Ik heb de wekker om half zeven gezet, maar ik lig zo lekker, ik draai me nog even om. Om zeven uur is het dan definitief. Inpakken, croissantje met koffie, op pad. Uit bussen stromen schoolkinderen, die zijn met heel andere dingen bezig. Daar loop ik dan opeens tussen. Vandaag naar Bourg Saint Pierre, dik vier uur stijgen. Het dal is hier breder en ik blijf ver van de autoroute, dat is fijn. En wat een bloemen! Ik blijf ze maar fotograferen, dat schiet niet op. Niemand zit te wachten op vijftig foto's van bloemetjes. Maar mooi zijn ze. Ik kom weer langs zo'n dikke stortbuis voor water om energie op te wekken. Op de vierde foto zie je, onder het jonge groene boompje hoe de autoroute zich omhoog slingert. Met motorrijders, auto's, bussen, vrachtwagens en fietsers. Gelukkig is mijn pad prima en kan ik van die weg wegblijven. Vooruit, een paar bloemenfoto's dan. Ik stijg het dal uit en andere panorama's openen zich weer vóór mij. Lekker weer, lekker stijgen: ik vind het mooi. Kijk die geraniums met die dronken lammetjes, leuk toch? Hoe verzin je het. Behalve de dag van de bloemen is vandaag toch ook weer de dag van het water, al die sneeuw is aan het smelten en dondert door de beek omlaag. Wat een water, wat een kracht. En het blijft maar komen. Ongelooflijk. Na twee uur lopen neem ik pauze voor een appeltje, met mooi uitzicht op het dal beneden. Een vader is met zijn zoontje op pad. De kleine kan net een beetje lopen en helpt waar hij kan, maar zit toch ook vaak -plop- weer op zijn billen. Hij zwaait naar me, ik zwaai terug natuurlijk. Dikke pret. Bij een boerderij staat een hooiwagentje, en iets raars op de volgende foto: rechts van die grijze gebogen pijp, ongeveer midden op de foto, staat een zwarte kolom. Dat is een kolom mest. Raar hè, wat doet die daar nou, hoe ontstaat zoiets? Heel vreemd. In het dorp zie ik een wapen gemetseld als gevelsteen, anno 1769, met de afbeelding van een olifant met vijf poten waarop twee kruisbogen gericht zijn. Op die olifant. Ik vraag me toch af hoe ze hier bij een olifant gekomen zijn, zo in Zwitserland, maar dan denk ik: Hannibal! Blijkbaar waren ze hier niet zo blij met Hannibal, dat ze zijn olifanten met kruisbogen te lijf gingen. Zoiets moet het toch zijn. Een oude baas loopt voor me het dorp uit, de punt van het topje van het kapelletje, daar ligt de pas om de hoek volgens mij. Tussen die groene bult links en die grijze bult met sneeuw rechts. Morgen weet ik het zeker. De autoroute duikt met een tunnel de berg in, verderop wordt het zo'n overdekt terras. Hét moment voor de voetganger om de weg over te steken. Kijk, ik loop op het dak van het overdekte wegterras, de auto's rijden nu onder mijn voeten en het water wordt met een goot weggeleid. Niet lang daarna, het is nog voor twaalven, heb ik Bourg Saint Pierre in zicht. Het is een groepje huizen met een kerk, een oud plaatsje maar de grootste attractie is nu het tankstation. Hotel Bivouac Napoleon biedt halfpension aan voor negenentwintig franc, maar dat blijkt te zijn per persoon vanaf twee personen, dus ik loop nog even door. Als ik de autoroute wil oversteken komt er net een groepje fietsers langs, respect hoor. In het dorp passeer ik Auberge Au Petit Vélan, dat is vriendelijker geprijsd. Binnen is het gezellig druk. De waardin verstaat me verkeerd, denkt dat ik vraag om een half brood uit Sion (demi pain Sion), maar alle andere mensen verstonden toch echt demi-pension dus het komt goed. Na het douchen loop ik door het dorpje en naar het tankstation voor een ijsje. Ik klets even met een Nederlands echtpaar met twee hondjes, die zijn hier op wandelvakantie. Er is hier verder echt niks. Ja, de weg naar de pas. En zelfs een verwarmd zwembad. Ik lig lekker op mijn rug in het gras, beetje suffen. Later ontmoet ik een Zwitserse wandeldame die ook de VF loopt, maar in stukjes. Ze neemt de bus terug vandaag en we hopen dat die komen gaat. Zo kletsen we gezellig wat weg en ze wil graag mijn blog volgen, zoiets wil ze ook gaan doen, ik vind het best. Er komt een jongeman aangelopen, de Française had hem al ontmoet. Hij loopt de VF van begin tot eind, dat is van Canterbury naar Rome. Daarom dacht de Française dat hij Engels is, maar hij blijkt Duits: Bennie. Hij loopt morgen ook naar de pas en slaapt ook in het klooster, dus we gaan ons nog zien. We zetten de Française op de bus en Bennie en ik kletsen nog wat verder, dan gaat hij een stempel halen in de kerk. Hij waarschuwt me dat ik zonder officieel pelgrimspaspoort in Rome misschien geen certificaat zal krijgen. Jammer dan, dan niet. En het paspoort zou korting opleveren. Ik zie het wel. Ik heb een hekel aan dat soort kleinzieligheid en wil er niet aan meedoen. Ik ga naar de Auberge, mijn telefoon opladen. En dit typen, natuurlijk. Vanavond krijg ik sla, pizza en ijs: toeristen menu, zeg maar. Ik vind het prima. Het ruikt hier heerlijk naar gistdeeg. Morgen vier uur lopen naar de pas. Ik slaap daar in het klooster, dat heet in het Frans 'hospice', dus niet schrikken als ik zeg dat ik in een hospice terecht ben gekomen. Oh ja, er is hier iets met Sint-Bernardshonden, had ik dat al gezegd?

Geschreven door Dove.e.roma