Om zes uur gaat de wekker en het regent buiten gestaag. Iedereen draait zich nog eens om, een uurtje later staan we allemaal naast ons bed. Ontbijt met echt hele vieze koffie: gisterenavond gezet en de hele nacht in een thermoskan, daar fleurt koffie niet van op. Maar vooruit. Na het ontbijt nemen we afscheid van de Duitse Claudia. Zij gaat vandaag naar de spa en loopt voortaan dus een dag achter ons, Siena (daar zijn we overmorgen) is sowieso haar eindstation. Wat wandelen betreft, dan. De twee Italiaanse neven zijn al weg, Bennie blijft wachten op een vriend van hem die een week gaat meelopen, die zou vanochtend rond een uur of acht met de bus moeten aankomen, na een hele nacht Flixbus. Sylvia en ik wikkelen ons in passende regenkleding en gaan samen op stap. Een korte etappe, 14 kilometer, weinig stijgen en dalen, naar San Gimignano. Daar heeft iedereen waarschijnlijk wel eens van gehoord, met al die gevechtstorens naast elkaar. Makkie. Inderdaad, om tien over half acht weg, rond elf uur in SG. Door mooi doch regenachtig Toscaans landschap. De rubberen binnenbekleding van de regenjas van Sylvia begint los te laten. Als ze hem uitdoet lijkt ze op een schildpad met een huidziekte. Ook trekt Sylvia normaal gesproken auto-ongelukken aan, maar het lijkt erop dat dat vandaag niet het geval is. We nemen een ijsje op het plein, herhaaldelijk winnaar van het wereldkampioenschap ijsmaken. Inderdaad heel erg lekker. Dan nog een koffie op een terrasje, het is nog vroeg. Ik plunder de voorraad ibuprofen van de plaatselijke apotheek, we lopen langs de supermarkt en dan door naar de camping. Bij de camping zijn stacaravans, keurig ingericht voor pelgrims: drie bedden, met schoon beddengoed, voor ieder een kastje, een stopcontact, er is een hele goede douche en zelfs airco. Die airco hebben we niet nodig: het is eerder koud en vochtig dan warm. Als we een uurtje binnen zijn komen de Italiaanse neven aan, zij begrijpen niet dat wij er al zijn. Zij zitten aan de andere kant van ons huisje: als zij lopen schommelen wij een beetje, dat zal andersom ook wel zo zijn. Weer een uur later arriveert Bennie met zijn makker. Zij gaan wonen in het huisje naast ons. Zij hebben het stel uit de Oekraïne nog gezien, die waren een trein naar Siena aan het regelen en dan verder naar Wenen, dus die gaan we ook niet meer zien. Grappig, je wordt zo echt een beetje een gemeenschapje met zorg om elkaar, gezamenlijke maaltijden en een glas wijn. Nu is iedereen dus weer op de bestemming, we zijn weer gerust. Ik ga douchen, ik verwacht er niet veel van in zo'n stacaravan, maar de douche is ruim en hartstikke warm, heerlijk. Bennie en zijn maat komen op bezoek, we stellen ons voor voorstellen en spreken af waar wij zullen gaan eten. Nou, hier op de camping is een klein restaurantje, dat zal het worden, vanavond om half acht.

Geschreven door Dove.e.roma