Vanochtend stond een top-ontbijtje op me te wachten. In het klooster wonen zes nationaliteiten. De zuster die omziet naar mijn welzijn blijkt uit Oostenrijk te komen. Ik vraag of ze ook in de missie is geweest. Ze lacht: nu wel, in Nederland. En ze was in Duitsland, in Canada, in Australië, Frankrijk en Zuid-Afrika. En nu dus in Aarle-Rixtel. Het kan verkeren. Ik begin mijn dag te lopen, een kilometer of dertig naar Eindhoven. Koud!! Ik had al een wollen hemdje onder mijn shirt gedaan, maar bij de eerste stop haalde ik meteen ook mijn sjaal erbij. Hele koude wind. Met de sjaal was in elk geval mijn nekkie wat warmer. Het is toch ook mooi lopen hoor, hier in het Brabantse. Over dreven, met eiken aan beide kanten, door de akkers, tussen de koeien door en door de bossen. En door Aarle-Rixtel, met een ophaalbrug en een bord met 'struikelgevaar'. Wat een charmante plaatsjes toch, daar ben ik echt verrast over. Ik laat Aarle-Rixtel achter me, de velden weer in. Hé, een paaltje met een oranje plastic bovenkantje: daar loopt weer kerosine onder de grond! De koekoek kondigt regen aan, maar vandaag geloof ik er niet in. Ik loop opeens tussen de spinazie. Mooie, malse spinazie, ik proef hem even: yep! Ik wil gaan rusten, ben al een paar uur aan de wandel, maar het is veel te koud om zinder beschutting ergens te gaan zitten. Een oude schuur lonkt tussen de spinazie, die later aardappels zijn geworden. Gelukkig. Ik stap de schuur in, de wind uit. Die is het er niet mee eens en zoekt naar mij, huilend om de schuur. Maar ik blijf lekker binnen, twee bielzen die op elkaar liggen zijn mijn bankje. De grond is droog en door kippen omgegraaid. Er staat een lang niet gebruikte ploeg, en een hooi-ophaalwagentje. Ik kauw mijn boterhammetje dat ik in het klooster smeerde, ik kreeg er zelfs een papieren builtje bij om het mee te nemen. Ik smeerde het met vleesje in plaats van mijn eeuwige kaas, lekker, even wat anders. Als het op is, blijf ik nog even zitten, met uitzicht op Stiphout. Daar wonen vrienden van mijn ouders, ik bel ze, om misschien even langs te gaan, maar ze zijn er niet. Om een uur of één loop ik langs het Wilhelminakanaal, waar ook binnenvaartschippers op varen. De geur van warme verse boter waait me tegemoet, met een vleugje vanille. Ik zoek rond, jawel: de jasmijn staat in bloei. Nu met dit koude weer is de geur prachtig subtiel. Ik vind in een gehuchtje een plek op een boomstam om mijn bammetjes te eten. Koud, nog steeds. Weet je wat? Ik trek gewoon mijn korte broek uit, lange broek aan, trui aan, sjaal om. Mij krijg je niet meer gek! Nou moet ik best nog een behoorlijk eind lopen. Dus vooruit met het geitje. Hier staan veel populieren, die zijn magisch. Met hun bladeren blijven ze verhalen aan elkaar doorfluisteren, nooit zijn ze even stil. Ze kaatsen de zon als een waterval naar beneden: tot een zilveren, nevelig licht dat van alle zijden lijkt te komen. Daar weven feeën het spinrag tot vleugels voor waterjoffers. Let er maar eens op als je langs een populierenbosje komt. Aan de rand van Nuenen loop ik langs de oude kerktoren over een heel mooi bruggetje verder langs de Dommel. Daar blijf ik tot ik de randen van Eindhoven bereik. Er is een feestje aan de gang, ergens, of een voetbaltoernooi of zo, met geluid dat tegemoet schalt over mijn pad. Ik loop nog een stukkie door omdat het zo goed gaat, maar mijn lichtje is inmiddels wel wat lager gaan branden. Daarom ga ik op een bepaald moment toch gewoon rechtsaf de wijk in, steeds op zoek naar de meer doorgaande straat als waar ik loop, en naar bushaltes. Dan zie ik een bushalte, en de bus rijdt met voor mijn snuitje weg. Volgens de dienstregeling komt de volgende bus over een half uur, dat geloof ik op dat moment nog. Ik loop alvast een stukje stroom mee, verderop is een halte die 'wcvaartbroek' heet. Dat lijkt mij een 'winkelcentrum', dat hoop ik tenminste, daar ga ik dan alvast heen. Dan neem ik de bus naar Eindhoven centraal, en dan naar mijn broer, daar logeer ik vanavond. Dat lukt, ik zit bij de bushalte van het winkelcentrumpje. Naast mij een stelletje, de man met een rode Sikh-tulband, met een baby in een wandelwagen. Zij wachten ook op de bus dus ik heb nog steeds goede hoop dat de bus komt. Maar dan: een jongen komt langslopen, hij ziet ons wachten op de bus en vertelt dat de buschauffeurs staken. Ik kijk op mijn mobiel. Inderdaad, de FNV vertelt dat de buschauffeurs in Brabant staken. En ook de ov-app meldt dat de rit gestaakt is. Wat nu? Tja, meestal red ik me wel, maar nu moet ik de handdoek in de ring gooien. Ik bel mijn schoonzus, ze komt me met de auto halen. Fijn. Zo heb ik een mooie slaapplek, die had ik al gezien. Want mijn broer stuurde al een fotootje met mijn bed met daar overheen de tekst: 'Pelgrim welkom'. We eten gezellig onder de luifel, nu zit ik in de woonkamer te tikken. Ik kort mijn programma in, ik zou nog twee dagen lopen, maar ik doe er nog één. Morgen loop ik naar ons pap en ons mam in Bladel en daarna ga ik met het OV (hopelijk rijdt het.. ) terug naar huis, naar mijn lief. Ook heel fijn.

Geschreven door Dove.e.roma