Wat een unieke dag weer, om het zo maar eens te noemen. Gisterenavond al afscheid genomen van onze Amerikaanse appartementgenoot Bonnie, zij wil iets langer uitslapen dan zeven uur. Maar ik niet, ik sta meteen langs mijn bed als de wekker gaat: veters in de schoenen, rugzak gepakt! Nog even een croissantje en Sigrid en ik stappen in de auto. Ik stap uit bij de kathedraal, dat is een mooi startpunt om mijn tocht voort te zetten. Om acht uur 's ochtends komt de eerste bedelaar met elkeboogkruk daar ook net aan. Bonjour! Afscheid van Sigrid, zij knort weer naar Nederland, waar het nu moederdag is (niet vergeten te bellen, straks). En ik ga weer wandelen. Kijk, daar loop ik weg, met mijn rugzakje, links van de kathedraal, nieuwe avonturen tegemoet. Langs de plek waar we op de boot stapten voor het boottochtje, ik had al gezien dat daar wit-rode strepen te vinden waren. De zon is er al, maar een poolwind waait me bijna uit mijn vestje. Later op de dag wordt het beter. Ik kom heel veel joggers tegen, mountainbikers en wielrenners, vissers, en een roeier. Wat een sportiviteit zo, op de vroege zondagochtend in Metz! Wel gezellig, ik ben niet alleen. Ik loop langs de Moselle en kijk soms nog even achterom naar Metz, tot de kathedraal uit het zicht verdwijnt. Een man laat zijn hond uit, ziet mij lopen met mijn stokken en vraagt of ik aan het oefenen ben om te gaan skiën. Na een tijdje klim ik uit de laagte naar een leuk kerkje omhoog, waar net iedereen in zijn nette goed aan het verzamelen is voor de mis. Ik loop zelfs de pastoor nog tegen het lijf. En daar loop ik weer tussen de wijngaarden. Elk dorpje heeft hier een oude overdekte openbare wasplaats en dorpjes waar de mensen extra vies waren hebben er zelfs twee. Een pinegel dingt mee in de leuke-brievenbussencompetitie. Ik loop langs het huis waar Schuman gewoond heeft. Ik dacht de componist, maar deze Schuman blijkt één van de grondleggers van de EU te zijn geweest (dat heette toen natuurlijk nog helemaal niet zo). Het wordt gelukkig warmer en ik loop weer van die typische GR5 paden, dat je denkt: dat kan niet kloppen, dat is bij iemand achterom. Maar dat is dan toch goed. En met 'mooiloperij', dat is dan weer niet goed. Ik loop vandaag tot Ancy-sur-Moselle, om dan met de trein naar Pont-a-Mousson te gaan. Krijg een bericht van Sigrid dat ze alweer veilig thuis is en opeens gaat de telefoon. Een Frans nummer. Het hotel, hoe laat ik ongeveer kom. Ik schat zo rond half drie, dan ben ik er wel. Tussendoor ons mam gebeld vanwege moederdag. Alles was wel in orde daar, zo te horen.
Station Ancy: geen trein. Ja, om half zes vanavond weer, maar het is nu half twee! De bus dan maar. Die rijdt überhaupt niet op zondag. Daar zit ik dan. Huilen nader dan lachen. Ik wist dat het hier ingewikkelder zou worden met het vinden van een slaapplek, maar als je er dan ook echt voor staat valt het toch tegen. Ik loop niet extreem blij door naar het volgende dorp, met het volgende treinstation. De weg langs het spoor, geen idyllische achterommetjes meer voor mij. In Noveant-sur-Moselle gaat een trein om vijf voor drie, dat is mooi. Komt het toch nog allemaal best wel goed. Dat kun je wel zien aan de station-selfie. Pont-a-Mousson is een behoorlijk plaatsje, en mijn hotel ligt op een A-locatie aan de binnenkomende weg. Het heeft van buiten onmiskenbaar grandeur, dat is weer eens wat anders. Ik bel de eigenaar dat ik er ben en installeer me op een terrasje tegenover, hij komt met de sleutel. Een mannetje loopt druk heen en weer, hij blijkt naar mij op zoek. De mevrouw van het terrasje weet dat hij Pascal heet, dus we roepen samen en hij hoort ons. Hij is van het tentje naast het hotel en beheert blijkbaar voor de buren de sleutels. Hij brengt me, druk babbelend, naar mijn kamer. Die is groot, met uitslaande luiken met van die horizontale houtjes die je meer of minder open kunt zetten. Als ik de luiken open doe, rijdt het verkeer me tegemoet, het plaatsje in. Het toilet is volgens mij zo'n Sanibrailleur poepmolen, als ik doorspoel klinkt het alsof de Duitsers het land binnenvallen. Er hangt eens iets anders aan de muur dan van die neutrale hotel-kitsch, hoewel ik de mevrouw dan wel weer een beetje eng vind. Morgen ga ik een stukje terug met de trein om van daaruit weer naar dit hotel te lopen: de route loopt over de stoep vóór het hotel.
Als ik een wijntje pak op een terras, zie ik de Nederlandse mevrouw van de hond weer, nu met twee andere wandelmaatjes. Ze blijkt Annemiek te heten en begint morgen aan haar laatste wandelweek voorlopig. Leuk, we praten wat bij en zullen ons vast weer zien, of niet. Zo is dat. Mooi.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma