Een beetje een saaie dag, vandaag. Zonder koffie op stap, hij was er wel hoor, maar gewoon vergeten, en de beentjes doen geen pijn maar er is algemeen sprake van 'low battery'. De hele route ligt op de grens met Duitsland en dan ga je je afvragen of het onbeleefd is om extra achter een Duitse boom te plassen.
Enfin, normaal neem ik mijn eerste pauze na 2 uur lopen, daarna na 1,5 uur en daarna na 1 uur, dan wordt het steeds korter en schiet het toch op. Ik verheug me op een café, misschien niet open maar een bankje moet lukken zou je zeggen. Helaas. Het café staat in Duitsland en daar doen ze natuurlijk niet aan 'spielerei'. Alles met de Kärcher schoongeveegd en achter hekken verborgen, geen zitje te bekennen. Het is die foto van die bunker met die witte gordijntjes. Gelukkig verderop in het bos wel een bankje, na twee uur en een kwartier lopen ben ik daar wel aan toe.
Zoals je ziet gaat het steeds beter met de selfies, nu zelfs met de duim erbij.
Drie kwartier verder is een café op de grens, met alle gezelligheid die je je bij een café voorstelt. Meteen koffie besteld en dat gebak, dat is overmacht volgens Ivo. Hehe, het lijkt met koffie in het mikske inderdaad beter te gaan.
Omdat de weg zo saai is 'loop ruim twee kilometer langs deze kaarsrechte weg' besluit ik de tijd te korten met mijn luistercursus Italiaans. Je ziet het op de foto: oortje in en ik loop te herhalen : 'welnee, dat is geen lange file' 'no es una coda longa'. Voor wie het wil weten: Marcel en Inge zijn met hun vriend Luco op weg naar Milaan. Bij het tolstation zegt een man dat er rook uit de caravan komt, als ze gaan kijken zien ze niks, maar later blijkt wel de tas gestolen. Ze zijn nu in het politiebureau om aangifte te doen. Zo ver ben ik. Uit het leven gegrepen, lijkt me.
Begint het ook nog te regenen ook nog, zie de spatten op broek en schoenen. Nog wat leuke plaatjes voor jullie erbij, nu in het kader van 'flora in Nederland'.
Omdat vandaag niet zo'n spannende dag is, is het misschien leuk om wat verworven vaardigheden te behandelen die onmisbaar zijn voor de reiziger. Zo ben ik bedreven geraakt in plassen zonder al te diep te hurken - als ik echt staand kan plassen laat ik het jullie nog even weten - , wat reuze handig is in geval van arthrotische knieën, en kan ik inmiddels zonder probleem mijn neus snuiten zonder zakdoek. Voor mannen gewoon, voor mij toch even oefenen.
Nu zit ik weer bij Vrienden op de fiets, na een warm welkom met koffie en koek.
Met dat plaatsen op de kaart gaat het nog niet vlekkeloos. Je ziet Roermond, maar ik zit er net boven, in Swalmen. Ik heb nog even de tijd om te leren!
's Avonds schuif ik aan bij mijn ontvangers, terwijl zij aan het dobbelen zijn. Gezellig, ik eet mijn maaltje en beetje kletsen samen. Huiselijkheid is veel waard.
Allemaal weer ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma