Vanochtend om vijf uur zijn de twee Italianen, Franco en Dulco, aan het rondrommelen, zij gaan vanwege de hitte vroeg op stap, wij staan om zes uur op en eten ons ontbijt bij het café tegenover. Ik wil nog even in de kerk kijken, gaat er wéér een mis beginnen, de zeven uur ochtendmis, ik kijk toch even binnen een paar minuten voordat de mis begint, maar het is niet heel bijzonder. Ik denk dat al het geld is gaan zitten in de kapel met de bloedende hostie, dat kan natuurlijk. Na het ontbijt verdwijnt Bennie uit het zicht, de route gaat al gauw over een mooi pad het bos in. Er is hier in Italië over het algemeen geen twijfel mogelijk of je nog op de route zit, of welke kant je in moet. Kijk eens hoeveel markeringen er op één schakelkastje passen. En steeds kijk ik onverwacht weer rechts op het meer van Bolsano. Omdat het zo goed gaat de laatste dagen heb ik vanochtend alleen paracetamol genomen en geen ibuprofen, maar daar kom ik na een uur lopen toch van terug. Ik gooi er alsnog een ibuprofen achteraan, een kwartiertje later gaat het inderdaad beter. De route wordt heel mooi, een bospad langs een riviertje met zelfs zo nu en dan een watervalletje. Het is lang geleden dat ik langs donderende beken liep, hier klatert het wat maar dat is ook al mooi. Er komt op een beetje een bergachtig stukje een man langs op een mountainbike, dat gaat net goed. Hij wordt gevolgd door een Nederlands stel, ook op mountainbikes. Ik hoor hem voorop:
'Hier nu rustig remmen, Jo, voor en achter tegelijk', en zij in doodsangst er achteraan: whohoho. Hopelijk zijn ze heelhuids beneden geraakt. Volgens bordjes langs de route verlaat ik nu Bolsena en betreed ik het land van Montefiascone. In Montefiascone ligt het punt vanaf waar het nog 100 kilometer is naar Rome.
Om half tien loop ik langs olijfbomen, druivenranken en een mooie picknicktafel met uitzicht op het meer. Bennie is net aan het opbreken na zijn pauze, ik los hem af voor mijn eerste pauze en eet een lekker appeltje met uitzicht. Vandaag is een korte route, 18 kilometer naar Montefiascone, nog een kleine twee uur te gaan. Hee, het bord van de 100 kilometer. Ik maak er een selfie bij, toch een grens bereikt. Een stukje verder loop ik het bos uit en is er een prachtig zicht op Montefiascone, de bestemming van vandaag. Hoe mooi ligt het daarboven, daar moet ik nog heen. En rechts nog steeds het Meer van Bolsano. Huh? Alwéér een 100-kilometerbordje, nu met lelijke betonnen paal met '100' erop. Nog maar een selfie, dan. Op die selfies loens ik altijd een beetje, valt me op. Doe ik dat in het gewone leven ook? Bij de oude stadspoort wordt aan een goede pelgrimage toegewenst, in zes talen, de laatste is zelfs Nederlands. Ik loop omhoog het oude centrum in, Bennie appt dat hij al een café gevonden heeft. In een kerkje zit een non te bidden. In een steegje liggen dakpannen. Dan het pleintje met inderdaad café, Franco en Dulco zijn hier ook neergestreken. Zij gaan dadelijk naar huis, voor deze twee vrienden houdt het hier na een dag of vier samen lopen op. Op de boog van de oranje poort staat dat het vanaf daar nog 100 kilometer is naar het Vaticaan. Ja, zo ken ik er nog wel een paar. Dadelijk komen we langs een bordje waarop staat dat het nog 100 kilometer is tot de poepdoos van de Paus! Hoe diep kun je honderd kilometer uitmelken. Enfin, wij gaan naar de Ostello, en we kunnen meteen binnen. Een mevrouw non checkt ons in. De jonge Italiaan Gabriel is er ook al, samen met de dito Fransman van wie we de naam nog steeds niet weten. De Fransoos was werkelijk helemaal verrot gestoken door de muggen, eergisteren, ik heb hem nog Autan geleend, dat kende hij niet. Hij is inmiddels zelf langs een Farmacie gegaan en heeft het ook aangeschaft, samen met jeukstillende crème. Hij zag er zo uit dat ze hem zelfs antibiotica-creme wilden geven, maar hij is een jonge gast, hij geneest zo ook wel. Hij is in elk geval heel blij, zijn rug is nu geen 'massacre' meer. Ons pelgrimsgezinnetje van vier krijgt weer een gezamenlijke slaapkamer toegewezen, we eten eerst wat oud brood op het balkon. Dan gaat ieder om beurt douchen. De tape om mijn knie is losgeraakt, die moet opnieuw vandaag. Op de slaapkamer een kaartje met de tijden van dit nog steeds actieve en grote klooster. Op feestdagen mogen ze een half uurtje uitslapen. Vanavond eten we hier mee en er is morgenochtend ook ontbijt, lekker. Nu douchen en de siësta in. Om vijf uur drijven vage flarden van gezang de kamer binnen. Ik kijk op het kaartje: de Vesper. Om een uur of zes, half zeven wordt de temperatuur hier weer een beetje draaglijk. Nog even een rondje lopen: kerk met slapende bisschop, en boven op de heuvel een mooi beeld voor de pelgrims en prachtig uitzicht over het meer. Morgen is het feest: schone-sokkendag!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma