Vandaag is toch weer een dag...Je gaat er vanzelf naar leven. Het is gisteren niet gelukt te reserveren, ik ben gaan lopen en hoop dat het wel goed zal komen. Ik heb lekker geslapen bij de nonnen, als ik het convent verlaat loop ik omsloten door prachtig gezang de gang uit. Prachtig weer, weer veel asfalt en een zware rugzak met al die kaas. Ik loop naar Saint Maurice, hier overal forten, oude en nieuwe. In de rotswand rechts elke twintig meter een zware deur met een gang erachter. Om in geval van nood gewoon de berg in te lopen en de deur op slot te doen? Het lijkt erop. De abdijkerk heeft denk ik een beiaardier, een feestelijke melodie klatert over de daken als ik door het dorp loop. Ook de deur van de kerk is prachtig. Ik loop even binnen maar er is een mis aan de gang, het is tenslotte zondag, dus ik loop er weer uit. Even verder staat bij een fonteintje: drink, reiziger, van dit water uit de abdijbron, bron van leven. Ja, dat laat ik niet lopen natuurlijk. Het smaakt lekker, bergwater. Ik passeer een giraffe. Nog een keer: ik passeer een giraffe, de liguster bloeit, verderop een leuke brievenbus en ik wil even aandacht voor de kunst van het schilderen van zebra strepen: kijk eens, wat een mooi patroontje, dat is hier bij elke zebra zo. Het lijkt erop dat je examen moet doen in boogjes smeren vóór je hier in de wegenbouw mag werken. Een anti-tankversperring aan beide zijden van de weg met uitleg hoe vanuit de berg de tanks onder vuur kunnen worden genomen. Dat van de berg in lopen in geval van nood lijkt steeds meer te gaan kloppen. Op het dorpsplein maakt de harmonie zich op voor een optreden. Ik loop niet ontspannen, mijn linker schouder heeft te lijden. Bij mijn eerste pauze onder een afdakje aan de achterkant van wat fabrieken hebben mannen (het zijn vast mannen geweest) de plankjes onder het dak gezellig ingericht. Nu hoor ik ook de harmonie spelen, vooral het koper klinkt ver door. Ik eet een appel en een groot stuk kaas, en veel drinken, dat verlicht de rugzak ook. Toch krijg ik, weer op pad, mijn linker schouder maar niet ontspannen. Aandacht verleggen: ik ga zingen. Ik weet niet of dit voor jullie ook geldt, maar ik begin dan zachtjes en ga steeds harder zingen totdat ik zie dat wielrenners omkijken. Oh ja, iets zachter kan ook. Die foto van die auto, dat is omdat ik zo'n auto heel mooi vind: met een rechte hoek naar de achterklep en véél chroom. Oude Volvo's 740 zien er ook zo uit, geweldig vind ik dat. Ik passeer een hoge waterval en blijf even staan in de frisse nevel die van het water komt, een klein cadeautje op een warme dag. En een mooi bospad, ook meegenomen. Onderweg wat varianten van wegwijzers: bij de eerste hebben ze het VF-mannetje stiekem op het algemene bordje geplakt, bij de tweede heeft iemand er een feestje van gemaakt, grappig. Twee uur, daar is Martigny al, best een plaatsje met een mooie overdekte houten brug, een kasteel (ook hier weer) en een druk pleintje, ook op zondag. Motorrijders leggen hier aan ná de Sint- Bernhardpas, kinderen spelen in de fonteintjes die uit de grond schieten. Ik pak koffie en hoop dat ik een slaapplek ga vinden. Hier komen de bloemen des velds om de hoek: dat is een verhaal, volgens mij uit het Nieuwe Testament, dat je erop mag vertrouwen dat het goed komt en dat je je niet te veel zorgen moet maken. De vogels in hun vlucht, de bloemen in het veld: zij piekeren niet en leven ook. Daar is weer een kinderkoor-liedje: 'Kijk eens naar de bloemen, de leliën zo schoon; zij werken niet, zij maaien niet, wie draagt zo'n mooie kroon? Geen koning en geen keizer, zo zorgeloos, zo wijzer. Zij staan te pronken op het land en leven uit Gods hand'. Op het gevaar af dat jullie denken dat ik een reli-terrorist geworden ben. Mijn telefoon belt niet, dus ik kon niks reserveren. Mijn boekje heeft een paar parochie-adressen om te slapen, maar ik verwacht er niet zoveel van. Één is aan de Rue de l'Hotel de Ville nummer vijf. Het terras is bij het Hotel de Ville, de straat daar vandaan is inderdaad die Rue. Nummer 1 is het Hotel de Ville, nummer 3 is de kerk en nummer 5 is een huis. Met pelgrimsplaten aan het hek van de tuin, dat wel. Ik voel aan de klink van de voordeur, die gaat open. Sta ik opeens in een heel stille hal van een heel stil huis. Links een bord met namen en bellen ernaast. Bij de bovenste bel staat 'service'. Ik druk erop en dichtbij schelt een bel door het hele huis. Een vijftiger in klooster kleding kom kwiek de trap af gerend. Waren de nonnen gisteren nog bedeesd en bedaard, deze man is het toonbeeld van efficiëntie. In vijf minuten weet ik dat er plaats is, hij schrijft me in, ik betaal, pelgrimsstempel, hij laat me de slaapplek zien en nu komt het: die is onder het huis in de spelonken van de kelder: een eetzaal, vijf bedden en één extra, een douche en een wc. Kussensloop, handdoek. Voor tien euro eten om half zeven, ontbijt om half acht. Wifi werkt binnen niet, maar buiten voor het raam heel goed. En weg. Moet je zien waar ik beland ben! Voorlopig ben ik de enige, ik ga lekker douchen, loop een rondje en zie een heel mooi beeldje van Maria-Boodschap, daaraan is de kerk gewijd en zit nu op het pleintje met de zon in mijn nek. Geweldig, toch? Wordt pelgrim! Om half zeven eten. Ik begrijp dat dit een soort van sport-klooster is. Drie jonge mannen in donkere broek met creme wit wijd shirt met een houten kruisje om de hals. Zij gaan met groepen de bergen in of zo. Twee oude grijsaards, één gast van een andere orde (lange bruine pij. Maar zo'n pij is natuurlijk helemaal niet handig bij het bergbeklimmen), een medewerkster en ik. Één van de jongelui is net geslaagd voor zijn eindexamen verpleegkunde en is nu volleerd verpleegkundige. Ze grappen wat heen en weer, aan een ronde tafel met zo'n ronddraaiend plateau in het midden, net als bij de Chinees. Soep, brood, rijk gevulde omelet, rösti, tonijnsalade, aardappelsalade, groene sla, charcuterie, pruimen compote toe. Water, wijn, appelsap. Lekker hoor, en grappig, in zo'n gezelschap te verkeren. Voor en na het eten een kort gebed. Ze zijn vast iets katholieke, anders hadden ze veel langer gebeden. Ik loop nog even het plein op voor koffie.
Had vanmiddag een lange chatsessie met een Vodafoonmevrouw, waarschijnlijk zit de belfout in mijn toestel. Niet fijn. Om mogelijk te herstellen heb ik teruggezet naar fabrieksinstellingen, nu staat roaming uit en die kan ik ook niet meer terug aanzetten. Vandenregenindendruppe. Weet iemand raad?
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma