Vandaag uit jeugdherberg Vianden op stap (eerste foto). Eerste dag in hemdje, om mijn huid te laten wennen aan mooi weer. En omdat al mijn kleren nu zo lekker ruiken: als ik ze draag, komt dat de boel niet ten goede. Ik heb de waard beloofd dat ik de hele week nog aan hem zal denken, met zulke frisse kleren. Wild zal ik vandaag niet zien, ze ruiken van een kilometer afstand al een wandelend pak wasmiddel aankomen. De weg wordt een pad, de gouden regen bloeit en dat is vroeg want meestal is het de vraag of hij al bloeit als ons pap jarig is, over twee weken. En daarna wordt het te mooi om waar te zijn: ken je dat, dat je hart te klein lijkt voor al dat moois om je heen? Zo dus. Het fluitenkruid bloeit, ik heb een zwak voor fluitenkruid, hoe fijn en mooi. Ik loop hoog door velden en bossen. Kijk, een jogger loopt me voorbij, daar gaat weer een vos, dichterbij dit keer, zijn pels glanzend in de zon in de kleur van kersenhout. Prachtig. Net als de paardenbloemenpluizenbollen.
En een eenzame jonge rode beuk, met een klein standbeeldje van de kruisiging. Wat mooi. Ik dans bijna. Het is 1 mei en ik loop in Luxemburg op de Marxbierg, dat geloof je toch niet. Het weer is zo mooi dat de boeren aan het hooien zijn, misschien de eerste snede van het seizoen?
Dan weer het bos in en mijn eerste pauze bij een hutje in de schaduw.
Daarna heb ik een afsnij bedacht en dat gaat natuurlijk gloeiend fout. Hoe mooi ik ook liep, nu ben ik verdwaald, maar ik ga wel de goede kant op (naar het zuiden), dus heel fout kan het niet zijn.
Een stel met hond wijst me de goede richting. De man zegt dat ik ook langs de autoweg kan lopen, maar dat mag ik niet van zijn vrouw, daar gebeuren veel te veel ongelukken.
Ik loop langs jonge koeien, bijna kalveren nog (ons mam zou ze denk ik 'pinken' noemen, maar zij komt dan ook van de boerderie). Ze zijn nieuwsgierig, en voor ik het weet sta ik hele gesprekken met zes pinken te voeren. Ze zijn toch je maatjes, al is het maar voor het moment.
Terug in de bewoonde wereld zoek ik mijn route, maar die ga ik vandaag niet meer vinden. Vandaag is hier de dag van de kransen van beukentakken, ik heb er kinderen mee zien lopen (op hun hoofd) en ook aan de gevels van huizen zijn ze te vinden (zie groene huis). Ik zal nog vijf kilometer over een weg met auto's en motoren moeten lopen voor ik in Beaufort ben. Om moed te verzamelen neem ik een kop thee op een terras, daar zit een hele club mannen met meer dan één pilsje op en een man met een krans van jonge beukentakken om zijn hoofd. Hij heeft hem zelf gemaakt, en hij meldt me ongevraagd dat hij ook nog heel goed is in kinderen maken. Nee, bedankt. Maar ik mag wel een foto maken. Die mannen weten ook niet waarom die krans is, jawel: dat is traditie. Meer zinnigs komt er niet uit.
Ik loop nog een klein uur naar Beaufort, alle winkels zijn dicht vanwege 1 mei. De jeugdherberg is gloednieuw en een beetje sfeerloos (vergelijk eerste en laatste foto), maar van alle gemakken voorzien. De zon schijnt warm en ik ga op het terras zitten met mijn schoenen in de zon om te drogen. Ik zit deze blog te schrijven, komt opeens een jaargenoot en collega (forensisch antropoloog) om de hoek met vrouw en kinderen. Dat geloof je toch ook niet! Hoe groot is die kans nou? We praten verder op het terras, ik krijg twee wijntjes en zit in de warme zon aangenaam aangeschoten te worden.
Wat een mooie dag, en wat loop ik makkelijk. Aïspist is Luxemburgs voor ijspiste (schaatsbaan). Zie je, zo moeilijk is het niet.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma