Vandaag ontsnap ik nipt aan een gewisse dood. Nou, dat valt mee. Maar leuk is het niet.

De dag begint zo mooi. Ik heb goed geslapen, rugzak gepakt. Gastheer komt me halen. En de Montenegrijnen blijken Moldaviërs. Het maakt voor de verstaanbaarheid niet uit en ik heb geen greintje last gehad, dus ze mogen blijven. Als ik na het ontbijt met de gastvrouw vertrokken ben - meneer is gaan zwemmen in een openluchtbad, doet hij elke ochtend - belt de gastheer me. We zijn (lees:ik ben) het betalen vergeten. Tja, zeg ik, details hou je toch, en ik loop door. Nee, natuurlijk niet. Ik spoed me terug en betaal alsnog. Suf hoor.
Voor de ingang van de Heilig Hart kerk ligt in het graniet een labyrint. Omdat ik nog genoeg te lopen heb, laat ik het voor deze keer zitten om het te lopen.

Vanaf de Grote Markt in Turnhout neem ik de bus naar Oud-Turnhout. De mevrouw tegenover knoopt een praatje aan. Ik denk dat ze een huidziekte heeft, maar zie dan dat de vlekken bij haar oren tatoeages zijn. Op haar hals is een vlinder geprikt. Ze is zo'n vrouw die altijd aan de rand zit waar de klappen vallen. Daar klaagt ze over, en haar wezen drukt uit dat ze er daarmee niet ver naast zit. 'Dit is uw halte, een mooie dag en leven', zegt ze als ik eruit moet. Ik wens haar van harte hetzelfde.
Dan zoek ik een bakkertje. Ik vind de Aldi, ook goed. Die heeft lekkere verse broodjes, en een peertje. Op weg naar de Aldi kom ik mijn route tegen. Dubbel geluk. Alles bij elkaar ben ik om kwart voor elf aan de wandel.

Al snel loop ik door de velden. Bij het begin van het bos is Hint 1: een route-omleiding voor als het nat weer is. Ik kijk zo eens naar het pad en besluit dat het prima gaat. Na het natuurlandschap- bezoekerscentrum Liereman kom ik algauw bij Hint 2. Bij een steen met de tekst: 'Stilte is hier een geluid' is een geplastificeerd A4-tje gehangen 'Hoge laarzen zijn hier noodzakelijk.' En een omweg. Die neem ik, want hier is het écht nat. Dat was goed gedaan. Maar als de omweg een stukje verder weer op het pad uitkomt, is mijn route weg. Die is dus ergens op dat natte stuk afgeslagen. Dus ik loop het natte stuk terug, dat gaat eigenlijk best van deze kant. En ik kom op een mooi verhoogd veenpad, dwarse plankjes bekleed met kippengaas boven het moeras. Links en rechts plonzen kikkers voor me weg het veen in.
Dan gaat het fout.
Het verhoogde veenpad daalt dichter en dichter naar het bruine water en eindigt als een noodvlot voor drenkelingen, drijvend op het water. Dan nog wat takken, en dan sta ik toch aardig in het moeras. Hint 3. Hier had ik nog terug kunnen gaan. Moeten gaan ook. Maar ik denk dat het verderop beter wordt. Dat wordt het niet. Het wordt slechter. Ik worstel naar droge stukjes boomwortel, mijn rugzak blijft haken aan een tak, ik balanceer over verrotte bomen die over een nat stuk vielen. Toch zijn er ook afdrukken van voetstappen te zien in de drassige stukken: er wórdt hier meer gelopen. Om me heen verrotting, pestilentie en zure moerasdampen. En muggen. Die zien me sukkelen en voeren in rotten van drie charges uit. De ene dop die ik nog op een stok had heeft zich allang ergens in de diepte vastgezogen, die ben ik kwijt. Let wel: het is niet hier en daar een beetje nat. Het is echt moeras met plassen en riviertjes. En weinig, héél weinig stevigs. Mijn stokken vinden soms nauwelijks iets vasts onder de waterspiegel. Er komen krantenkoppen in me op: 'Lieremandal eist opnieuw slachtoffer.' Niet zeuren, Bertine, wat is het ergste wat er kan gebeuren? Dat ik uitglijd, mijn been breek en in de bodemloze pestilente verrotting om me heen terecht kom. Ik klamp me dan vast aan nat hout dat ooit een boom was. Met helemaal niemand in de buurt en mijn telefoon in het moeras. Ik ga niet dood, maar ik ga ook niet snel gevonden worden. Oké, da's best erg.

