Zo dicht bij huis ben ik behoorlijk slecht voorbereid: ik ben tandpasta vergeten, en kan mijn Pieterpadboekje nergens meer vinden. Zo kom ik er natuurlijk niet. En al helemaal niet met een fris bekkie. Eerst maar een ontbijtje, en dan wat winkels langs.
Kruidvat voor de tanden, de bakker heeft mijn boekje niet, de supermarkt had het voor me bewaard. Geheel compleet stap ik om kwart voor tien met een zonnetje aan de hemel de deur uit. Mijn jas zit in de rugzak, ik stroop mijn mouwen op.

Bij een straatbiebje neem ik een boek mee. Bert Bakker gaf het uit, dat zijn meestal leuke boeken: 'Wie niet weg is, is gezien' van Dennis Potter. Hop, de rugzak in.
Vandaag loop ik op en over de grens met Duitsland: 'Laat vriendschap heelen wat grenzen deelen', staat op de wegwijzer op de grens. Vooruit dan.

Een helicopter ratelt troepen ganzen uit hun ontbijt. Verontwaardigd gakkend en wiekend slaan zij hun vleugels naar het noorden, lange slierten in het gelid, gehoorzaam aan wie weet wat.
Een ooievaarspaar kleppert me na als ik de polder in loop. Ik adem de zon en de aarde, het gras en de gitzwarte merel in de meidoorn ademen met me mee. Donker glanzend warmen ruggen omgeploegd land, zich strekkend voor zaai of poot, een zomer lang oogst uit regen en licht.

Zyfflich, Leuth, en daar tijd voor pauze. Een bankje op het kerkhof geeft me zon en de taxushaag houdt me uit de wind. Broodje, peertje.
Een mevrouw, valhelm op de krullen, parkeert haar elektrische fiets tegen de kerkmuur. Ze loopt met een plastic tas naar een graf, ik zie het op de rug dus weet niet van wie. Ze staat even, in gedachten, kijkt dan weer op. Ik vraag haar of het er netjes bij ligt. Tja, peinst ze, iemand anders heeft de Kerstman weggehaald. Het is ook al bijna Pasen. Ze wenst me een mooie dag, en vertrekt weer met haar lege plastic zak. Als ik weer opbreek zie ik drie grafstenen: Vader van mevrouw: Gert, uit begin 1900, Geert die maar 48 jaar oud werd, ik gok dat hij de zoon van de mevrouw is, en Gerben, ik denk de kleinzoon van mevrouw, die maar een jaartje leefde. Een boel verdriet op een heel klein stukje aarde. Een mevrouw die erbij stil staat. Ik op het bankje. En het raadsel van de verdwenen Kerstman.

Na Leuth trekt de wind opeens aan en komt over de polder aangerold, slaat me koud in mijn vestje. Snel de rugzak af en jas aan!
Veel op de weg, vandaag, maar straks mag ik eraf. Mijn gezelschap bestaat uit populieren die hoog boven me uit torenen. Als ik eindelijk van de weg af mag loop ik door centimeters diepe klei langs een grote sloot. Mijn schoenen zuigen soms zelfs vast, op mijn linkerhiel voel ik een blaar openscheuren die gisteren al een beetje dreigde, op de plek waar ik mijn oude schoenen tot aan het buitenleer had opengeschuurd. Maar mijn rechtervoet gaat tof, dat is al de helft. Ook aan de modder komt gelukkig een eind, al heb ik daarna nog tijden moeite om het onder mijn schoenen uit te krijgen.

Over een mooi hard zandpad loop ik tenslotte naar Millingen aan de Rijn. Op een schuurmuur staat 'Nur wo mann zu Fuss war, war mann wirklich', Goethe. Daar moet ik toch over nadenken. Ook de voetganger is, ook ik ben onderweg, passant en voorbij-gaander, die niet ergens echt 'is'. Dat onvervulde draagt vluchtigheid in zich, schoonheid ook.

Rond half twee ben ik in Millingen, tien minuten later zit ik in de bus terug naar Beek. Op mijn kamer inspecteer ik de schade aan mijn linker hiel: dat wordt wondzorg.

Nu zit ik lekker met een wijntje dit te schrijven. Dadelijk ga ik eens douchen en beginnen aan mijn straatbiebboekje.
Morgen loop ik naar Zeddam. Maar dat is mij met 24 kilometer vanuit Beek te ver, dus ik parkeer de auto in Spijk, loop dan het Naoberpad naar Zeddam, daar slapen en overmorgen loop ik terug naar mijn auto en dan naar huis. Goed plan.

Als toegift een gedicht dat ik eerder schreef:

Links
is een hek

Het gaas verdween:
hij steekt er zó
zijn hand doorheen

Zinloos,
een hek
als het
alleen
staat
en
niets anders
raakt

Hij hing er twee ballonnen aan

Geschreven door Dove.e.roma