Vanochtend is het uitzicht geweldig. Mijn kamermaatje, ik schat haar 20, in het andere stapelbed, informeert naar mijn plannen en noemt mij 'hardcore', een term die ik zelf niet bedacht zou hebben. Bij het ontbijt zelfgekarnde boter, die drukken ze dan in ook zelfgesneden houten bakjes met motiefjes, die zie je dan op de boter.
De bergen roepen, snel op pad!

De wind nog koud, dus goed ingepakt. Ook hier is de vraag wat ze met de wolf aanmoeten, zeker met al dat vee op de almen. Ik app wat heen en weer met mijn lief en met mensen die via Pindat weten dat ik weer op weg ben, maar dan besluit ik dat ik maar eens om me heen ga kijken: wat een feest om hier te zijn! In het dorp de geur van houtvuur. Dat ruikt in Oostenrijk heel anders, waarom weet ik niet. De beekjes, nu eens links, dan weer rechts, heten me ruisend, fluisterend, klaterend welkom. Op het doorgezakte dak van een hooihuisje heeft een plantje koppig postgevat. Mijn rugzak is niet zwaar, ik kom bordjes tegen van de Via, de wind buigt alle bloemen naar me toe. Dat zijn er veel, heel veel, en ze staan allemaal uitzinnig te bloeien. Wat een rijkdom.

Ik loop over brede paden, waar ook gefietst kan worden. Daar baal ik een beetje van, want heel avontuurlijk kan het dan niet worden. Bij een praatje zegt een mevrouw op de fietsVia dat ik me over modderstromen geen zorgen hoef te maken: tot Trento is alles prima, de overstromingen waren veel zuidelijker. En de wandelroute gaat wel degelijk ook weg van de fietsroute, dus dat avontuur komt eraan. Witzig, zegt ze: mijn boekje heet bikeline, jouw boekje heet hikeline. Dapper hoor, zo op de fiets over bergweggetjes, met de tent achterop. Ze was zeker 10 jaar ouder dan ik, en alleen. Van hardcore gesproken!

Ik loop de Via omhoog naar de oude Fernpas, zoals de Romeinen die liepen. Drie meter boven mijn pad is met een ijzeren stellage nagebootst waar de Romeinse weg toen lag: drie meter hoger dus, geplaveid en bol gelegd, zodat het water afliep naar de goten ernaast. Indrukwekkend, ook om te zien hoe zo'n weg, als het plaveisel breekt, 'zinkt'.

Het is inmiddels ontzettend warm geworden, sjaal en jas zijn al uit. Als ik ga zitten voor de lunch doe ik ook mijn onderhemd uit. Mijn bovenhemd met roze bloemen houdt zich goed, voldoet prima. Mijn Rome-hemdje lag aan flarden, dus ik moest een nieuw.

Op de lunch-eetfoto kun je zien hoe steil het is, als je let op de twee draden die mijn pet schampen. Zo steil dus. Ik loop ontspannen maar rustig aan, zeker omlaag, want mijn oog-voetcoördinatie moet nog op gang komen, dat heeft een paar dagen nodig. En mijn knieën zijn de 50 gepasseerd, daar helpen een paar dagen niets aan.

Mooi, met een paar heldergroene meertjes en een clubje herkouwende Oostenrijkse dames met een bel om de nek. De markering van de route laat te wensen over, de kaartjes in mijn boekje zijn iets te grof, maar met de tekst in het boekje kan ik mijn weg prima vinden: 'Vom Dorfplatz der Hauptstrasze Richtung Südosten folgen, nach 300 m, an einer Straszengabelung, links in die Badergasse'. En dan vraag ik zo nu en dan ook gewoon de weg, dat levert dan weer leuke gesprekjes op, met die superaardige Tirolers. En de mooiste weg.

Om een uur of half vier ben ik in Nassereith, bij hotel Post. Mijn kamer ruikt naar vers warm hout. Zelfs de vloerbedekking heeft hier een posthoorn-motief. Ik ga douchen, wat boodschappen doen en eet wat kleins, ik spreek mijn lief. Nu zit ik met een rood wijntje in de Stube, lekker warm en rozig na een lange dag in wind en zon. Om me heen gepraat en gelach en getinkel van bestek op borden. Dadelijk lekker slapen, onder zo'n verblindend wit Oostenrijks dekbed. Mafze, tot morgen.
En: Udo, die laatste foto is voor jou!

Geschreven door Dove.e.roma