Het regent en regent. Ik doe een ontbijtje op mijn kamer met zelfgezette thee en crostini. Dan stap ik het hotel uit naar het station. Voor mijn reis vanmiddag moet ik reserveringsgeld betalen, dat ga ik alvast regelen. En dat lukt me helemaal in het Italiaans. Mijn rugzak in het bagagedepot, ook in het Italiaans. Trots loop ik het station uit, rechtdoor richting Dom. De regen tikt op mijn pluutje, steeds zachter tot lichte miezer. Overal staat politie wegen af te zetten, waarom blijft lang onduidelijk. Dan sta ik, toch opeens, voor Galerie Vittorio Emanuelle. Das mooi. Onderdoor kom ik op het domplein, hier zie ik de reden van wegafzetting: de Stramilano, een cityrun. Eerst start een soort van rennende militaire fanfare, de Bersaglieri, google ze vooral eens, en omdat dit Italië is hebben ze helmen op met zwarte hanenveren. Als ze de hoek omrennen, al spelend op hun instrumenten, klinkt een kanonschot, en dat is het moment dat de 5 kilometer voor families start. Rennen, wandelen, rolstoel, rollator, buggy, het hondje: iedereen doet mee. Met de Dom op de hielen. De speaker, rechts op de foto met microfoon roept onophoudelijk 'baibaibai' en 'forza'!

Ik kuier rustig terug en nu en dan kruist mijn weg de Stramilano. Hier moet ik een strategie bedenken en ik maak gebruik van verschillende mogelijkheden om de stroom wandelaars en renners te doorkruisen. De eerste is de Aziatische route: een Aziatisch ogende jongen begint gewoon te lopen, zonder op of om te kijken. Ik loop achter hem aan en de stroom mensen voegt zich om ons heen. We bereiken geheel zen de overzijde. De tweede is de West-Europese tevens gezegende weg: ik sluit me aan bij een broeder-monnik in bruine pij met een wit koord, ik denk een Franciscaan zo in Noord-Italië. Zijn goedkeuring van boven straalt op mij af en helpt me overzee. En de regen stopt ook nog eens.

Ik stap een barretje binnen voor een espresso en een 'dolce'. Met kanten tafelkleedjes en kristalkroonluchters. Ook het personeel is weer onberispelijk. De meneer heeft weer zo'n krulsnor, dat is echt mode hier, de mevrouw heeft fel gestifte lippen die al even fel opgespoten zijn. Aan de bar wordt Crodino gedronken, dat komt uit Milaan, net als Campari. De bakermat van het aperitief, da's hier. Sinds 1860, met chippies in een bakje erbij. Ik drink mijn cafè en de pistachecrème in het korstrolletje is mooi van smaak zonder al te zoet te zijn.

Op het trottoir klinkt vanuit een nis rechts orgelmuziek uit een houten kerkportaal. Ik kijk even om de deur: er is geen mis gaande, en stap binnen. Als mijn ogen aan het donker wennen zie ik tussen alle krullen door dat de kerk gewijd is aan Caritas. En als ik nog een tijdje langer zit ontwaar ik achter een half open een deurtje links van het altaar de organiste, blonde haren in een paardenstaart, een dikke winterjas tot over haar polsen. Ze speelt losse stukjes, langer of korter, soms met de bladmuziek in de ene hand en de andere hand op het klavier. En ze checkt regelmatig even haar telefoon op berichten. Als het wat drukker wordt vermoed ik dat een mis aanstaande is en stap ik weer naar buiten. Daar lopen renners me bijna omver. Hun rondje zit er al op en ze rennen nog even verder, naar huis denk ik. Sommigen met zo'n zilver-en-gouden anti-onderkoelingsdeken. Er zijn goudgevleugelde engelen neergedaald om rennend door de straten goed nieuws te brengen!

Ik schrijf hier alles mooi, en dat is het ook, maar links en rechts zitten evengoed Afrikaanse jongemannen op een stuk karton onder een etalage, en Oost-Europeanen houden je parapluutjes voor. Tiswat.

Terug naar de schoonheid. Ik bereik vandaag in korte tijd de hoogste graad van Milanezigheid: iemand vraagt me de weg! En ik kan natuurlijk niet helpen, maar toch.
In het station haal ik mijn rugzak op, zoek een stoeltje en eet mijn crostini's. Ping! Walda en Regine gaan onderweg. Ik tik dit en ga zo weer een rondje lopen want ik krijg het koud. Voor me een lichtreclame over Viterbo, aan de Via Francigena. Dat is alweer zes jaar geleden, toen sliep ik daar op mijn weg naar Rome. Jaja.

Ik daal even af naar de metro. Daar zitten de winkels en is het door alle ingangverwarmingsdingen aangenaam warm. In mijn oranjegroene-outfit voel ik me soms een enorme wortel, zeker vergeleken met de Italiaanse eleganzia, en opeens zie ik dé etalage die dit gevoel weerspiegelt: kijk maar!

In de trein soes ik wat weg, maar word net op tijd wakker om te zien dat hij stopt op station Pavia. De povlakte, hier liep ik zes jaar geleden, ik dacht al dat ik het landschap herkende. Ik heb het nagezocht: 28 juni 2019, jullie kunnen het ook terugzoeken als je wilt. Ik was toen gisteren naar de kapper geweest. Het was toen zó heet dat ik in Pavia bij uitzondering niet in een Ostello sliep, maar een hotel had geboekt met airco. Heel leuk trouwens, Pavia, vond ik toen. Ik deed er geen oog dicht, maar lag in elk geval die nacht lekker fris wakker. Toen ik om half vier in de ochtend wilde vertrekken sloot ik mezelf in tussen de schuifdeuren van het hotel. Verderop herken ik een opvallend gebouw in de Povlakte, dat oranje, daar heb ik gerust in een strookje schaduw van 10 centimeter breed! Zit ik hier in de trein een beetje met tranen in mijn ogen te hyperventileren, ik moet echt een paar keer heel diep zuchten, de herinneringen en het gevoel van toen dalen als een zacht buitje van kleurige warme veertjes over me heen. Tjonge, ik schrik van de heftigheid. Net als toen dreigen in de verte de Apennijnen al, maar vandaag onder een lage grijze wolkenlucht. Als er weer meer bebouwing komt verlies ik herinneringspunten en kom ik weer een beetje tot mezelf.

Weer een uurtje verder getreind en dan opeens rechts: zee! Kan niet op vandaag. Op het perron van Rapallo probeert een dame met een lange bontmantel een rugzak op te krijgen. De combinatie is zo ongepast dat ze hulp nodig heeft.
Opeens hangen hier sinaasappels en citroenen aan de bomen.

Dan, half zes, ben ik in La Spezia. Op het spoor tegenover staan Walda en Regine te gillen, die zijn er ook net! Naar het huisje, kopje thee. Kijken of het nog wat wordt met schrijven de komende dagen. Arrivederci tutti!

Geschreven door Dove.e.roma