Dus: focus.
Mijn doel is al lang verlegd van: 'route lopen' naar: 'zorgen dat ik hier op één of andere manier uit kom. Weg hier.'
Dan een boom, die omviel en daarmee prikkeldraad meenam. Verderop een bomenrij van volwassen bomen, geen rijshout. Over die boomstam balancerend loop ik iets van een heel natte wei met hoog gras in. Er ligt een paadje plat: ook hier liepen mensen. Eindelijk kom ik op droge grond. En ik sta. Een uur later. Weer bij de steen. 'Stilte is hier een geluid'.
Yeah, right.

Er is een hutje met bankjes, ik merk dat ik grote honger heb na dit avontuur en eet achter elkaar twee broodjes en een peertje op.
Dan spoed ik me naar een asfaltweg. Ik houd een man op de fiets aan en vraag hem naar de weg naar Arendonk. Hij wijst me. Terug naar het bezoekerscentrum en dan gewoon rechtdoor, kan niet missen. Dat is over de weg, dat is wel jammer vindt hij. 'Er zijn wel paadjes door het bos, die ken ik wel. Maar ik ben een boerenzoon van hier. Vroeger gingen we met het paard het land op. Ik ken hier alles. En een paar paadjes heb ik ooit zelf gemaakt.' Ik vertel dat ik mezelf helemaal had vastgelopen in het moeras en dat ik dolblij ben met 'over de weg'. 'Ja', hij wijst op zijn laarzen, 'daar moet je nou niet komen. Veel te nat.' Hij is een wandeltocht voor zondag aan het uitzetten, de feloranje plastic pijltjes bungelen aan zijn stuur. Die kom ik later nog een paar keer tegen, en dan denk ik aan boerenzonen op paarden in de zon. En aan een oude man op een fiets met lachrimpels onder zijn verschoten petje.

Het laatste stuk is de Heirbaan, van Oudgermaans 'harja', betekent leger. Zouden hier legers gelopen hebben? Opeens ben ik een soldaat, onderweg naar god-weet-waar in dit vlakke land met lage grond.
Verkiezingsposters langs de Heirbaan, in tuinen en achter vensters roepen stemmers op, voor Europa en voor Vlaanderen. Ik hoorde van een gastgever dat België kiesplicht heeft, dus kiezen moeten ze hier. Maar waarvoor? 'Voor iedereen' zegt één van de posters. Dat is moeilijk.

Ik kom aan bij mijn slaapplek, De Egelantier in Arendonk. Twee vrolijke honden begroeten me. Voor mijn laatste overnachting heb ik wat luxe geboekt: ik heb een pracht van een kamer boven in de boerderij met eigen badkamer met ligbad. En super schuine ramen met zicht op bomen en lucht. Eerst even lekker bijkomen. Met een Egelantierfiets kan ik later het dorp in, exact zeven uur sta ik bij de Aldi binnen. Ik ben de laatste klant van vandaag, een meisje vlak na mij vindt de deur dicht. Ze vertelt dat ze echt nog iets moet vinden: morgen is de laatste dag bij haar stage-adres, dan moet ze trakteren. Dat wordt extra vroeg opstaan morgen, zucht ze.

Ik eet salade geitenkaas met een wijntje erbij in het dorp, zit nu met een kopje thee te tikken in de gastenkeuken. En ik probeer niet aan mijn muggenbulten te krabben. Als ik het zo schrijf was het toch best wel heftig, maar allé zènne.

Slaap zacht, meiskes en mannekes!

Geschreven door Dove.e.roma