Ik lig vandaag een beetje met mezelf overhoop. De dag begint mooi genoeg, en vroeg, om acht uur trap ik de eerste meters weg. Ik moet nu niet gele stippen volgen, maar gele strepen; van een pelgrim wordt een behoorlijke dosis flexibiliteit verwacht. Ik verlaat Echternach en maak voor de mensen onder jullie die hier ooit op de camping stonden nog een foto ten behoeve van het jeugdsentiment. De rivier is de Sure, die volg ik alweer een aantal dagen nu. Er ligt een geweldig fietspad langs de Sure naar Wasserbillig, mijn doel van vandaag 21 kilometer verderop. Mijn route gaat natuurlijk hoog en laag en een stukje om: 24,5km. Wat te doen? Ik kies de route, die moet mooi zijn.
En dat is hij. Als ik het bos in loop, wordt het al donker, zoveel blad staat er aan de bomen, vergelijk dat eens met het begin van mijn tocht
Rotswanden en kruip-door paden: die foto met die blokken die een driehoek vormen, daar moest ik door, niet eens door mijn knieën, nee, gehurkt, anders kwam ik er niet door. Een hele klus, met rugzak. En die selfie is tussen twee rotswanden. Verderop wordt het sprookjesachtig en mysterieus en als ik iets hoor ritselen zie ik soms net nog een puntmutsje achter een boomwortel wegschieten. Één kabouter wilde best op de foto. Het wachten was op een sprekende wolf of de gelaarsde kat.
Vandaag ben ik drie weken onderweg en dat ontroert me, dat ik hier nu zo loop en dat ik al een heel eind heb afgelegd. Maar ontroering kan ook omslaan en dat doet het: ik voel me een beetje verloren. Wat doe ik hier? Ik loop met mezelf in de knoop, dat heb je soms. Ik mis markeringen, loop verkeerd, bij een hoge afstap protesteert mijn knie en lig ik met mijn ellebogen op de stenen (geen schade!). Het zit niet mee en de weg is lang en eenzaam. Ik maak een sippe selfie, dan kunnen jullie het ook zien. Toch komen er nog leuke dingen: een dixie voor als je uit het bos komt, een poserende koe. Dat soort dingen.
Ik loop onder een snelweg door (de A1 voor wie het weten wil) en opeens breekt het landschap helemaal open: glooiend, met wijngaarden. Moesel!
Ik loop naar een kapelletje, op één of andere manier komen die altijd langs aan het eind van de dag, en over asfalt naar Wasserbillig. Hier stroomt de Sure in de Moesel, ze zeggen dat er daarom zo veel zwanen en ganzen zitten. Het lijkt er meer op dat ze gewoon gevoerd worden, als je het mij vraagt.
Even schrik ik hard: ik moet met een pontje naar Oberbillig, maar de weg naar de pont is opgebroken. Zou het pontje wel varen? Gelukkig wel, er is nog een andere weg. Om vijf uur ben ik bij mijn gastadres, na een verwarrende dag. Heel fijne douche, dat doet dan weer goed. En een Wifi-code van 16 cijfers. Als ik uit het raam kijk, stroomt de Moesel voorbij. Weinig leuke anekdotes vandaag, vrees ik. Ga een wijntje pakken. Wat voor één?
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma