad veilig is. Hij moet er een beetje om lachen, ja hoor, natuurlijk is het veilig. Gelukkig, het is woest, maar inderdaad ergens onveilig. En de route, die kun je moeilijk missen: kijk eens wat een enorme pijlen. Welkom in Zwitserland. Om me heen blijft het maar tinkelen, druppelen, klateren en ruisen. Kijk, een bosaardbeitje. In Limburg stond nog op een bord 'Aarbeien', zonder 'd', toen moest ik mijn best doen om weg te blijven bij de Amstel-Goldrace, wat is dat lang geleden. Het pad is avontuurlijk met zelfs vier -pas op voor je hoofd - tunneltjes en een paar meer en minder wankele bruggetjes. Ik loop een dorpje door met een schitterende brug, hij lijkt wel Romeins, dat kan best, dit gebied is al eeuwen de poort tussen Noord en Zuid, net als nu voor mij. Een man gooit zijn werphengel uit op straat. Ik zeg dat daar geen vis zit, hij zegt dat je nooit kunt weten waar een forel heen springt. Daarna weer een 'gorge', nu is er een dame die me verzekert dat het veilig is. De hele dag ontmoet ik niemand, maar als ik twijfel aan mijn pad komen mij boodschappers tegemoet. Soms is het moeilijk om in toeval te geloven. Enfin, ik passeer heel veel waterkracht energiecentrales, logisch met al dat water en al dat hoogteverschil, maar ik ben er dus een beetje huiverig voor: al dat water, wat een kracht. Naast koeien kom ik nu ook alpaca's tegen. Rond half drie nader ik Orbe, daar moet ik zijn. Ik heb om drie uur afgesproken met de aardige mevrouw van de chambres d'hôtes. Twee vissers kijken hun verstand eruit, maar bijten willen ze niet. Toch nog plotseling sta ik bij de mevrouw op de stoep, tussen de Kebab en de Boulangerie. Hele mooie kamer, alles spic en span en schattig, net als in het dorpje. Kijk die foto van de toren: daarnaast liggen in het zuiden de Alpen met hun toppen in de wolken. Daar loop ik morgen heen: 30 kilometer vrijwel zuiver zuid naar Lausanne. Zoals beloofd ga ik nu lekker eten: er zit hier een goeie Thai, daar heb ik echt zin in!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma